Άννα Παναγιωταρέα
Ξέρώ πως "εχω χαθεί" αλλά σήμερα είπα να κάνω μιαν εξαίρεση!
Ο Ακης Σκέρτσος, που ανέλαβε χτες ως γενικός διευθυντής του ΣΕΒ είναι ένας νέος άθρωπος για τον οποίο πίστευα ότι θα μπορούσε να διαπρέψει στη Δημοσιογραφία. Τουλάχιστον, έτσι έδειχνε ....
η συνεπής ενασχόλησή του με τα μαθήματά του, ως φοιτητή στο Τμήμα δημοσιογραφίας του ΑΠΘ. Συνήθως λέμε ότι η Δημοσιογραφία οδηγεί παντού αρκεί να την εγκαταλείψεις στην ώρα της. Νομίζω ότι εκείνος την άσκησε ελάχιστα και μάλλον μέσα από πολιτικά γραφεία. Αλλωστε όσο τον θυμάμαι-πέρασαν και είκοσι χρόνια σχεδόν- ενδιαφέροταν για τα πολιτικά, καθώς στα μέσα της δεκαετίας του ´90 και ενώ το ΠΑΣΟΚ ειχε ανακάμψει επί Σημίτη, το φοιτητικό κίνημα βρισκόταν στην ακμή του.
Τον παρακολουθούσα από μακρυά, όπως κάνουμε όλοι οι καθηγητές για τα παιδιά- τα ῾”παιδιά μας”-που πιστεύουμε ότι έχουν ικανότητα επαγγελματικής επιβίωσης και κοινωνικής προσαρμογής. Ειδικά, το δεύτερο που είναι το χαρακτηριστικό των έξυπνων ανθρώπων. Τον “συνάντησα” στο γραφείο του Μιχάλη Χρυσοχοίδη, τον καιρό που το ΠΑΣΟΚ περνούσε τη χαοτική του φάση, λόγω ΓΑΠ. Ο Ακης θα ήταν πολύ χρήσιμος, αν του ζητούσαν να συμβάλει στις εκλογικές αναμετρήσεις, αφού στο πανεπιστήμιο George Washington είχε κάνει μεταπτυχιακες του σπουδές που αναφέρονταν στις προεκλογικές εκστρατείες. Αργότερα τον “ξαναβρήκα” στο γραφείο του υπηρεσιακού πρωθυπουργού κ. Πικραμένου και μου φαίνεται ότι με τη δική του σύσταση πέρασε στο επιτελείο του Γιάννη Στουρνάρα. Από το γραφείο του τέως υπουργού Οικονομικών ως τον ΣΕΒ δεν είναι …ούτε μια τσιγάρα δρόμος, όπως συνήθιζαν να λένε κάποτε στην Ελλάδα, όταν ακόμη δεν μιλούσαμε την …αγγλοαπλοελληνική.
Οταν είσαι δάσκαλος, για πάνω από είκοσι χρόνια, ακόμη και σ επιλεγμενα τμήματα, όπως αυτό της Δημοιογραφίας του ΑΠΘ, κανονικά μετράς να έχουν περάσει από τα χέρια σου περισσότερα από 1500 παιδιά.Τι “παιδιά” πια, που αυτά της πρωτης δεκαετίας, έχουν ήδη κανει τα δικά τους παιδιά κι έχουν στήσει τις δικές τους οικογένειες. Πολλά σήμερα είναι συνάδελφοι και χαίρομαι να βλέπω ότι βρίσκονται στη διοίκηση των ΜΜΕ. Προ πάντων χαίρομαι ότι έχουν το ήθος που τους κάνει να ξεχωρίζουν στον επαγγελματικό τους χώρο και να προσφέρουν σε μια Ελλάδα που αγωνίζεται.
Ξέρω πώς πολλοί είναι εκείνοι που εύκολα ρίχνουν την πέτρα του αναθέματος εναντίον του δημόσιου πανεπιστημίου. Ομως χιλιάδες παιδιά που πέρασαν από τα εδρανά του, την τελευταια εικοσαετία, με την κοινωνική και επαγγελματική παρουσία τους έρχονται και αποδεικνύουν εδώ και στο εξωτερικό, ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο- που είναι εύκολος στόχος να τον πετροβολήσουν- προσφέρει πολλά, χάρι στην φιλοτιμία των ακαδημαϊκών δασκάλων του.
Αν έπρεπε σήμερα να ανακαλέσω στη μνήμη μου όλους τους φοιτητές μας που σήμερα υπηρετούν από θέσεις ευθύνης, ο κατάλογος θα ήταν μακρύς. Δεν θέλω να παραλείψω κανέναν. Δεν έχω ξεχάσει κανένα. Αξιοι, που δεν είχαν το όνομα της οικογένειας για προστασία, που δεν είχαν “άκρες” για να τους ανοίγουν πόρτες, πέρα από το ήθος τους , την αποτελεσματικότητα , τη δημιουργική τους φνατασία και την εργατικότητα τους. Είμαι πολύ υπερήφανη για καθέναν ξεχωριστά…
Ο Ακης Σκέρτσος, που ανέλαβε χτες ως γενικός διευθυντής του ΣΕΒ είναι ένας νέος άθρωπος για τον οποίο πίστευα ότι θα μπορούσε να διαπρέψει στη Δημοσιογραφία. Τουλάχιστον, έτσι έδειχνε ....
η συνεπής ενασχόλησή του με τα μαθήματά του, ως φοιτητή στο Τμήμα δημοσιογραφίας του ΑΠΘ. Συνήθως λέμε ότι η Δημοσιογραφία οδηγεί παντού αρκεί να την εγκαταλείψεις στην ώρα της. Νομίζω ότι εκείνος την άσκησε ελάχιστα και μάλλον μέσα από πολιτικά γραφεία. Αλλωστε όσο τον θυμάμαι-πέρασαν και είκοσι χρόνια σχεδόν- ενδιαφέροταν για τα πολιτικά, καθώς στα μέσα της δεκαετίας του ´90 και ενώ το ΠΑΣΟΚ ειχε ανακάμψει επί Σημίτη, το φοιτητικό κίνημα βρισκόταν στην ακμή του.
Τον παρακολουθούσα από μακρυά, όπως κάνουμε όλοι οι καθηγητές για τα παιδιά- τα ῾”παιδιά μας”-που πιστεύουμε ότι έχουν ικανότητα επαγγελματικής επιβίωσης και κοινωνικής προσαρμογής. Ειδικά, το δεύτερο που είναι το χαρακτηριστικό των έξυπνων ανθρώπων. Τον “συνάντησα” στο γραφείο του Μιχάλη Χρυσοχοίδη, τον καιρό που το ΠΑΣΟΚ περνούσε τη χαοτική του φάση, λόγω ΓΑΠ. Ο Ακης θα ήταν πολύ χρήσιμος, αν του ζητούσαν να συμβάλει στις εκλογικές αναμετρήσεις, αφού στο πανεπιστήμιο George Washington είχε κάνει μεταπτυχιακες του σπουδές που αναφέρονταν στις προεκλογικές εκστρατείες. Αργότερα τον “ξαναβρήκα” στο γραφείο του υπηρεσιακού πρωθυπουργού κ. Πικραμένου και μου φαίνεται ότι με τη δική του σύσταση πέρασε στο επιτελείο του Γιάννη Στουρνάρα. Από το γραφείο του τέως υπουργού Οικονομικών ως τον ΣΕΒ δεν είναι …ούτε μια τσιγάρα δρόμος, όπως συνήθιζαν να λένε κάποτε στην Ελλάδα, όταν ακόμη δεν μιλούσαμε την …αγγλοαπλοελληνική.
Οταν είσαι δάσκαλος, για πάνω από είκοσι χρόνια, ακόμη και σ επιλεγμενα τμήματα, όπως αυτό της Δημοιογραφίας του ΑΠΘ, κανονικά μετράς να έχουν περάσει από τα χέρια σου περισσότερα από 1500 παιδιά.Τι “παιδιά” πια, που αυτά της πρωτης δεκαετίας, έχουν ήδη κανει τα δικά τους παιδιά κι έχουν στήσει τις δικές τους οικογένειες. Πολλά σήμερα είναι συνάδελφοι και χαίρομαι να βλέπω ότι βρίσκονται στη διοίκηση των ΜΜΕ. Προ πάντων χαίρομαι ότι έχουν το ήθος που τους κάνει να ξεχωρίζουν στον επαγγελματικό τους χώρο και να προσφέρουν σε μια Ελλάδα που αγωνίζεται.
Ξέρω πώς πολλοί είναι εκείνοι που εύκολα ρίχνουν την πέτρα του αναθέματος εναντίον του δημόσιου πανεπιστημίου. Ομως χιλιάδες παιδιά που πέρασαν από τα εδρανά του, την τελευταια εικοσαετία, με την κοινωνική και επαγγελματική παρουσία τους έρχονται και αποδεικνύουν εδώ και στο εξωτερικό, ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο- που είναι εύκολος στόχος να τον πετροβολήσουν- προσφέρει πολλά, χάρι στην φιλοτιμία των ακαδημαϊκών δασκάλων του.
Αν έπρεπε σήμερα να ανακαλέσω στη μνήμη μου όλους τους φοιτητές μας που σήμερα υπηρετούν από θέσεις ευθύνης, ο κατάλογος θα ήταν μακρύς. Δεν θέλω να παραλείψω κανέναν. Δεν έχω ξεχάσει κανένα. Αξιοι, που δεν είχαν το όνομα της οικογένειας για προστασία, που δεν είχαν “άκρες” για να τους ανοίγουν πόρτες, πέρα από το ήθος τους , την αποτελεσματικότητα , τη δημιουργική τους φνατασία και την εργατικότητα τους. Είμαι πολύ υπερήφανη για καθέναν ξεχωριστά…