Η επίσκεψη του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ελλάδα σκανδαλίζει. Από πολλές και διαφορετικές πτυχές και οπτικής ανάγνωσης της πραγματικότητας και των εξελίξεων.
Ο Ρώσος Πρόεδρος είναι πιθανότατα..
ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης που σεργιανίζει στον πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες. Φυσικά, η σχέση του με τη Δημοκρατία είναι… απωθητική. Ποιός πιστεύει όμως πραγματικά ότι ο λαός του μπορεί να κυβερνηθεί με… δράσεις ακτιβισμού;
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατάφερε να περιμαζέψει από τα συντρίμμια, μια άλλοτε αυτοκρατορία. Και να την ξανακάνει σχεδόν υπερδύναμη. Με λόγο, ρόλο, παρουσία και παρέμβαση στις γεωπολιτικές εξελίξεις. Εδώ άλλαξε σύνορα με την υπόθεση της Κριμαίας, χωρίς… να ανοίξει μύτη, θα πρέπει λοιπόν να του αναγνωρίσει κανείς ότι “το έχει”.
Φυσικά, τον ευνοεί η συγκυρία. Άφησε πίσω του την εποχή των αμφιβολιών και των αμφισβητήσεων. Τότε που η Δύση πίστευε ότι μπορούσε να τον κλειδώσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, επενδύοντας στο “πείραμα Μεντβέντεφ”. Τη συνέχεια… τη ζούμε.
Έχει αξία λοιπόν να θυμηθούμε το εθνικό χθες. Και τη μεγάλη ευκαιρία που έχασε η Ελλάδα, όταν δεν κατέστη βιώσιμη η στρατηγική σχέση του Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Κώστα Καραμανλή. Κυρίως λόγω της δύσκολης συγκυρίας.
Τότε, η Ελλάδα έχασε μια μεγάλη εθνική ευκαιρία. Και ο Κώστας Καραμανλής πλήρωσε το τίμημα του ανοίγματος προς τη Ρωσία, πιθανότατα με την υπονόμευση της διακυβέρνησής του, ακόμη και εκ των έσω της Νέας Δημοκρατίας.
Ιστορία, θα πει κανείς. Μελαγχολική όμως…
υστερογραφα