Περισσότερα
προβλήματα και αμφίβολα οφέλη για το δημόσιο και την Οικονομία επιφέρει
η «τρελή» απόφαση του υπουργείου Οικονομικών και της Γενικής
Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, να θέλει να φορολογήσει σαν εισόδημα τις
...παροχές σε είδος που δίνουν οι επιχειρήσεις στους υπαλλήλους τους προκειμένου να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους. Εξομοιώνοντας με … «γκόλντεν μπόις» τους απλούς υπαλλήλους που τρέχουν για δουλειές στους δρόμους με αυτοκίνητα της εταιρίας (στην ιδανική περίπτωση που αυτή τους τα παρέχει αυτοκίνητο, αν δεν τους ζητά να ταλαιπωρούν το δικό τους ΙΧ) ή που η εταιρία τους «φορτώνει» με smartphones για να τους βρίσκει όποτε θέλει το αφεντικό και να διαβάζουν συνεχώς τα email από πελάτες και προμηθευτές, η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων εξέδωσε εγκύκλιο για να ξεκινήσει η εφαρμογή διάταξης νόμου για να φορολογούνται για τις παροχές αυτές που τους δίνει η εταιρία.
Η διάταξη για να φορολογούνται οι «παροχές σε είδος» ψηφίστηκε πέρυσι στη Βουλή (αρθρ. 13 του ν.4172/2013) και περιλαμβάνεται στον νέο Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος. Αυτή προβλέπει ότι η επιχείρηση πρέπει να αποδείξει ότι ο υπάλληλος έκανε χρήση της παροχής αποκλειστικά και μόνο για τις ανάγκες της επιχείρησης. Αν δεν το αποδείξει, τότε κινδυνεύει να θεωρηθεί ότι ήταν έμμεση παροχή που για να βγάλει ή να γλιτώσει χρήματα ο ίδιος, οπότε και πρέπει να φορολογηθεί! Ακόμα και μια δωροεπιταγή για το Πάσχα (αντί του οβελία που κάποτε δινόταν στους υπαλλήλους) θεωρείται παροχή σε είδος που, αν υπερβαίνει τα 300 ευρώ ετησίως, πρέπει να φορολογείται.
Η διάταξη παρέμενε ανεφάρμοστη ως το 2015 και θα έπρεπε να ανασταλεί, αν αναλογιστεί κανείς ότι δημιουργεί προβλήματα και διακρίσεις, αφού άλλος νόμος εξαιρεί τους εργαζόμενους σε φορείς του δημοσίου. Αν δηλαδή ένας δημόσιος υπάλληλος ή ένας δήμαρχος κάνει χρήση τηλεφώνου της υπηρεσίας, δεν προβλέπεται να φορολογείται ακόμα και αν μιλά για τα ψώνια του σούπερ μάρκετ του σπιτιού του.
Ομοίως, αν μια εταιρία έχει υπαλλήλους λιανοπωλητές ή πλανόδιους πλασιέ που τρέχουν στα χωριά για να κάνουν τη δουλειά τους, πρέπει να φορολογηθούν για τα έξοδα του αυτοκινήτου τους (τέλη κυκλοφορίας, συνεργεία επισκευής κλπ).
Αντιθέτως, οι ίδιοι οι βουλευτές που ψήφισαν την διάταξη πέρυσι στη βουλή, θεωρούν πως πρέπει να μένουν αφορολόγητοι για το κινητό ή το αυτοκίνητο και άλλες παροχές (όπως παλαιότερα τα ταχυδρομικά τέλη ή ό,τι άλλο πιο σύγχρονο τους προσφέρεται) που χρησιμοποιούν αυτοί και οι συνεργάτες τους, επειδή (εξ ορισμού;) τα χρησιμοποιούν αυτά αποκλειστικά και μόνον για τα κοινά ζητήματα και όχι σε … «ιδιωτικές» υποθέσεις τους.
Μάλιστα στο αρχικό σχέδιο νόμου, όπως σχεδιαζόταν να κατατεθεί το καλοκαίρι του 2013, υπήρχε και πρόβλεψη να εξαιρούνται οι πλανόδιοι («οι διατάξεις των προηγούμενων εδαφίων δεν εφαρμόζονται για τα οχήματα που παραχωρεί ο εργοδότης σε περιοδεύοντες πωλητές»), προφανώς γιατί δεν νοείται να «οργώνει» κανείς υπάλληλος την Ελλάδα και να μην του καλύπτει η εταιρία του τα έξοδα. Αυτή η εξαίρεση τελικώς απαλείφθηκε. όχι όμως και η εξαίρεση για τους φορείς του δημοσίου.
Έτσι, για παράδειγμα, αν ένας ιατρικός επισκέπτης δίνει «δώρα» σε γιατρούς νοσοκομείων του ΕΣΥ, μπορεί θεωρητικά να πληρώσει φόρο για τις βενζίνες που ξόδεψε και πληρώθηκε, όχι όμως και ο γιατρός του δημόσιου νοσοκομείου που δέχτηκε την «προσφορά» της εταιρίας, επειδή δεν είναι υπάλληλός της.
Γελάει η αγορά
Η φορολόγηση των παροχών σε είδος είναι παλαιά και «πονεμένη» ιστορία. Προφανώς υπάρχουν λόγοι επιβολής φόρου σε έμμεσα εισοδήματα που απολαμβάνουν κάποιοι ολίγοι, αλλά όπως ψηφίστηκε από τους βουλευτές η διάταξη («αντιγραφή» προφανώς και αυτή από τριτοκοσμικές χώρες όπου πέρασε το ΔΝΤ) δεν αφήνει τις επιχειρήσεις να λειτουργήσουν.
Δεν υπάρχει ίσως σοβαρή εταιρεία στον κόσμο ολόκληρο, που να σέβεται τον εαυτό της και η οποία θα δεχτεί να υποβάλλει τα λογιστήριά της στο βασανιστήριο να χάνουν πολύτιμες εργατοώρες για να «ανακρίνουν» τους υπαλλήλους τους, ρωτώντας πού μίλαγαν στο κινητό ή γιατί «έγραψαν» πχ 50 χιλιόμετρα παραπάνω στο κοντέρ του αυτοκινήτου τους, για να κρίνουν αν πρέπει να του κάνουν παρακράτηση φόρου και να την αποδώσουν στο δημόσιο για αυτά τα πχ 20 ή 30 ευρώ που του πλήρωσε για τις δαπάνες που έκανε.
Η διάταξη προφανώς και είναι -και πρέπει να μείνει- ανεφάρμοστη, αν δεν λύσει πρώτα τα πολύ σοβαρά προβλήματα που έχει από την ψήφισή της.
«Δάνειο» οι προκαταβολές μισθού!
Η ίδια απόφαση της ΓΓΔΕ, την οποία υπογράφει η κυρία Κατερίνα Σαββαΐδου, ενεργοποιεί φόρους και σε άλλες …υποπεριπτώσεις «παροχών σε είδος». Για παράδειγμα, θεωρεί εξ ορισμού «δάνειο» την προκαταβολή τριών μισθών και άνω.
Εν μέσω Κρίσης δηλαδή, απαγορεύει στον εργοδότη να βοηθήσει τον υπάλληλό του με κάποιο δάνειο. Ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις πλέον όπου η στήριξη αυτή προσφέρεται, τιμωρεί τον υπάλληλο που θα ζητήσει βοήθεια ή εξωθεί τον εργοδότη του να του επιβάλλει και τόκο σαν «δάνειο»!
Από την άλλη όμως, ενώ μια παραχώρηση κατοικίας σε έναν υπάλληλο θεωρείται εισόδημα για το οποίο φορολογείται, εξαιρούνται από το φόρο εισοδήματος οι στρατιωτικοί που τους παρέχεται στέγαση επειδη μετακινούνται «υποχρεωτικά» από την υπηρεσία τους.
Ανεφάρμοστος νόμος
Η ίδια η απόφαση της κυρίας Σαββαΐδου, σχεδόν διακωμωδεί το νόμο που ψηφίστηκε (και καλά κάνει!) αφού για να γίνει κατανοητό τι ζητά και τι ισχύει, παραθέτει και μια σειρά υποθετικά παραδείγματα -συχνά αντίθετα μεταξύ τους- για να ξεπεράσει τα λογικά προβλήματα κατανόησης και ερμηνείας που ανακύπτουν στην πρακτική εφαρμογή του.
http://www.bankwars.gr