Α' Μέρος
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ (δεκαετία 60) η έμφαση στην επίλυση των οικονομικών ανταγωνισμών, που ήταν το προεξάρχον στοιχείο και στην ΕΚΑΧ και στην ΕΟΚ....
(η Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας ήταν υπόθεση ελέγχου πολιτικοστρατιωτικής ισχύος, εξωοικονομικού και ειδικού χαρακτήρα), θεωρήθηκε ως το μέγα πλεονέκτημα των Κοινοτήτων. Και το καινούργιο, εν αντιθέσει προς τις παλιές ενδοευρωπαϊκές «συμμαχίες» πολιτικού τύπου. Ο συλλογισμός έλεγε: Αφού δια των μεγάλων συμφωνιών εξαλείφεται η αιτία των πολεμικών συγκρούσεων, δηλαδή, αφού ο οικονομικός ανταγωνισμός θα ρυθμίζεται πλέον με τις ιδρυτικές συμβάσεις ΕΚΑΧ και ΕΟΚ, τότε έχουμε υπογράψει συμφωνίες διαρκούς ειρήνης.
Όμως τα πράγματα διέψευσαν τις μεγάλες προσδοκίες. Γιατί: α) Δημιουργήθηκε η αφόρητη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που αποτελεί ένα πολυδάπανο τέρας, που υπηρετεί όχι το λαό-λαούς και κατ'ακολουθία τη Δημοκρατία, αλλά τα αφανή κατά το μάλλον ή ήττον αφεντικά του. Αυτό θα είναι το οξύτερο δυνητικό πρόβλημα, θεσμικό και λειτουργικό, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στο ορατό μέλλον η EE. Τίθεται από όλες τις πλευρές των αναθεωρητών. Αναθεωρητές δε είναι όλοι. β) Δημιουργήθηκε ενωρίς, ήδη από τη δεκαετία του '60 ένα πολιτικό διευθυντήριο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της ΕΟΚ, εκφραζόμενο παραστατικά στον Γαλλογερμανικό άξονα και με την Αγγλία να είναι περισσότερο νομιμόφρων προς τον Ατλαντισμό παρά προς τις Βρυξέλλες, γ) Οι παραχωρήσεις προς τις δημοκρατικές αρχές της λαϊκής πλειοψηφίας μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ήσαν φειδωλές, καθώς μάλιστα και οι αρμοδιότητες του Κοινοβουλίου δεν ήσαν καθολικές ούτε και καθοριστικές, δ) Η πολιτική ισοτιμία μεταξύ μικρών και μεγάλων κρατών, μέσω VETO, ήταν μάλλον μια θεωρητική πρόνοια, παρά μια πρακτική δυνατότητα. Η πίεση των ισχυρών μάλλον όριζε τη δυνατότητα ή πιθανότητα ασκήσεως VETO από τους μικρούς και αδυνάτους, ε) Η πολιτική υπεχώρησε προ της οικονομίας και παρεχώρησε την αποφασιστική θέση της σ'αυτήν. Ήτοι, στους τραπεζίτες και στους συγγενείς οικονομικούς παράγοντες σε Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια κλίμακα, στ) Έτσι, ο «οικονομικός πόλεμος», αντί να αποσοβηθεί ως ενδεχόμενο, επανήλθε και μάλιστα με οξύτητα δριμύτερη από τον θερμό παραδοσιακό πόλεμο, ως κυρίαρχος ρυθμιστής των όρων υπάρξεως και συλλειτουργίας των Κοινοτήτων, όπως αυτές μετεξελίχθησαν σε μεγάλη (διευρυμένη) Ένωση των 28 κρατών-μελών και σε μικρή Ευρωζώνη των 18.
Η εμπειρία της Ελλάδας μαρτυρεί ότι στα 36 χρόνια της Ευρωκοινοτικής και Ενωσιακής της ζωής είχε (η Ελλάδα) οπωσδήποτε μεγάλα ωφελήματα. Τα πολιτικά, αναμφισβήτητα. Είχε η Ελλάδα και θεσμικά ενταχθεί στην οικογένεια των δημοκρατικών χωρών και εναρμόνιζε το πολιτικό της βίο και ρυθμό προς αυτόν της Ευρώπης.
Αυτό το στοιχείο είχε ιδιαίτερη αξία όσο διαρκούσε η παλαιά διαίρεση με τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ήτοι μέχρι το 1990.
Η διστακτικότητα της ΕΟΚ-ΕΕ να χαράξει μια ενιαία Εξωτερική Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας, με το καθοριστικό στοιχείο της αναγνώρισης και προάσπισης των εξωτερικών της συνόρων, προσέδιδε, παρά τις αρχικές προσδοκίες, στις σχέσεις Ελλάδος-ΕΟΚ μια βάση ελαττωμένης εμπιστοσύνης και προϊούσας δυσπιστίας, δυστυχώς.
Β.Γ.Π.