Πληθαίνουν οι φωνές εντός του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρούν ότι η ρήξη με τους δανειστές είναι μονόδρομος.
«Η μόνη διέξοδος είναι η επιλογή της ρήξης με τους δανειστές», σύμφωνα με μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία ενόψει της αυριανής εκδήλωσής τους στην ΕΣΗΕΑ τονίζουν ότι «η ώρα της αλήθειας έφτασε».
Στην πρόσκληση που απευθύνουν οι Γ. Μηλιός, Α, Νταβανέλος, Σόφη Παπαδογιάννη, ΠάνοςΛάμπρου και Γιώργος Σαπουνάς αναφέρεται χαρακτηριστικά πως η μόνη διέξοδος είναι ρήξης, «με στάση πληρωµών των δόσεων, μέτρα περιορισμού της «ελευθερίας» φυγής κεφαλαίων, δηµόσιο έλεγχο στις τράπεζες, φορολόγηση του κεφαλαίου και των πλούσιων για την χρηματοδότηση φιλολαϊκών μέτρων, υποστήριξη αυτής της πολιτικής με κάθε αναγκαίο μέσο, ακόμη και με ενδεχόμενη ρήξη με την ΟΝΕ».
Όπως αναφέρουν, οι δανειστές πιέζουν την κυβέρνηση για την υπογραφή μιας μνημονιακής συμφωνίας νεοφιλελεύθερης στρατηγικής (ιδιωτικοποιήσεις, κατεδάφιση του ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού και των εργασιακών δικαιωμάτων, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ κ.α.) και όπως σημειώνουν, «αποδεικνύεται πως η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη διευκόλυνε, αντικειμενικά, αυτή την επίθεση και η «δημιουργική ασάφεια» ευνόησε τους ισχυρούς».
«Η εκτίμηση πως µπορεί να οικοδομηθεί ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα αντι-λιτότητας με την ανοχή των νεοφιλελεύθερων διευθυντηρίων της Ευρωζώνης αποδείχτηκε λάθος. Τώρα πλησιάζουμε στην κρίσιμη ώρα των αποφάσεων για την κυβέρνηση, το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, την κοινωνική πλειοψηφία», σημειώνουν και προσθέτουν: «Χρειάζεται να διαλέξουμε ανάμεσα στην υπογραφή της διαφαινόμενης συμφωνίας λιτότητας και τη ρήξη με τους δανειστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μετατραπεί σε κόμμα λιτότητας ούτε και η κυβέρνηση να υλοποιήσει μνημόνιο. Αυτός είναι ο λόγος που ήδη τίθενται στο τραπέζι από το εσωτερικό και το εξωτερικό προτάσεις για «ξεκαθάρισμα» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και κυβερνητικές λύσεις «εθνικής ενότητας».
Έτσι, όπως υποστηρίζουν, για όλους αυτούς τους λόγους η μόνη διέξοδος είναι η επιλογή της ρήξης με τους δανειστές «με στάση πληρωµών των δόσεων, μέτρα περιορισμού της «ελευθερίας» φυγής κεφαλαίων, δημόσιο έλεγχο στις τράπεζες, φορολόγηση του κεφαλαίου και των πλούσιων για την χρηματοδότηση φιλολαϊκών μέτρων, υποστήριξη αυτής της πολιτικής με κάθε αναγκαίο μέσο, ακόμη και με ενδεχόμενη ρήξη με την ΟΝΕ».