ΤΣΙΠΡΑΣ-ΓΚΕΙΤ
Τον Ιούνιο του 1973 βρέθηκα στην Αίθουσα του Κογκρέσου στην Ουάσιγκτον για την
αρχική κατάθεση του John Dean, Συμβούλου του Προέδρου Νίξον. Ήταν ο πρώτος που υπέδειξε τον Πρόεδρο ως κυρίως υπεύθυνο για το σκάνδαλο Watergate. Καταδικάστηκε και πήγε φυλακή. Ο John Mitchell Υπουργός Δικαιοσύνης, κατηγορήθηκε για συγκάλυψη, καταδικάσθηκε το 1977 και έμεινε στη φυλακή για 17 μήνες. Έζησα το όλο δράμα του Watergate και είδα τον Νίξον να φεύγει από τον Λευκό Οίκο, αποπεμφθείς από τη Γερουσία, αφού αναγκάσθηκε σε δημόσια ομολογία.
Αυτή ήταν η Αμερική του 1973 θα μου πείτε. Εν μέσω ενός πολέμου που έχανε, με την κοινωνία διαιρεμένη, με μία πολυπλόκαμη ηθική, πολιτική και οικονομική κρίση, «έπιασε» μία καταγγελία που «έσκασε» στον Τύπο, τη διερεύνησε, συνέλαβε ενόχους, δίκασε, καταδίκασε και καθάρισε την κόπρο του Αυγεία. Ανοικτά, δημόσια, γρήγορα και, κυρίως, διακομματικά. Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί ήταν σε αυτό μαζί.
Όπως και η Ελλάδα σήμερα, θα ήθελα να πω, αλλά ομοιότητες δεν βλέπω. Στην Αμερική το διακύβευμα ήταν ένα «εσωτερικό» κομματικό ζήτημα, η παράνομη παρακολούθηση, ας πούμε των Γραφείων της Νέας Δημοκρατίας από την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ελλάδα έχουμε ένα απείρως σπουδαιότερο και ομολογημένο, έγκλημα με προεκτάσεις εθνικές, οικονομικές και πολιτικές. Το διακύβευμα στην «Περίπτωση Βαρουφάκη» για την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ασύγκριτα σπουδαιότερο.
Η πρώτες αντιδράσεις της Δικαιοσύνης, της Κυβέρνησης, της Αντιπολίτευσης, και του συνόλου πολιτικού συστήματος, δεν δίνουν υποσχέσεις για αντίδραση παρόμοια με της Αμερικής πριν από 40 χρόνια. Ίσως είναι νωρίς, σε μία κοινωνία «ζαλισμένη» από την οικονομική καταστροφή. Δεν είναι, όμως, νωρίς αν σκεφθούμε τη θεσμική ανεπάρκεια της χώρας. Η μεταμεσονύκτια, εσπευσμένη και εκτός ιεραρχίας ή «σειράς» πλήρωση της θέσης Προέδρου του Αρείου Πάγου είναι μία ένδειξη ότι η Κυβέρνηση παίρνει «τα μέτρα της», για άλλους, βέβαια, λόγους. Ίσως, όμως, φανεί …»χρήσιμη».
Σε ένα θαυμάσιο πρόσφατο βιβλίο του ο Στάθης Καλύβας μιλάει για έξι, αν δεν κάνω λάθος, κύκλους καταστροφής και αναγέννησης στην Ελλάδα σε βάθος ιστορικού χρόνου. Ίσως οι μέρες και οι μήνες που θα ακολουθήσουν και με αφορμή την υπόθεση Βαρουφάκη και το Τσίπρας-Γκέϊτ, που αναμφίβολα θα ακολουθήσει, να είναι το τέλος της 7ης περιόδου που άρχισε με τη Μεταπολίτευση και θα τελειώσει με τον ενταφιασμό του «αριστερού ονείρου» το οποίο ζούσαμε μετά τον Εμφύλιο. Ίσως οι επόμενες γενιές να φανούν άξιες για να μας πουν «άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρονες».