Ο πρόεδρος του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» κ. Ανδρέας Δρακόπουλος για παράδειγμα, διαχειρίζεται μυθικά ποσά για τον μέσο Έλληνα.
Είναι όμως ο ίδιος άνθρωπος που δεν κρύβει την αγανάκτησή του για την κατάντια των Ελλήνων πολιτικών: Υπάρχουν και σήμερα μερικοί πολιτικοί στην Ελλάδα που δεν θα επιβίωναν σε καμία άλλη χώρα του κόσμου. Οχι μόνο σε χώρες όπως η Αμερική ή η Ευρώπη αλλά ακόμα και σε τριτοκοσμικές χώρες. Εχουν αποτύχει και βρίσκονται στα κοινά ακόμα. Εάν αύριο ερχόταν η τρόικα και μας έδινε 350 δισ. ευρώ για να πάρει η χώρα μπροστά, το ερώτημά μου θα ήταν να πανηγυρίσουμε ή να κλάψουμε; Διότι σε έξι μήνες θα ήταν πάλι όλα τα ίδια.
– Οι Ελληνες εφοπλιστές πρέπει να πληρώνουν φόρους;
ρωτάει η Κατερίνα Μπακογιάννη η οποία πήρε για λογαριασμό της Καθημερινής αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
– Γιατί να μην πληρώνουν;
– Δεν θα εγκαταλείψουν τη χώρα εάν πάψει να ισχύει το προνομιακό καθεστώς;
– Να φύγουν! Καλή τους τύχη! Αλλά πού θα πάνε; Στην Αμερική, στην Αγγλία ή στη Γαλλία θα πληρώνουν φόρους. Εχουμε έναν Παράδεισο και πουλιέται αυτό το παραμύθι ότι, αν φορολογηθούν, θα φύγουν. Δεν έχω προσωπικά με κανέναν. Το λέω σαν νοοτροπία που επικρατεί σε μία τάξη η οποία θα έπρεπε να κάνει πολλά περισσότερα. Πέρσι συμφώνησαν να πληρώσουν έναν έξτρα φόρο και αυτό το πράγμα εμφανίστηκε ως φιλανθρωπία! Εάν ήμουν πολιτικός θα τους έλεγα ότι είναι τυχεροί που ζουν σε αυτή τη χώρα και να πληρώνουν τους φόρους τους.
-Τώρα δεν μπορείς να λες είμαι Ελληνας και να κοροϊδεύεις το σύστημα με offshore στο εξωτερικό. Δεν έχω τίποτα με τους πλούσιους και τους έχοντες αλλά –ίσως έχω και άδικο διότι δεν ζω στην Ελλάδα και τα βλέπω απέξω– βλέπω μία τάξη η οποία δεν δίνει δουλειές, δεν κάνει φιλανθρωπία και ακούω ότι δεν πληρώνει ούτε φόρους. Ε, τι κάνει; Κι έχεις μία μεσαία τάξη που τα σηκώνει όλα. Είναι άδικο και πρακτικά και ηθικά. Διάβαζα πρόσφατα μία συνέντευξη του Εμμανουήλ Κριαρά ο οποίος έλεγε ότι πια λείπει η εθνική αλληλεγγύη και επικρατεί το ατομικό συμφέρον. Ακόμα και σήμερα εν μέσω αυτής της ανθρωποφονικής κρίσης. Λυπάμαι που δεν τον γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο.
– Μπορεί το ελληνικό Δημόσιο να αναλάβει τον πλήρη έλεγχο και λειτουργία του ΚΠΙΣΝ;
– Μα δεν είναι ούτε υποχρέωσή μας, ούτε θα θέλαμε να μας δώσουν την αρμοδιότητα να «τρέξουμε» την Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας. Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας και η Εθνική Λυρική Σκηνή είναι δύο πυλώνες του πολιτισμού και του κράτους.
– Εάν όμως το κράτος αποτύχει στη διοίκηση δεν θα έχει κάνει το ΙΣΝ μία τρύπα στο νερό;
– Οχι. Το κράτος θα έχει κάνει μία τρύπα στο νερό. Εάν το κράτος δεν ανταποκριθεί, τι να πω; Θα ντρέπομαι που είμαι Ελληνας. Αλλά το Ιδρυμα θα είναι πάντα κοντά στο ΚΠΙΣΝ, εφόσον το κράτος το λειτουργεί σωστά και με διαφανή τρόπο.
– Τι λειτουργεί σωστά στο ελληνικό Δημόσιο για να ελπίζετε ότι δεν θα χαθεί η ευκαιρία για το ΚΠΙΣΝ;
– Δεν ζω στην Ελλάδα. Δεν ξέρω... Από την άλλη κάπου πρέπει να ξυπνήσει το φιλότιμο. Οι ίδιοι που κάνουν κριτική πρέπει να βοηθήσουν. Το έργο ανήκει στους Ελληνες. Δεν ανήκει σε εμάς. Εάν δεν το αγκαλιάσει ο κόσμος...
– Μπορεί να το αγκαλιάσει ο κόσμος εάν δεν υπάρχει πρόσβαση με μετρό;
– Οχι βέβαια. Αλλά ούτε αυτό είναι δική μας δουλειά το εάν θα είναι μετρό ή τραμ. Το πώς θα έρθει ο κόσμος είναι δουλειά του κράτους.
– Μήπως στην Ελλάδα το κράτος παρασύρεται από την εξουσία ή το χρήμα για να ασκήσει πολιτιστική πολιτική;
– Βγάλτε το «μήπως» και έχετε την απάντηση. Αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας μας. Συμβαίνει και σε άλλες χώρες αλλά εδώ το πράγμα έχει ξεφύγει τελείως.
– Οπότε ο μεν φτιάχνει Μέγαρο Μουσικής και οι δε Κέντρο Πολιτισμού;
– Μην μπλέκουμε τα πράγματα. Τα παίρνω λίγο προσωπικά όλα αυτά διότι στη δική μας περίπτωση πρόκειται για 100% φιλανθρωπία. Εμείς μόνο δίνουμε και δεν ζητάμε τίποτα πίσω. Ούτε χτίζουμε δύο παλάτια.
Απλώς δίνουμε ένα καινούργιο σπίτι.
– Δεν θα ήταν καλύτερα να είχε μεταστεγαστεί η Λυρική Σκηνή στο Μέγαρο Μουσικής;
– Ακόμα και σήμερα γιατί δεν έχουν πάει; Δεν ξέρω. Θα δεχόμουν όλη αυτή την κριτική εάν εμείς είχαμε έρθει μία μέρα για να χτίσουμε αυτό το έργο και μετά να φύγουμε. Οταν όμως έχουμε βοηθήσει όλη την Ελλάδα από κάτω μέχρι πάνω, νοσοκομεία, γέρους και παιδιά, με εκνευρίζει λιγάκι. Δεν είναι ότι βάζουμε το όνομά μας σε ένα έργο και λέμε «δοξάστε μας». Για μας είναι ακόμα μία δωρεά σαν όλες τις άλλες. Απλώς τυχαίνει τα νούμερα να είναι πολύ πιο μεγάλα. Προσφέρουμε όσο μπορούμε στη χώρα μας.
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ>