Βύρων Πολύδωρος Βουλευτής-Πρόεδρος «Ένωσης για την Πατρίδα καν τον Λαό»ΚΑTI ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. Ο καπιταλισμός τρελλάθηκε εντελώς.
Προπαγανδίζει ασυστόλως το επιχειρείν. Ο Ανταμ Σμίθ, το περιέγραφε, το ερμήνευε, το απεδέχετο. Το ανεγνώριζε ως
Προχθές, βλέπω να λαμβάνει χώρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τριήμερο «Πανόραμα Επιχειρηματικότητας 2014», με συμμετοχή 3.000 νέων που αναζητούν ευκαιρίες στο επιχειρείν. Σπουδαγμένων μεν, ανέργων δε. Μου θυμίζουν αναγκαστικά τα τηλεοπτικά shows που περιφέρονται παντού και διδάσκουν την ευκαιρία, με πιθανότητες ένα τοις χιλίοις - και πολύ λέω - να πετύχει κάποιο ταλέντο στο χορό, στη μουσική, στην υποκριτική ή σε άλλη ευγενή δεξιότητα. Παράξενη προπαγάνδα. Ο καπιταλισμός προσπαθεί να διαχειρισθεί τις αντιφάσεις του. Και τα αδιέξοδά του.
Και να εκμεταλλευθεί ακόμη και τη δυστυχία που ο ίδιος προκάλεσε. Αυτοκατακρεουργημένος από τα μονοπώλιά του και τα καρτέλ μιλάει για ανταγωνιστικότητα και επιχειρήσεις startups, τις καλούμενες «νεοφυείς». Γονατισμένες οι κοινωνίες από την ανεργία και την πείνα παραληρούν μιλώντας για ευκαιρίες, ανύπαρκτες επιλογές και άλλα τρελλά τσιτάτα όπως, «λεφτά υπάρχουν και είναι περισσότερα από τις ιδέες».
Συμπέρασμα: Όλα μοιάζουν σαν τους fortyniners της Αμερικής. Τους χρυσοθήρες του 1849 με τον πυρετό της ευκαιρίας του χρυσού στα ποταμάκια της Καλλιφόρνιας. Χιλιάδες έτρεχαν με γυαλιστερά μάτια από την τρέλλα του τυχοδιώκτη και ένα σουρωτήρι στο χέρι και ένα ουΐσκυ μπόμπα στο σακίδιο, στο κυνήγι της τύχης. Ελάχιστοι επέζησαν ή βρήκαν την τύχη τους. Ο Θεός ας λυπηθεί τους προπαγανδιστές του τρελλού και αδιέξοδου καπιταλισμού. Αλλά τι φταίνε τα παιδιά; Β.Γ.Π.
κινητήρια δύναμη δημιουργίας και προόδου. Δεν το προπαγάνδιζε. Ούτε προσπαθούσε με την «ηθική διδασκαλία» του - ως γνωστόν ήταν κληρικός, ηθικολόγος - να \κάμει το επιχειρείν μαζικό σπορ. Εννοούσε Ο εκμαυλισμός του επιχειρείν ότι ήταν για τους επίλεκτους και τους ταλαντούχους. Για εκείνους που πίστευαν στη φυσική επιλογή. Ανεκάλυπταν στον εαυτό τους κάποια ξεχωριστά στοιχεία, ταλέντα, όπως την έφεση για διακινδύνευση και τη γοητεία που τους ασκούσε επάνω τους η προσδοκία του κέρδους. Όχι του τοκογλυφικού. Τα έλεγαν προίκα από τον θεό ή σφραγίδα της δωρεάς. Και ανελάμβαναν το επιχειρείν. Αυτή η θεολογική προσέγγιση του Ανταμ Σμίθ ίσχυε ως μεγάλη αλήθεια το 1766, όταν έγραψε τον «Πλούτο των Εθνών» του. Από τότε μέχρι σήμερα άλλες πραγματικότητες ή αρρώστειες εκυριάρχησαν. Αυτές είναι η υπερπαραγωγή, η υπερκερδοφορία, η απληστία, η εκμετάλλευση της μηχανής, η υπερσυγκέντρωση των μέσων παραγωγής στα χέρια των ολίγων ή του ενός, η υπερεκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η συνακόλουθη υπεραξία και οι «νομείς» της, η υπερσυσσωρευση πλούτου, η αυτονόμηση του κεφαλαίου (εις βάρος των άλλων συντελεστών της παραγωγής, εργασίας και γης) και στο τέλος η υπερθέρμανση της οικονομίας, ατομικής ή εταιρικής, και η συνακόλουθη αυτοκαταστροφή της, συνήθως μέσω μικρών ή μεγάλων εξεγέρσεων. Η λύση βρίσκεται μόνον στην επανανακάλυψη νέων σημείων ισορροπίας. Ώστε να κινείται η παραγωγική μηχανή, σε αρμονική σχέση προς τις ανάγκες και την κατανάλωση, χωρίς να καίγεται. Δεν ήθελα να γράψω σήμερα αυτές τις στοιχειώδεις αρχές της πολιτικής οικονομίας (όσο και αν μου αρέσουν σαν θέμα σπουδής), έτσι εν αιθρία, στα καλά καθούμενα, αλλά έλαβα αφορμή από κάποιες πολυδιαφημιζόμενες δράσεις που βλέπω να λαμβάνουν χώρα σήμερα παγκοσμίως. Προ καιρού έβλεπα στην Τζακάρτα της Ινδονησίας (της Πολυνησιακής χώρας του Νότιου Ειρηνικού των 200 εκατομμυρίων κατοίκων, της φτώχειας, της ανεργίας, της παιδοφιλίας, των ναρκωτικών και της δυστυχίας) να γίνονται, σε στάδια ποδοσφαίρου κατάμεστα, σεμινάρια για το επιχειρείν και την καινοτομία.