ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ του τίτλου του παρόντος σημειώματος με τρομάζει. Είναι το αιώνιο ερώτημα της ιστορίας. Ο δυνατός απειλεί πάντα. Έρχεται με το ρόπαλο του στη ...
σπηλιά τού σπηλαιοδΰτη καρποσυλλέκτη και του ζητάει να του δώσει όσους καρπούς, ας πούμε βατόμουρα και καρύδια, έχει συλλέξει για ώρα ανάγκης και για βροχερό καιρό. Ο ίδιος πρωτόγονος εισβολέας ζητάει από το φτωχό και αδύναμο σπηλαιοδύτη να του παραδώσει και τη γυναίκα του. Φοβισμένος εκείνος ενδίδει και συμμορφώνεται δουλικά, με την ελπίδα να γλυτώσει τα χειρότερα. Στην επόμενη επίσκεψη όμως το χειρότερο επέρχεται. Ο ροπαλοφόρος τον σκοτώνει και του παίρνει και τη σπηλιά. Αυτό μαρτυρούν όλοι οι κοινωνικοί ανθρωπολόγοι που σπουδάζουν το φόβο και τη βία, τη «μάζα και εξουσία», όπως π.χ. ο Βουλγαροεβραίος νομπελίστας (1981) Ηλίας Κανέττι (1905-1994), ο οποίος και σημειώνει: «Ο φόβος των διαρρηκτών δεν είναι μόνο ο φόβος να σε ληστέψουν, αλλά είναι και ο φόβος ενός ξαφνικού και αναπάντεχου χτυπήματος και αρπαγής μέσα στο σκοτάδι». Αυτά στα χρόνια των πρωτογόνων.
Στην πορεία της ιστορίας γεννήθηκε η ανάγκη και η έννοια της άμυνας και της αντίστασης, ως φόρος και τίμημα και προϋπόθεση ελευθερίας. Την εφήρμοσαν πρώτοι και κορυφαίοι οι αρχαίοι Έλληνες με το «μολών λαβέ». Αλλιώς, θα παρεδίδοντο αμαχητί άμα τη επιδόσει του σημειώματος με τις απείρως ανώτερες δυνάμεις που διέθετε ο κάθε επιδρομέας Ξέρξης, Μωάμεθ, Μουσολίνι ή Χίτλερ. Το επικαιροποιημένο ερώτημα αναλυτικά και συγκεκριμένα πλέον λέει: «Και αν αρνηθούν οι δυνατοί, οι δανειστές μας, οι τροϊκανοί, ο Σόϊμπλε, η Μέρκελ και δεν δεχθούν τις ενστάσεις και προτάσεις μας; Και δεν μας δώσουν τη δόση μας, καθώς μάλιστα είναι και νευρικοί; Τότε τί κάνουμε;». Έτσι προάγεται... η εθελοδουλεία, η παράδοση, ο ενδοτισμός, το καινούργιο ιδεώδες της... γονατιστής ζωής και της άτιμης επιβίωσης. Ο διάλογος καταστρέφεται και η επιχειρηματολογία επί τη βάσει αρχών, του δικαίου και της ηθικής ακυρώνεται. Γίνεται άχρηστη. Πρέπει να τεθεί στο ράφι. Για πότε; Τώρα πρέπει, λένε οι ινστρούχτορες της υποδούλωσης, οι αιώνιοι «κουΐσλινγκς» και «πεμπτοφαλαγγίτες», να αποφύγουμε τα χειρότερα. Έστω και αν αυτά πάντοτε επέρχονται. Να ξαναθυμηθούμε ότι, ο Τσάμπερλαιν υπέγραφε με τον Χίτλερ στο Μόναχο (29.9.1938) τη συμφωνία της «έντιμης» ειρήνης. 'Οταν επέστρεφε στο Λονδίνο ο Τσώρτσιλ τον υπεδέχθη λέγοντας προφητικά: «Αναγνωρίζω ότι δεχθήκατε να υποστείτε μιαν ατιμία για να αποφύγετε τον πόλεμο. Όμως εν τέλει θα τα υποστείτε και τα δύο. Και την ατιμία και τον πόλεμο!». Σήμερα όμως, συνεχίζουν τα ανιστόρητα και εξυπνακίζοντα παπαγαλάκια να λένε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Σήμερα λένε, στην περίπτωση της Ελλάδας του μνημονίου, δεν υπάρχουν ούτε κανόνια ούτε τανκς ούτε βομβαρδισμοί. Υπάρχει η τρόικα που μας...
σώζει. Και αν τη θυμώσουμε θα πάψει να μας σώζει! Τόσο απλά. Δεν είδατε την επιχειρηματολογία του Σόϊμπλε; Και όμως, τέτοια σιδερένια επιχειρηματολογία δεν περιελήφθη σε κανένα πολεμικό τελεσίγραφο κανενός Μουσσολίνι και κανενός Χίτλερ. Και τα αποτελέσματα αυτού του οικονομικού πολέμου που ζούμε είναι τα ίδια με τον στρατιωτικό πόλεμο. Υπάρχει βομβαρδισμένο τοπίο με τα λουκέτα στην οδό Σταδίου, Πανεπιστημίου στην Αθήνα και σ' όλες τις εμπορικές οδούς όλων των πόλεων, υπάρχουν νεκροί (οι αυτόχειρες της απελπισίας), υπάρχουν αιχμάλωτοι πολέμου (οι άνεργοι και οι καταδιωκόμενοι από την Εφορία), υπάρχουν πολεμικοί πρόσφυγες (οι νέοι που μεταναστεύουν στο εξωτερικό για λόγους επιβίωσης), υπάρχουν σπίτια και ακίνητα τσακισμένα από τα χαράτσια, υπάρχουν ανάπηροι (ανασφάλιστοι και ανοσήλευτοι σε χρεοκοπημένα ταμεία και σε διαλυμένα νοσοκομεία), υπάρχει πείνα και ασιτία (όπως δείχνουν οι ουρές στα συσσίτια) και άλλες αμέτρητες συμφορές. Γι' αυτό η μόνη ενδεδειγμένη στάση, ηθικά, εθνικά, οικονομικά, είναι ξανά ΟΧΙ. Πρέπει να ζήσει ο λαός. Πρέπει να βγει από την τανάλια των τοκογλύφων. Να διακοπεί η διαδικασία του αργού θανάτου. Αλλιώς, οι υπεύθυνοι, όλοι, διαπράττουν γενοκτονία σε βάρος του ελληνικού λαού με... ειρηνικά μέσα.Β.Γ.Π.
KONTRANEWS