Πριν από λίγο καιρό είχαμε γράψει εδώ, στο politically, ότι οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου κινούνται στα στενά ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη. Από τότε, είχαμε πολλές ευκαιρίες να το επιβεβαιώσουμε.
Πιο πρόσφατη, είναι η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται μετά την παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ. Οι φιλικά διακείμενοι μιλούν για «αξιοπρεπή, υπεύθυνη εμφάνιση», οι της απέναντι πλευράς για «υποτονικές γενικολογίες». Κι ανάμεσα, το παρελθόν της Νέας Δημοκρατίας που προσπαθεί να «δικαιωθεί» μέσα από τις αναφορές του Κυριάκου, αφού ανεπίστρεπτα κι ανέκκλητα έχει καταδικαστεί στη συνείδηση του μέσου Έλληνα πολίτη.
Τα φαντάσματα της περιόδου 2012-2014 γκρινιάζουν μέσα από μετωπικές ιστοσελίδες, γιατί ο Κυριάκος δεν στήριξε περισσότερο τον προκάτοχό του (τον κανονικό, όχι τους μεταβατικούς…), δηλαδή αυτόν που ηττήθηκε δυο φορές σε έξι μήνες από τον Τσίπρα. Κι οι κατ’ ευφημισμό «καραμανλικοί», που οικειοποιούνται αυθαιρέτως το όνομα του μεγαλύτερου πολιτικού της σύγχρονης Ελλάδας και την απόλυτη σιγή του μακροβιότερου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στην πολιτική ζωή (αφού άλλο στοιχείο να τη δικαιολογήσουν δεν έχουν…) αγωνιούν μήπως και ο Κυριάκος αλλάξει το… DNA του κόμματος, που το θεωρούν μαγαζί της οικογένειας και περιμένουν, όπως παλιά, κάποιο ψιχουλάκι να πέσει από το τραπέζι και για εκείνους, που σουλατσάρουν στο πάτωμα.
Από τη μια τα φαντάσματα κι οι ανύπαρκτοι, που αναζητούν τρόπους πολιτικής νεκρανάστασης, κι από την άλλοι οι νέοι μουτζαχεντίν, που πιστεύουν (αν είναι δυνατόν…) ότι ακόμα βρισκόμαστε στην εποχή κατά την οποία αρκεί η γλοιώδης υμνολογία στον αρχηγό για να κάνει πολιτική καριέρα η κάθε μετριότητα, κι όχι τα ισχυρά επιχειρήματα, η πραγματική πολιτική έκφραση του δοκιμαζόμενου πολίτη, η λαϊκότητα του επίδοξου πολιτικού, η πρωτογενής επαφή με την πολιτική βάση της παράταξης.
Είναι πολλά τα αδιέξοδα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και δυστυχώς κάποια τα δημιουργεί ο ίδιος…