Ο στρατηλάτης Βενιζέλος και καμιά 300αρια δημοσιογράφοι στην αίθουσα
τύπου κάνουν αμείλικτες ερωτήσεις στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος περιγράφει, ως άλλος Όμηρος, την σύγχρονη Πασοκιάδα.
Σύμφωνα με τον Βενιζέλο, το ΠΑΣΟΚ θυσιάσθηκε για να σωθεί ο τόπος και ο ίδιος είναι κάτι παραπάνω από απλός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, κάτι σαν άπιαστο πολιτικό αερικό.
Και κανείς από τους 300 τραχανοπλαγιάδες δημοσιογράφους δεν σηκώνεται να κάνει μια ερώτηση για τον Ροβέρτο Σπυρόπουλο, πρώην ταμία του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος είναι αρχηγός στο μεγαλύτερο ταμείο της χώρας παρότι η Δικαιοσύνη τον έχει τυλίξει σε μια κόλα με κακούργημα.
Φυσικά κανείς από τους τραχανοπλαγιάδες δημοσιογράφους δεν βρίσκει μια ερώτηση για το χυδαίο δημόσιο στο οποίο 4 χρόνια τώρα δεν έχει απολυθεί ούτε ένα κηφήνας δημόσιος υπάλληλος, δεν έχει γίνει ουδεμία αξιολόγηση και ουδεμία μεταρρύθμιση άξια λόγου.
Την ώρα που ο Βενιζέλος με θράσος περιαυτολογεί δεν βρίσκεται κανείς τραχανοπλαγιάς δημοσιογράφος να του θυμήσει ότι μαζί με τον στρατηλάτη Ανδρέα Λοβέρδο (που μετέτρεψε το κόμμα του σε μαξιλαράκι της κυβέρνησης για να πάρει υπουργείο), υποστήριζαν πως οι ατιθμοί λογαριασμών του Άκη Τσοχατζόπουλου ήταν αριθμοί τηλεφώνου και έδιναν μάχη στην Εξεταστική η οποία είχε επικεφαλής τον γραφικό Τραγάκη για να αθωώσουν τον ωραίο Μπρουμέλ!
Κανείς τραχανοπλαγιάς δημοσιογράφος δεν ρώτησε τον Βενιζέλο για κάποια σούργελα που φιγουράρουν στην λίστα της Ελιάς για την ευρωβουλή.
Φυσικά κανείς τραχανοπλαγιάς δημοσιογράφος δεν ρώτησε τον Βενιζέλο για την στενή συνεργασία του (υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα) με τον και συγγραφέα Τάκη Μπαλτάκο.
Αλλά σε μια μεταπολιτευτική δημοκρατία η οποία κινείται ανάμεσα στα "στήθη σου που ήταν άσπρα σαν τα γάλατα και μούλεγες γαργάλατα και στα επικά κείμενα του Μπαλτάκου (από τον Μπάλκο στον Μπαλατάκο)", τι άλλο μπορείς να περιμένεις.
Όσο για τους βενιζέλους που σήμερα λιθοβολούν τον συγγραφέα Μπαλτάκο είναι οι ίδιοι που χθες χάρη της εξουσίας βάραγαν προσοχές.
Σ΄αυτό το σημείο επιτρέψτε μας για μια ακόμη φορά να δημοσιεύσουμε το κείμενο του Μπαλτάκου που σπάει τα ταμεία>
«(Μόλις πλησιάζουμε τον εχθρό) το σώμα ολόκληρο δονείται από κύματα χαράς. Είναι μια κατάσταση ευεξίας ασύγκριτης. Δεν υπάρχει στη φύση ουσία ικανή να φέρει τέτοιο αποτέλεσμα.
Ούτε διεγερτική, σαν το κρασί, ούτε παραισθησιογόνα, σαν αυτή που χρησιμοποιεί η Πυθία. Ο οργανισμός παράγει μόνος του την ουσία που είναι απαραίτητη για να φθάσουμε σε έκσταση. Με μία προϋπόθεση όμως. Πρέπει να κινδυνέψεις. Κίνδυνος, μουσική, συντροφικότητα, αυταπάρνηση οδηγούν στη μόνη έκσταση που εμείς δεχόμαστε να δοκιμάσουμε.
Είναι σύντομη αλλά είναι όλη δική μας. Μπροστά στην έκσταση αυτή η αντίστοιχη της αναπαραγωγικής πράξης έχει χαρακτήρα νηπιακό. Γι' αυτό ο πολεμιστής δίνει μικρή σημασία στην πράξη αυτή. Είναι ήδη πλήρης - Η θέα και η οσμή του αίματος επηρεάζουν;», ρωτά ο συνομιλητής «- Το αίμα είναι σπονδή για την πόλη. Γι΄ αυτήν ρέει.
Ο πολεμιστής μεθά με τον κίνδυνο, όχι με το αίμα.
Ο κίνδυνος είναι απαραίτητος για τον ίδιο, για τη δική του ευεξία, ενώ το αίμα είναι αναγκαίο για την πόλη. Η νίκη της πόλης απαιτεί διαδικασία αιματηρή».
«Κανείς δεν ήταν ποτέ έτοιμος να αντιμετωπίσει τους ελιγμούς μας. Διεισδύαμε με μια κίνηση ελικοειδή, όπως το μαχαίρι που το στρίβεις δεξιά κι αριστερά για να αυξήσεις το μέγεθος της εσωτερικής πληγής».
Καλά σαράντα...
http://kourdistoportocali.com/post/34336/gargalata