Παρωχημένος καλλιτεχνικά,”αντιμνημονιακός” αλλά πάνω από όλα πάμπλουτος

Το μόνο καινούργιο που είχε η επιστροφή του Λάκη Λαζόπουλου με το σόου «Αλ Τσαντίρι Νιουζ», στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha, ήταν «ο τόπος του εγκλήματος». Το άρτι ανακαινισθέν Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Κατά τα άλλα, χρησιμοποιήθηκαν
ακόμη μία φορά τα υλικά της γνωστής συνταγής όχι ενός σατιρικού αλλά ενός κήρυκα τηλεευαγγελιστή: επαρχιωτισμός, ναΐφ πολιτικός φανατισμός, αντιευρωπαϊσμός, ανάκατα με βωμολοχία, ξαναζεσταμένα ανέκδοτα, διάλογος με την τρας πλευρά της τηλεόρασης – και φυσικά κοινό, για να καλύπτει η συμμετοχή του κόσμου τα κενά και τις αμηχανίες του περφόρμερ.
Ενας πολτός. Αυτό ήταν το νέο «Τσαντίρι» του Λαζόπουλου, που άρχισε με τη γνωστή «αντιμνημονιακή» ρητορική της εθνολαϊκιστικής «αγανάκτησης» για να καταλήξει ανακατεύοντας νερόβραστα δήθεν επιθεωρησιακά ασυνάρτητα νούμερα, ρετρό μυθολογίες της Μεταπολίτευσης που μπορούν να ενταχθούν στο προαποφασισμένο ιδεολογικό σχήμα (όπως η Μελίνα Μερκούρη ή το τραγούδι «Ας κρατήσουν οι χοροί» της νεοορθόδοξης περιόδου του Σαββόπουλου) και τον τραγουδιστή Γιώργο Μαργαρίτη στο κρισιμότερο σημείο, όταν η αίθουσα είχε ολοφάνερα βαρεθεί – και αυτό φαινόταν από την αδυναμία του κοινού να παράγει χειροκρότημα.
Αλλά γιατί συνέβη αυτό σε έναν, κατά τα άλλα, ευφραδή σόουμαν; Μήπως διότι ήταν απροετοίμαστος και υπέθεσε ότι θα τα κατάφερνε αναπαράγοντας τα κλισέ που επί χρόνια διακινεί; Πολύ φοβάμαι για έναν λόγο πολύ σοβαρότερο: επειδή το ίδιο ποίημα που συνεχώς και συστηματικά επαναλαμβάνει είναι φτιαγμένο με υλικά του 2012. Καταγγελία, συνωμοσιολογία, κατάρες, μπινελίκια και πολλή ανατομία – ανδρικά και γυναικεία αιδοία, υπονοούμενα, σόκιν λυκείου. Αν τον είδε η Ραχήλ Μακρή και θέλει να πουλήσει αντικειμενικότητα θα προετοιμάσει, σίγουρα, μανιφέστο κατά του σεξισμού.
«ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ». Η εκπομπή ήταν χωρισμένη σε τρία μέρη. Πιο «πολιτικό», ασφαλώς, ήταν το πρώτο. Ας δούμε όμως, αδιαμεσολάβητα, με την παράθεση αποσπασμάτων από την εκπομπή, πώς ο Λαζόπουλος παράγει πολιτική καταγγελία:
- Προβάλλεται απόσπασμα από τρας τηλεόραση, όπου ηλικιωμένη γυναίκα, εν γνώσει της ότι την παίρνει η κάμερα, μουντζώνει πόστερ του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Γιάννη Στουρνάρα. Και στο καπάκι, σχολιάζει ο τηλεευαγγελιστής: «Κάθεται μια χώρα ολόκληρη και κυνηγάει τον Ξηρό που απέδρασε. Εχουν αποδράσει 350.000 πτυχιούχοι στην Ευρώπη, πήγε κανένας να τους πιάσει και να τους φέρει πίσω;».
- Η κάμερα δείχνει τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στάθη Παναγούλη στο βήμα της Βουλής, ο οποίος απευθύνεται, δήθεν, στον πρόεδρο της συνεδρίασης: «Τι σκαρφίστηκαν;» λέει ο Παναγούλης. «Οποιος είναι 18 χρόνων και έχει λευκό ποινικό μητρώο μπορεί να βγάλει άδεια ενεχυροδανειστηρίου». Ο Λαζόπουλος συμπληρώνει ευθύς την ατάκα: «Θέλουν να καθαρίσουν τα δικά τους μαύρα λεφτά. Βάζουν παιδιά με λευκό ποινικό μητρώο να καλύψουν τα βρώμικα μητρώα τα δικά τους». Το γεγονός ότι όποιος είναι 18 μπορεί να κάνει χιλιάδες ακόμα πράγματα δεν είναι αντικείμενο της οπτικής στα πράγματα των δύο Μεγάλων της δημόσιας ζωής.
- Η μόνιμη επωδός του τηλεευαγγελιστή περιέχει μια απίστευτη προτροπή: «Μην ακούτε τους δημοσιογράφους. Οι περισσότεροι είναι πουλημένοι» λέει και ξαναλέει. Προφανώς, εξαιρούνται αυτοί που τον γλείφουν και όσοι διακινούν τις αγαπημένες του μυθοπλασίες καταστροφής.
- Μια εκπομπή που αυτοδιαφημίζεται ως σατιρική σπανίως καταφεύγει στη στρατηγική του χιούμορ. Συμβαίνει συχνά, μάλιστα, ο Λαζόπουλος να «συνομιλεί» σοβαρά με εκπομπές το χαρακτηριστικό των οποίων είναι η παρωδία. Οταν, ας πούμε, στην εκπομπή της Αννίτας Πάνια νοσοκόμα λέει ότι στο ημίφως της νυχτερινής βάρδιας δεν βλέπει καλά πώς να κάνει την ένεση, ο τηλεευαγγελιστής καταγγέλλει: «Νοσοκόμα γυναίκα, δεν έχει λεφτά να πάρει γυαλιά μυωπίας. Κάνει λάθος ένεση».
- Ανάμεσα στα υλικά του «Τσαντιριού», η συνωμοσιολογία δεσπόζει. «Τον Τσοχατζόπουλο τον βάλανε μέσα για να βλέπουν οι άλλοι τι θα πάθουνε αν δεν ψηφίσουν τα μέτρα», λέει, απευθυνόμενος στο θυμικό του κόσμου που έχει πληγεί περισσότερο από τη χρεοκοπία της χώρας και όσα ακολούθησαν. «Τους νόμους τους φέρνουν έτοιμους από το εξωτερικό» λέει σε άλλο σημείο. Και είναι, φυσικά, πεισμένος ότι «θα ξεπουλήσουμε τη χώρα…».
- Στο ίδιο συνωμοσιολογικό πλαίσιο αντιμετωπίζεται και η κίνηση των 58. Λέει ο Λαζόπουλος: 58, με σήμα την ελιά. Βρήκαν το δέντρο. Από κει που βγαίνει το λάδι. Λαδωνόντουσαν τόσα χρόνια…» και επειδή λαδωνόντουσαν, «παλεύουν να μην πάει μπροστά η ιστορία. Να μείνει εκεί καθηλωμένη. Ενας λαός να πίνει τα ίδια ψέματα». Και για να εμπεδωθεί το μήνυμα έχει ετοιμαστεί και «διαφημιστικό» σποτάκι με το εξής βασικό σλόγκαν: «58 κεντροδεξιοί συνιστούν Κεντροαριστερά. Εμπόδισε να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία».
- Κατόπιν όλων αυτών, ένα πράγμα φοβάται ο Λαζόπουλος: «Θα μας διασπάσουν. Μας διαιρούν τον θυμό, μας διαιρούν την κοινή λογική» λέει με λυρισμό.
ΠΟΛΛΑ ΒΑΡΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ. Μήπως όμως το χιούμορ έχει αποδράσει επειδή πνίγει το δίκιο τον «νέο Αριστοφάνη»;
Πόσο δίκιο όμως μπορεί να έχει ένας άνθρωπος η ανάλυση του οποίου για την κρίση είναι ότι «το χρέος της χώρας ήταν τραπεζικό», ότι «το τραπεζικό πλεόνασμα δεν τρώγεται» (σώπα, καημένε!), ότι το «παλαιό σύστημα» ήταν μόνο οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι αλλά όχι οι συνδικαλιστές κι όσοι σήμερα ψωμίζονται από τη διαμαρτυρία κι ότι η λύση είναι να υπονομευθεί η διεκδίκηση της ομαλότητας με επιδρομές, κλεισίματα δρόμων, κάψιμο διοδίων. «Δεν πρέπει να προβαίνει ο λαός σε τέτοια έκτροπα» λέει κάποια στιγμή μιμούμενος τη φωνή του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
Η παραπάνω παιδαριώδης ανάλυση γίνεται προσπάθεια να ενισχυθεί με ένα επιθεωρησιακό νούμερο, απολύτως ασυνάρτητο, όπου υποτίθεται αυτός, ως καλός χωροφύλακας, συνομιλεί με κάτι μικροκλέφτες, κάτι καταφερτζήδες αστυνομικούς, μια καρικατούρα ματατζή που εκπροσωπεί το αυταρχικό κράτος μαζί με τους δημοσιογράφους των καναλιών και έναν λαϊκό τύπο που παριστάνει, υποτίθεται, τον πωλητή λαϊκών αγορών η κόρη του οποίου αρραβωνιάστηκε τον γιο του Γιώργου Παπανδρέου. Κανονική «αρπαχτή».
Ολα αυτά συνιστούν τον λαϊκισμό τού, κατά πολλά κιλά βαρύτερου, τηλεευαγγελιστή που μιλάει στο όνομα της φτώχειας. Πού είναι, όμως, η εθνική πτυχή αυτού του λαϊκισμού;
Είναι διάχυτη παντού. Αλλά κορυφούται με τον ύμνο στον Τζορτζ Κλούνι, τον οποίο ευχαριστεί για την τεράστια εθνική υπηρεσία που, υποτίθεται, πρόσφερε στην επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. Για να προσθέσει: «Ολα τα κλεμμένα να γυρίσουν. Το όραμα της Μελίνας να ξαναγίνει πραγματικότητα». Θα τρίζουν τα κόκαλά της.
ΗΛΙΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗΣ 
ΤΑ ΝΕΑ