Του Martin Armstrong
Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι η έλλειψη πραγματικής πληροφόρησης. Οι
άνθρωποι δε μπορούν να καταλάβουν πλέον γιατί οι μεταπολεμικές
οικονομικές πολιτικές καταρρέουν. Η μεγάλη ατζέντα του.....
σοσιαλισμού είχε
πουλήσει στους λαούς την Ουτοπική ιδέα ότι το Κράτος βρίσκεται εκεί για
τον άνθρωπο, χωρίς να έχει καμία σημασία ότι διοικείται από δικηγόρους
που νοιάζονται μόνο για τα προσωπικά τους συμφέροντα. Το κομπόδεμα και
οι συντάξεις όλων αυτών που διετέλεσαν στις κυβερνήσεις οδηγεί το κόστος
των κυβερνήσεων σε εκθετική άνοδο με το χρόνο. Οι πολιτικές δυνάμεις
μέμφονται τους πλούσιους και αυτό απλά δημιουργεί έναν πόλεμο των τάξεων
χωρίς καμία προοπτική επίλυσης στο μέλλον. Ακόμα και να γινόταν
κατάσχεση όλου του πλούτου όλων όσων θεωρούνται πλούσιοι το σύστημα και
πάλι δε θα γινόταν βιώσιμο. Άρα, δεν υπάρχει άλλη λύση από το να
καταστρέψουμε αυτό το αποτυχημένο σύστημα και να ξαναχτίσουμε κάποιο
άλλο από την αρχή.
Η βρετανική εφημερίδα Guardian έγραψε ότι
περίπου 50.000 άνθρωποι έκαναν πορεία στο Λονδίνο διαμαρτυρόμενοι
εναντίον της λιτότητας. Το μεγάλο ερώτημα της διαδήλωσης ήταν: «Ποιος
είναι υπεύθυνος για το χάλι αυτής της χώρας? Μήπως είναι οι Πολωνοί
οπωροσυλλέκτες, ή οι Νιγηριανές νοσοκόμες? Ή μήπως είναι οι τραπεζίτες
που τη βούλιαξαν στην οικονομική καταστροφή – ή μήπως όσοι δεν πληρώνουν
τους φόρους τους? Δυστυχώς, ο θυμός μας είναι επιλεκτικός και κατευθυνόμενος.»
Η εκμετάλλευση των τραπεζιτών
μετατράπηκε σε πραγματική καταστροφή. Έγιναν οι ίδιοι οι χειρότεροι
εχθροί του εαυτού τους και στο τέλος μετατράπηκαν σε σύμβολο έμπνευσης
για την πάλη των τάξεων, αν όχι για την επανάσταση. Δεν είναι
αντιπροσωπευτικό δείγμα όσων παράγουν θέσεις εργασίας. Είναι απλά
εκείνοι που θέλουν να εμπορεύονται δωρεάν με τα λεφτά άλλων ανθρώπων.
Όταν κερδίζουν, τα κέρδη είναι δικά τους, ενώ όταν χάνουν οι ζημιές
περνάνε στους φορολογούμενους. Οι τραπεζίτες θα έπρεπε να είναι
τραπεζίτες – όχι διαχειριστές κερδοσκοπικών κεφαλαίων που κρατούν το
100% των κερδών χρησιμοποιώντας τις οικονομίες άλλων ανθρώπων.
Η ανάκληση της συμφωνίας Glass Stegall
ήταν η κατάρρευση του τελευταίου αναχώματος για να φτάσουμε στο σπάσιμο
της ραχοκοκαλιάς της παγκόσμιας οικονομίας. Ήταν η χειρότερη νομοθετική
επιλογή που θα μπορούσε να γίνει ποτέ και τώρα την πληρώνουμε με το τσουβάλι. Η κατάρρευση του 2007 κατάφερε να στραγγίξει τη ρευστότητα των αγορών. Η δεύτερη χειρότερη νομοθετική πράξη ήταν η δημιουργία του ευρώ,
όταν ο πραγματικός σκοπός ήταν η ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης από την
αρχή. Η πράξη αυτή ναρκοθέτησε ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα
και οδήγησε σε σημαντική ναρκοθέτηση ολόκληρης της παγκόσμιας
οικονομίας.
Οι λύσεις που θα προτείνουν οι πολιτικοί
θα είναι πάντα οι ίδιες – πώς να αρπάξουν περισσότερη εξουσία.
Βρισκόμαστε σε ένα καθοδικό σπιράλ της ελευθερίας και το πόσο μακριά θα
μπορούσε να πάει αυτή υπόθεση στο μέλλον θα καθοριστεί από τους λαούς
και από το αν θα ξυπνήσουν για να δουν ότι δεν πρόκειται για κάποια πάλη
των τάξεων, αλλά για πάλη των λαών εναντίον των κυβερνήσεων. Γι’ αυτό
θεωρώ ότι όλοι οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι επικίνδυνοι, γιατί
αγοράζουν πολύ εύκολα ότι τους πουλάνε, όπως ο Κλίντον άνοιξε τα
φράγματα για τους τραπεζίτες.
Αυτή η υπόθεση δεν πρόκειται να τελειώσει καλά. Το ερώτημα είναι: πότε θα ξυπνήσει η κοινωνία? Πόσο
μεγάλο θα είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε? Οι πολιτικοί θα ρίχνουν
την ευθύνη στους πλούσιους και οι αφελείς θα χειροκροτούν φωνάζοντας:
«πιάστε τους». Τι θα συμβεί όταν δε θα υπάρχει άλλος πλούτος για να τον
κυνηγήσουμε? Θα καταλήξουμε σε ένα χρεωκοπημένο κουμουνιστικό κράτος –
χωρίς κανένα πλούτο, αλλά με μπόλικους επαγγελματίες πολιτικούς που θα
μέμφονται τους πάντες, εκτός από τους εαυτούς τους.
Μετάφραση RYaN