«Ναι, ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και Δούρου για την Περιφέρεια, αλλά δεν θα το ξανακάνω. Μα τι σόι αριστεροί είναι αυτοί; Μοιάζουν με χομπίστες που συλλέγουν πεταλούδες και γραμματόσημα. με το ζόρι θέλουν να παριστάνουν τους αριστερούς. Τους βλέπεις συγκεντρωμένους όλους μαζί και αναρωτιέσαι «μα είναι δυνατόν αυτοί να είναι αριστεροί;». Εδώ δεν μπορούν όλοι μαζί να συνυπάρξουν σε μια τετραώροφη πολυκατοικία και θα καταφέρουν να μας κυβερνήσουν; Σε κάθε δύσκολη στιγμή η ελληνική Αριστερά αποδεινύεται κατώτερη των περιστάσεων.»
Κι όμως η Ελλάδα επιμένει Αριστερά...
Έτσι φαίνεται.Όπως τότε που λέγαμε ότι ο λαός έδιωξε τη χούντα. Παραμύθια. Ο λαός έψηνε αρνιά στις πλατείες. Αυτή είναι η αλήθεια. Το κακό ξεκινάει από τη φασιστική δομή της ελληνικής οικογένειας. Που μισεί και πολεμάει τη διαφορετικότητα και συμπεριφέρεται με δεσποτισμό και αυταρχισμό. Κάπως έτσι τερατογεννιούνται οι Κασιδιάρηδες και όλα αυτά τα αποβράσματα της κοινωνίας. Που επιλέγουν τον ναζισμό για να διαμαρτυρηθούν, τάχα μου εναντίον της εξουσίας.
Επομένως;
Περιμένω τη δημιουργία μιας νέας Αριστεράς. Όχι φυσικά με πολιτικούς λερωμένους - κοινωνικά και ηθικά - που νοιάζονται μόνο για το «μεροκάματο» και το τομάρι τους. Όπως αρκετοί από την Ελιά.
Όλους τους πήρες παραμάσχαλα.
Έτσι αισθάνομαι.
Κι εμείς;
Ποιοι εμείς; Οι ας πούμε διανοούμενοι και καλλιτέχνες. Μούγκα. Εκμαυλισμένοι. Βολεμένοι. Τουρίστες.
Εννοώ την κοινωνία που αρνείται να δει το βάθος του πρβλήματος. Δηλαδή, αφού δεν παράγεις δε θα φας!
Μόνο αυτό; Στον δικό μου χώρο, στο σινεμά, και την πρηγούμενη γενιά, του Νικολαΐδη και του Παναγιωτόπουλου, ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου. Χαίρονταν με την αποτυχία του συναδέλφου. Και με τις επιτυχίες του Αγγελόπουλου έλεγαν τα μύρια όσα: ότι του τα΄χώνουν οι ξένοι, ότι είναι καραφλός, ότι αντιγράφει και άλλα τέτοια.