την είδηση του θανάτου του δύστυχου οπαδού του Εθνικού, που χαροπάλευε μετά το ματς της ομάδας του με τον Ηρόδοτο, οπαδοί του Ολυμπιακού πέταξαν σε παίκτες του ΠΑΟΚ μπουγάτσες πριν από ένα παιγνίδι μπάσκετ.
Το
γεγονός προκάλεσε ειρωνείες, αλλά και γέλιο και χαρά – η αίσθηση του
χιούμορ που έχουμε στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι αντικείμενο
ψυχιατρικής έρευνας. Κάποιοι επεσήμαναν ότι οι εκατό μπουγάτσες που
έπεσαν κοστίζουν πάνω από 200 ευρώ – ποσό που δεν είναι λογικό να χαλάς
σε περίοδο κρίσης για τέτοια αστεία και κάποιοι ότι αυτό αποτελεί
προφεστιβαλική εκδήλωση για ό,τι θα γίνει στο Καραϊσκάκη στο ματς του
Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ - όποτε κι αν αυτό γίνει.
Πέρυσι στην Τούμπα ρίχνανε γαύρους στον πάγκο του Ολυμπιακού – δεν ξέρω αν φέτος θα ρίχνουν μπουγάτσες στον πάγκο του ΠΑΟΚ: αυτό που ξέρω είναι ότι ποτέ η έκφραση μιας ανοησίας δεν διακρίνεται για την πρωτοτυπία της.
Αλλωστε δεν έχουν περάσει χρόνια από τότε που κάποιοι πέταξαν καρότα στον Καραγκούνη και κάποιοι άλλοι έβαζαν κότες στο γήπεδο: καμία δημοπρασία ανοησίας δεν έχει ακυρωθεί λόγω έλλειψης συμμετοχής για πλειοδοσία. Είναι πρόβλημα αυτές οι ανοησίες; Δυστυχώς ναι – γιατί σχεδόν πάντα γίνονται αιτία για να υπάρξουν άλλες μεγαλύτερες.
Η πρωτοβουλία του υφυπουργού σε μια χώρα που δεν θεωρείται πρόβλημα στα γήπεδα να πετάνε γαύρους, μπουγάτσες και καρότα δεν είναι απλώς άστοχη: είναι σχεδόν κωμική. Δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία: αν θυμάμαι καλά η πρώτη αναβολή αγωνιστικής για δολοφονία οπαδού είχε υπάρξει στην Ιταλία στα μέσα της δεκαετίας του 90, όταν είχε χάσει τη ζωή του ένα 20χρονο παιδί σε συμπλοκές που είχαν γίνει πριν από ένα ματς της Μίλαν με την Τζένοα στη Γένοβα.
Οι Ιταλοί προβληματίστηκαν τόσο πολύ που το πρόβλημα της βίας είκοσι χρόνια μετά, είναι όχι απλά άλυτο, αλλά πάρα πολύ χειρότερο. Το πρόβλημα της βίας δεν λύνεται με προβληματισμούς, αλλά με εφαρμογή των νόμων και νόμοι υπάρχουν: αν δεν εφαρμόζονται δεν φταίνε οι ομάδες, ώστε να αναβάλλεται μια αγωνιστική τους μέρα, αλλά η ίδια η Πολιτεία και οι λειτουργοί της.
Θυμάμαι ότι εκείνη η αναβολή του Καμπιονάτο είχε σταθεί αιτία να πέσουν τότε μέσα στη σεζόν τα εισιτήρια των ιταλικών ομάδων γύρω στο 15%: οι συζητήσεις που έγιναν και η προβολή της αγριότητας των περιστατικών ανάγκασε πολύ κόσμο να κόψει το γήπεδο! Εδώ τέτοιους κινδύνους δεν διατρέχουμε αφού αφενώς δεν συζητάμε και αφετέρου, έτσι κι αλλιώς, το γηπεδικό κοινό είναι ελάχιστο. Μεταξύ μας, αν όποιος πηγαίνει στο γήπεδο το κάνει για να πετάει μπουγάτσες και γαύρους και καρότα, καλύτερα να μην πηγαίνει καν και να κάθεται σπίτι.
Ο σκοπός μιας Πολιτείας που θέλει κάτι να κάνει – κι όχι να ηθικολογεί με πράξεις πανικού όπως το κλείσιμο των γηπέδων – είναι να ασχοληθεί πρώτα με ότι σε βία εξωθεί. Να βρει ποινές που να επιβάλουν στις ομάδες να σοβαρεύονται, να κοιτάξει να συλλαμβάνονται και να τιμωρούνται όχι μόνο όσοι εγκληματούν, αλλά και όσοι ενθαρρύνουν βιαιότητες, να ορίσει σκληρές ποινές για όσους τα αθλήματα τα διακωμωδούν, είτε με γαύρους, είτε με μπουγάτσες, είτε με πρωτοσέλιδα, είτε με ραδιοφωνικά σποτ, είτε με ανακοινώσεις, είτε με τηλεοπτικές εκπομπές που καταργώντας κάθε δεοντολογία υπάρχουν για να εκνευρίζουν και να φανατίζουν. Αν δεν σβήνεις τις μικρές εστίες φωτιάς, αυτές που δυστυχώς στην Ελλάδα θεωρούνται από όλους σχεδόν γραφικές και ακίνδυνες, κάποια στιγμή το πράγμα φουντώνει και σε κάνει παρανάλωμα.
Το ότι το Σαββατοκύριακο του προβληματισμού θα το θυμόμαστε κυρίως γιατί κάπου σε ένα γήπεδο έπεφταν μπουγάτσες, αποτελεί επιτυχία του Υφυπουργού. Θα μπορούσαν – όχι πάντως σε γήπεδο του μπάσκετ – να πέσουν τίποτα γιαούρτια…
http://www.sport24.gr
Πέρυσι στην Τούμπα ρίχνανε γαύρους στον πάγκο του Ολυμπιακού – δεν ξέρω αν φέτος θα ρίχνουν μπουγάτσες στον πάγκο του ΠΑΟΚ: αυτό που ξέρω είναι ότι ποτέ η έκφραση μιας ανοησίας δεν διακρίνεται για την πρωτοτυπία της.
Αλλωστε δεν έχουν περάσει χρόνια από τότε που κάποιοι πέταξαν καρότα στον Καραγκούνη και κάποιοι άλλοι έβαζαν κότες στο γήπεδο: καμία δημοπρασία ανοησίας δεν έχει ακυρωθεί λόγω έλλειψης συμμετοχής για πλειοδοσία. Είναι πρόβλημα αυτές οι ανοησίες; Δυστυχώς ναι – γιατί σχεδόν πάντα γίνονται αιτία για να υπάρξουν άλλες μεγαλύτερες.
Κωμική πρωτοβουλία
Η πλειοδοσία της ανοησίας δείχνει φυσικά και ότι άπαντες έχουν γραμμένο το κράτος και τους λειτουργούς του. Ανάθεμα κι αν υπάρχει κάποιος, που θα προβληματιστεί για το γιατί αυτό το Σαββατοκύριακο δεν υπάρχει αγωνιστική δράση στα ποδοσφαιρικά μας γήπεδα.Η πρωτοβουλία του υφυπουργού σε μια χώρα που δεν θεωρείται πρόβλημα στα γήπεδα να πετάνε γαύρους, μπουγάτσες και καρότα δεν είναι απλώς άστοχη: είναι σχεδόν κωμική. Δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία: αν θυμάμαι καλά η πρώτη αναβολή αγωνιστικής για δολοφονία οπαδού είχε υπάρξει στην Ιταλία στα μέσα της δεκαετίας του 90, όταν είχε χάσει τη ζωή του ένα 20χρονο παιδί σε συμπλοκές που είχαν γίνει πριν από ένα ματς της Μίλαν με την Τζένοα στη Γένοβα.
Οι Ιταλοί προβληματίστηκαν τόσο πολύ που το πρόβλημα της βίας είκοσι χρόνια μετά, είναι όχι απλά άλυτο, αλλά πάρα πολύ χειρότερο. Το πρόβλημα της βίας δεν λύνεται με προβληματισμούς, αλλά με εφαρμογή των νόμων και νόμοι υπάρχουν: αν δεν εφαρμόζονται δεν φταίνε οι ομάδες, ώστε να αναβάλλεται μια αγωνιστική τους μέρα, αλλά η ίδια η Πολιτεία και οι λειτουργοί της.
Θυμάμαι ότι εκείνη η αναβολή του Καμπιονάτο είχε σταθεί αιτία να πέσουν τότε μέσα στη σεζόν τα εισιτήρια των ιταλικών ομάδων γύρω στο 15%: οι συζητήσεις που έγιναν και η προβολή της αγριότητας των περιστατικών ανάγκασε πολύ κόσμο να κόψει το γήπεδο! Εδώ τέτοιους κινδύνους δεν διατρέχουμε αφού αφενώς δεν συζητάμε και αφετέρου, έτσι κι αλλιώς, το γηπεδικό κοινό είναι ελάχιστο. Μεταξύ μας, αν όποιος πηγαίνει στο γήπεδο το κάνει για να πετάει μπουγάτσες και γαύρους και καρότα, καλύτερα να μην πηγαίνει καν και να κάθεται σπίτι.
Πως τιμάς τη μνήμη
Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει πως, (έστω…), τιμάς τη μνήμη ενός νεκρού ποδοσφαιρόφιλου όταν αναβάλεις μια αγωνιστική. Αν στέλνεις ένα μήνυμα αυτό είναι απολύτως αρνητικό: δεν καλείς τον κόσμο να πάει στα γήπεδα, τιμώντας την πράξη του αδικοχαμένου να υποστηρίξει την ομάδα του, που είναι έτσι κι αλλιώς μια πράξη αγάπης, αλλά κλείνεις τα γήπεδα, λες κι αυτός που πέθανε είναι ένας εγκληματίας που σύχναζε κάπου που δεν έπρεπε να βρίσκεται! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πριν λύσουμε το πρόβλημα της βίας, που είναι δύσκολο, ας κοιτάξουμε λίγο το πρόβλημα της ανοησίας, που μοιάζει ευκολότερο.Ο σκοπός μιας Πολιτείας που θέλει κάτι να κάνει – κι όχι να ηθικολογεί με πράξεις πανικού όπως το κλείσιμο των γηπέδων – είναι να ασχοληθεί πρώτα με ότι σε βία εξωθεί. Να βρει ποινές που να επιβάλουν στις ομάδες να σοβαρεύονται, να κοιτάξει να συλλαμβάνονται και να τιμωρούνται όχι μόνο όσοι εγκληματούν, αλλά και όσοι ενθαρρύνουν βιαιότητες, να ορίσει σκληρές ποινές για όσους τα αθλήματα τα διακωμωδούν, είτε με γαύρους, είτε με μπουγάτσες, είτε με πρωτοσέλιδα, είτε με ραδιοφωνικά σποτ, είτε με ανακοινώσεις, είτε με τηλεοπτικές εκπομπές που καταργώντας κάθε δεοντολογία υπάρχουν για να εκνευρίζουν και να φανατίζουν. Αν δεν σβήνεις τις μικρές εστίες φωτιάς, αυτές που δυστυχώς στην Ελλάδα θεωρούνται από όλους σχεδόν γραφικές και ακίνδυνες, κάποια στιγμή το πράγμα φουντώνει και σε κάνει παρανάλωμα.
Κι αν έπεφταν γιαούρτια;
Ο κ. Ανδριανός αποφάσισε την ματαίωση των πρωταθλημάτων σε μια εβδομάδα που για παράδειγμα οι Αγγελόπουλοι και ο Γιαννακόπουλος συνέχισαν να βρίζονται, δίνοντας τον πολεμικό τόνο που οι οπαδοί γουστάρουν: αναρωτιέμαι αν ποτέ τους έχει φωνάξει για να τους συνετίσει – είτε αυτός είτε ο Βασίλης Κικίλιας, υπουργός Προστασίας του Πολίτη και πρώην μπασκετμπολίστας. Πέρυσι μετά το φεστιβάλ βίας της Τούμπας στο ματς κυπέλλου ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός ο κ. Ανδριανός είχε εξαγγείλει μια σύσκεψη όλων των παραγόντων για να αντιμετωπιστεί η βία στα πλαίσια κοινών δράσεων. Υπήρξε τελικά μια μόνο κοινή δράση: τον έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια οι παράγοντες και δεν πήγε κανείς.Το ότι το Σαββατοκύριακο του προβληματισμού θα το θυμόμαστε κυρίως γιατί κάπου σε ένα γήπεδο έπεφταν μπουγάτσες, αποτελεί επιτυχία του Υφυπουργού. Θα μπορούσαν – όχι πάντως σε γήπεδο του μπάσκετ – να πέσουν τίποτα γιαούρτια…
http://www.sport24.gr