Ο I ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ που 1 κατέχουν οργανικές θέσεις & είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν». (Άρθρο 103 § 4 Σ/75).
Η διάταξη επαναλαμβάνεται πανομοιότυπη από τότε που ..
πρωτοθεσπίσθηκε, από τον Ελ. Βενιζέλο, στο Σύνταγμα του 1911. Αυτό σημαίνει ότι απόλυτη και «σιδερένια» μονιμότητα δεν υπήρξε ποτέ. Τα «παπαγαλάκια» της εποχής (1911) όρμηΠώς συνυπάρχουν αξιολόγηση και μονιμότητα; σαν να πείσουν το λαό και τον κόσμο της δημοσιοϋπαλληλίας πως η «πλατεία Κλαυθμώνος» τελείωσε οριστικά. Δεν θα έκλαιγαν πια εκεί οι απολυόμενοι (για κομματικούς λόγους) δημόσιοι υπάλληλοι όταν θα άλλαζε η κυβέρνηση. Και το πέτυχαν. Γιατί η εντύπωση ή βεβαιότητα στο λαό περί μονιμότητας ήταν αποτέλεσμα μάλλον προπαγανδιστικής εκστρατείας, παρά σαφήνειας του γράμματος του Συντάγματος. Οι δεκαετίες κύλησαν με την υπό τον όρο «εφ' όσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν» μονιμότητα και με το «μύθο» στην κοινωνία, που ήταν η παντιέρα και ο γρόνθος των συνδικάτων. Τώρα, πως συμβιβάζεται η έννοια της μονιμότητας με την αξιολόγηση; Όταν ιδίως η «αξιολόγηση » άγει στην απόλυση του δυστυχούς δημοσίου υπαλλήλου; Και πάλιν ιδίως όταν η «αξιολόγηση» είναι και γίνεται κατ'επιταγήν της τρόικας; Και γίνεται με ποσοστώσεις. Και δηλώνουν ανενδοίαστα όσο και απερίσκεπτα οι αρμόδιοι, που τα αναπαράγουν προς εκφοβισμό τα όργανα της ενημέρωσης, πρόθυμα «παπαγαλάκια» με εκτενή και κατατοπιστικά ρεπορτάζ από τις πηγές: 15% άριστοι, 25% λίαν καλοί, 35% μέτριοι, 25% κακοί, ήτοι προς απόλυσαν. Και η μονιμότητα των τελευταίων; Και τα εχέγγυα της σωστής και έγκυρης και αντικειμενικής κρίσης; Και το κυριότερο, πως κόβουν, προκάτ, αυτές τις ποσοστώσεις; Και αν δεν βρεθούν 15% άριστοι; Και αν δεν βρεθούν 25% «κακοί»; Αλλά το κυριότερο βρίσκεται στη σύμμιξη των επιχειρημάτων ή των διαδικασιών. Συγχέουν σκοπίμως τους «κακούς» με τους «επίορκους». Όπως την «αξιολόγηση» με την «τιμωρητική δίκη». Καμμία απόλυση επαναλαμβάνω καμμία - δεν είναι νομικά έγκυρη ως αποτέλεσμα της «αξιολόγησης». Το αποτέλεσμα, στη χειρότερη περίπτωση, της «αξιολόγησης» εάν είναι κακό, δηλαδή αφορά και μόνον στις κακές επιδόσεις του, μακροχρόνιου έστω, υπαλλήλου, πρέπει να είναι η στασιμότητα και τα πρόστιμα. Όχι η απόλυση. Ό,τι προβλέπει το πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων. Όχι οι επιταγές της τρόικας. Δεν είμαστε «Καφριστάν». Είμαστε οργανωμένο κράτος - έστω λίγο ή πολύ τσαπατσούλικο - από το 1828 (Καποδίστριας) ή από το 1833 (Βαυαροί, Αρμανσμπεργκ, Μάουρερ και Έϊντεκ, του Όθωνα, κάτι σαν πρόδρομοι Φούχτελ και Ράϊχενμπαχ). Το πειθαρχικό δίκαιο στέκει εκεί ακίνητο και μαρμαρωμένο σαν τη σφίγγα του Χέοπα από το 1950 όταν ψηφίστηκε ο πληρέστερος και συστηματικότερος Υπαλληλικός Κώδιξ (Ν. 1911)! Μπορεί να είναι χρεοκοπημένο το κράτος μας γιατί υπήρξε σπάταλο, δανειοβίωτο, εξαρτημένο, αποπλανημένο, προδομένο, «μιζαρισμένο» από τους Σάϋλωκ τραπεζίτες και κάποιους «κυβερνώντες» κατά τεκμήριο εκμεταλλευτές των ταπεινών και χυδαίων ενστίκτων του λαού που λειτουργούσαν σαν συνεργοί, άμεσοι συνεργοί του εγκλήματος. Πάντως ο λαός δεν έφταιξε. Ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ώστε να τιμωρηθούν αναδρομικά. Ούτε και όταν το 1982 και επόμενα κατηργείτο η ιεραρχία στη δημόσια διοίκηση, κατηργούντο οι Γενικοί διευθυντές, οι διευθυντές, οι επιθεωρητές στην εκπαίδευση. Και κανένας δεν μιλούσε. Όλοι πανηγύριζαν την ... κοινωνική απελευθέ- ρωση. Συμπέρασμα: Άμα οι κυβερνώντες δεν γνωρίζουν ούτε ιστορία, ούτε δίκαιο, καλύτερα να εκτελούν τις διαταγές της τρόικας σεμνά και σιωπηλά, αντί να φωνασκούν ανεκδοτολογούντες περί όρκου των στο Σύνταγμα και περί «σκελετών από τις ντουλάπες»! Β.Γ.Π.
εφημεριδα contra news