Βύρων ΠοΛύδωρας Βουλευτής-Πρόεδρος «Ένωσης για την Πατρίδα και τον Λαό» ΔΙΑΒΑΖΩ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ έκθεση φτώχειας για το 2014 της UNICEF για τα παιδιά και φρίττω, ότι 686.000 παιδιά στην Ελλάδα βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Αυτό σε ....
ποσοστό είναι 35,4%. Πάνω από τα 1 στα 3. Στοιχεία 2012. Το 2011 ήταν 30,4%. Άνοδος σε ποσοστά 5%. Δεν αισθάνομαι καλά όταν κοιτάζω τη δυστυχία σε αριθμούς και ποσοστά. Δηλαδή, χρειάζεται στατιστική απόδειξη για να καταλάβουμε τί μας συμβαίνει; Δεν αισθανόμαστε πλέον; Χάθηκαν οι αισθητήρες των ανθρώπων; Δεν βλέπουν; Και αυτό που βλέπουν με τα μάτια τους, δεν το αφομοιώνουν με τα μάτια της ψυχής τους; ΙΥ αυτό διαβάζω ποίηση. Γιατί ένας τίμιος στίχος καλύπτει και ισοδυναμεί με τόμους στατιστικής απόδειξης. Φτάνει να δω ένα μαγαζί κλειστό, με οριστικό λουκέτο δηλαδή, στην οδό Σταδίου, για να δω άπειρους αριθμούς. Να εννοήσω δηλαδή το κλάμα στο σπίτι του μαγαζάτορα, την απελπισία του ίδιου, το γκρέμισμα των ελπίδων των παιδιών του, το κυνήγι από την εφορία, τα χαράτσια, το ΤΕΒΕ, τους προμηθευτές του, τη ζοφερή απειλή της φυλακής για προσωποκράτηση, την αληθινή και βαθειά δυστυχία μ' ένα λόγο. Χωρίς αριθμούς. Ολόγυμνη. Η στατιστική και οι αριθμοί είναι το ένδυμα του κακού φαινομένου. Κάτι σαν συγκάλυψη.
Το δράμα όμως φέρνει θεόγυμνο πόνο και οδύνη στην ψυχή. Πώς φθάσαμε ως εδώ; Σαν κράτος, σαν πολιτεία, σαν κοινωνία, σαν λαός; Εγώ πιστεύω στο τεκμήριο της αθωότητας (πολιτικής, κοινωνικής, ηθικής, οικονομικής) του λαού και στο τεκμήριο ευθύνης των ιθυνόντων. Στο «Μπουσίντο» (το βιβλίο μου για τον Κώδικα των Σαμουράι) βρίσκω ή διαμορφώνω την ευκαιρία να μεταφράσω το κλασσικό ποίημα του αμερικανού ποιητή 'Εντουϊν Μάρκαμ «Ο άνθρωπος με τη σκαπάνη», που εγοήτευε τους διανοούμενος όλου του κόσμου στις αρχές του 20ου αιώνα.
«Σκυφτός από το βάρος των αιώνων, πάνω στη σκαπάνη του ακουμπά και στη γη κάτω απλανώς ατενίζει.
Η κενότητα των αιώνων στο πρόσωπο του, και στην πλάτη του το άχθος του κόσμου.
Ποιός τον έκανε νεκρό σε έκσταση και σε απελπισία.
Ω κύριοι, αφέντες και κυβερνήτες όλης της γης, Πώς το Λίε'ΑΑον θα λογαριαστεί μ' αυτό τον Άνθρωπο; Πώς θ' απαντήσει στη βίαιη ερώτηση του την ώρα εκείνη που οι ανεμοστρόβιλοι της επανάστασης θα συγκλονίζουν τον κόσμο; Πώς θα υπάρξει με βασίλεια και βασιλιάδες - μ' αυτούς που τον έκαμαν αυτό το πράγμα που είναι τώρα όταν αυτός ο άλαλος Τρόμος θα αποκρίνεται στο θεό, έπειτα από τη σιγή των αιώνων;» Σήμερα δεν λέω ευθύνη των «κυβερνώντων», αλλά των «ιθυνόντων». Γιατί οι κυβερνώντες δεν είναι πραγματικοί κυβερνώντες. Ενώ «ιθύνοντες» είναι οι πραγματικοί «κύριοι και αφέντες και κυβερνήτες της γης». Οι τραπεζίτες και οι μεγιστάνες του πλούτου. Οι κυβερνώντες και στην Αμερική και στη Γερμανία και στην EE και στη δύσμοιρη Ελλάδα είναι κάτι σαν «μπροστινοί», κάτι σαν αχυράνθρωποι ή μαριονέττες ή εντολοδόχοι ή βοηθοί εκπληρώσεως-προστηθέντες. Σ' αυτό το σημείο βρισκόμαστε. Οι «κυβερνώντες» να αποτελούν προσχήματα ηγετών. Ενώ οι λαοί απαιτούν και αναζητούν (ή θα έπρεπε να αναζητούν) πραγματικούς ηγέτες-σωτήρες.
Στους υπαίτιους που τον έκαμαν, άνθρωπο και λαό, «νεκρό σε έκσταση και απελπισία» θα στραφεί η «βίαιη ερώτησή του την ώρα εκείνη που ανεμοστρόβιλοι της επανάστασης θα συγκλονίζουν τον κόσμο»! Για λόγους φυσικής αδυναμίας δεν θα μπορούν να απαντήσουν εκείνοι, θα απαντήσει για λογαριασμό τους η Ιστορία!