Σε
μια κλωστή κρέμονται οι σχέσεις προμηθευτή και καταναλωτή στην αγορά
ηλεκτρικής ενέργειας, απειλώντας να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα σε όλη
την οικονομία και κυρίως στις τελευταίες παραγωγικές μονάδες αυτής της
χώρας.
Το εκπληκτικό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι οι αρμόδιοι κυβερνητικοί
παράγοντες στο ΥΠΟΙΚ και στο ΥΠΕΚΑ σφυρίζουν με απάθεια και αποφεύγουν
να πάρουν θέση σε αυτό το καυτό θέμα, εξοργίζοντας ακόμη κι εκείνες τις
παραγωγικές τάξεις που θεωρητικά υποστηρίζουν...
το έργο της κυβέρνησης!
Η υπόθεση είναι γνωστή εδώ και πολλές εβδομάδες. Η διαιτησία εξέδωσε μία
απόφαση για τα τιμολόγια που χρεώνει η ΔΕΗ την Αλουμίνιον του ομίλου
Μυτιληναίου. Η επιχείρηση ηλεκτρισμού αντέδρασε προβάλλοντας τον
ισχυρισμό ότι με την απόφαση εξαναγκάζεται να πουλάει ρεύμα κάτω από το
κόστος. Τα στοιχεία που παρουσίασε η ΔΕΗ τα αμφισβητεί η πλευρά της
βιομηχανίας, ενώ ήδη και άλλοι ενεργοβόροι πελάτες (όπως η Σιδενόρ του
ομίλου Στασινόπουλου) με εξώδικα ζητούν να εφαρμοστεί και σε αυτούς η
απόφαση της διαιτησίας.
Το πρόβλημα είναι υπαρκτό και φλέγον.
• Το ενεργειακό κόστος για τις τελευταίες παραγωγικές μονάδες της χώρας
έχει εκτιναχθεί στα ύψη, απειλώντας τη βιωσιμότητά τους και
ισοπεδώνοντας κάθε προσπάθεια αύξησης της ανταγωνιστικότητας των
προϊόντων τους. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που υποστηρίζουν παράγοντες
της βιομηχανίας: Οι όποιες περικοπές σε κόστος (εργασιακό και
λειτουργικό) εξανεμίστηκαν από την παράλογη αύξηση των ενεργειακών
επιβαρύνσεων.
• Εάν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση οδηγούνται στο λουκέτο όλες οι
ενεργοβόρες μονάδες, κάτι που θα οδηγήσει σε κραχ ολόκληρη την
οικονομία.
• Εάν βάλουν λουκέτο οι τελευταίες βιομηχανίες, η ΔΕΗ θα χάσει τους
καλύτερους πελάτες της, από άποψη κατανάλωσης, καθώς ορισμένες ώρες της
ημέρας (κυρίως τη νύχτα και τις περιόδους χαμηλής ζήτησης) στην ουσία
συντηρούν τη λειτουργία των λιγνιτικών σταθμών.
• Την ίδια στιγμή, ακούγεται παράλογο να υποχρεώνεται η επιχείρηση
ηλεκτρισμού να πουλάει ενέργεια σε τιμές κάτω του κόστους. Κάτι τέτοιο
θα έχει ως αποτέλεσμα μία από τις πιο κερδοφόρες ελληνικές επιχειρήσεις,
με θετικά αποτελέσματα ακόμη και μέσα στην καρδιά της κρίσης, να
οδηγηθεί στην απαξίωση και σε προβληματικά λειτουργικά στοιχεία, λίγο
πριν οδηγηθεί, όπως και οι άλλες επιχειρήσεις υπό δημόσιο έλεγχο, στο
«σφαγείο» των αποκρατικοποιήσεων.
Γόρδιος Δεσμός
Η υπόθεση δείχνει να είναι ένας Γόρδιος Δεσμός, με τις άκρες του νήματος
χαμένες μέσα στο κουβάρι, αλλά και με τον κίνδυνο η όποια μονομερής
λύση να επιφέρει χειρότερα αποτελέσματα απ’ οποιαδήποτε άλλη.
Το εκπληκτικό, πάντως, είναι πως το ελληνικό Δημόσιο, είτε μέσω του
ΥΠΟΙΚ, που εμφανίζεται ως ο μεγαλομέτοχος της ΔΕΗ, είτε μέσω ΥΠΕΚΑ (το
αρμόδιο υπουργείο), δεν έχει πει λέξη για την υπόθεση, ενώ μέσω διαρροών
προσπαθεί να μας πείσει ότι η αντιδικία αφορά δύο επιχειρήσεις και οι
πολιτικές ηγεσίες των υπουργείων δεν αναμειγνύονται σε τέτοιες διαφορές.
Την Παρασκευή, ωστόσο, ο εκπρόσωπος του ελληνικού Δημοσίου, που θα
παραστεί στη γενική συνέλευση των μετόχων της ΔΕΗ, θα πρέπει να λάβει
θέση. Εκτός εάν ζητήσει την αναβολή της διαδικασίας, κάτι που είναι πολύ
πιθανό. Ωστόσο, τα προβλήματα σε όλο το φάσμα της αγοράς είναι τόσο
πιεστικά, πλέον, που δεν υπάρχει χρόνος για νέες καθυστερήσεις.
Εισαγωγές απελπισίας
Ήδη, σύμφωνα με πληροφορίες του «Π», μεγάλη μεταλλοβιομηχανία
ετοιμάζεται να λειτουργεί τις γραμμές παραγωγής μόνο τις νύχτες ή σε
συγκεκριμένα διαστήματα της ημέρας, για να επιτυγχάνει τις καλύτερες
δυνατές τιμές ενέργειας. Επιπλέον, μικρότερες βιομηχανικές μονάδες έχουν
σταματήσει πλήρως την παραγωγή τους και εισάγουν έτοιμα προϊόντα από
άλλες χώρες (Κίνα, Ινδία κ.λπ.) με πολύ χαμηλότερες τιμές…
Ποιος θα τολμούσε να φανταστεί τις συνέπειες της ολοκληρωτικής διακοπής
των δραστηριοτήτων των ελάχιστων βιομηχανιών που απέμειναν σε αυτόν τον
τόπο; Ένα είναι βέβαιο: Εάν κάτι τέτοιο γίνει στην πράξη, η ελληνική
οικονομία δεν πρόκειται να ορθοποδήσει ούτε σε έναν αιώνα!
Ποιος θα τολμούσε να φανταστεί τις συνέπειες μίας χρεοκοπίας της
μεγαλύτερης ενεργειακής επιχείρησης στη χώρα και από τις μεγαλύτερες στη
Νοτιοανατολική Ευρώπη; Το σίγουρο είναι ένα: Το χάος θα γίνει
πραγματικότητα, καθώς οι υπόλοιποι παραγωγοί δεν μπορούν να καλύψουν τη
ζήτηση, ακόμη και σε αυτά τα επίπεδα που διολίσθησε τα τελευταία τρία
μνημονιακά χρόνια.
Για όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση θα έπρεπε όχι απλώς να ανησυχεί, αλλά
να έχει βρει ήδη λύση, που να ικανοποιεί τα συμφέροντα όλης της
ελληνικής κοινωνίας, την οποία ούτε το κλείσιμο της ΔΕΗ εξυπηρετεί, ούτε
θέλει να σταματήσει η τσιμινιέρα…
Εφόσον οι αρμόδιοι υπουργοί σφυρίζουν με απάθεια, τότε δεν μένει παρά οι
παράγοντες της αγοράς, από την πλευρά των παραγωγών ενέργειας και από
την πλευρά των καταναλωτών, να επιδιώξουν να βρουν μία κοινά αποδεκτή
λύση, που να εξισορροπεί τα πράγματα και να δίνει ανάσες ζωής και στις
δύο πλευρές, τουλάχιστον για την επόμενη κρίσιμη διετία.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να υπάρξει αμοιβαίο όφελος. Ο νόμος της
ζούγκλας («ο θάνατός σου η ζωή μου») σε αυτή την περίπτωση είναι
καταστροφικός για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Μεγάλο τμήμα του επιχειρηματικού κόσμου το έχει καταλάβει και γι’ αυτό
έχει πάψει να στηρίζει και να ελπίζει στην κυβέρνηση Σαμαρά.
Από Το Ποντίκι