Του Γιώργου Λακόπουλου
Θα περίμενε κανείς ότι μια συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων για την Παιδεία θα κατέληγε σε μια ελάχιστη συμφωνία, ή έστω κάποια συναφή συμπεράσματα για τον πιο κρίσιμο τομέα πολιτικής στη χώρα.
Τι προέκυψε όμως;
Πρώτον μια... νέα κοινοβουλευτική αναμέτρηση -για τη διαπλοκή αυτή τη φορά. Δεύτερον η υπόσχεση -α λα ΣΥΡΙΖΑ- της ΝΔ πως όταν έλθει στα πράγματα θα ξηλώσει "με ένα νόμο" ό,τι έχει νομοθετήσει η σημερινή κυβέρνηση -η οποία ακριβώς αυτό κάνει: ξηλώνει ότι είχε νομοθετήσει η προηγούμενη. Προφανώς μετά την ΝΔ μια άλλη κυβέρνηση θα καταργήσει τα δικά της.
Πρόκειται για τη συνέχιση της χειρότερης παράδοσης του πολιτικού συστήματος. Όχι μόνο η κυβέρνηση εκθεμελιώνει ό,τι έχει αφήσει στο χώρο της Παιδείας η προηγούμενη, αλλά και ο υπουργός Παιδείας ανατρέπει ό,τι βρήκε από τον προηγούμενο υπουργό -της ίδιας κυβέρνησης!
Σε μια σοβαρή χώρα υπάρχουν διαχρονικές σταθερές στα θέματα της παιδείας- όπως άλλωστε της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής. Αλλά στην Ελλάδα η άσκηση εκπαιδευτικής πολιτικής δεν απέκτησε ποτέ εθνικό χαρακτήρα και ούτε δείχνει ότι θα αποκτήσει και τώρα.
Είναι άσκηση κομματικής λογικής. Οι κυβερνήσεις θεωρούν ότι η δική τους αλήθεια στην εκπαίδευση είναι μοναδική και την επιβάλουν δια νόμου με την πλειοψηφία τους στη Βουλή.
Αυτή η αντίληψη των "εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων" μετά από κάθε κυβερνητική μεταβολή, εδράζεται σε ιδεολογικές αποκλίσεις. Καλοδεχούμενες στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αλλά γιατί τα κυβερνητικά κόμματα -η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα- δεν μπορούν να κρατήσουν τις ιδεολογικές σημαίες τους όσο ψηλά θέλουν, αλλά να συμφωνήσουν στις εκπαιδευτικές πρακτικές τουλάχιστον;
Γιατί δεν μπορεί να είναι κάποιος δεξιός, αριστερός, φιλελεύθερος ή σοσιαλιστής, αλλά στο σχολείο να διδάσκονται μαθηματικά, αγγλικά και φυσική; Υπάρχουν δεξιές και αριστερές και εξισώσεις; Προοδευτικές και συντηρητικές εγκλίσεις ρημάτων της ξένης γλώσσας;
Ας αφήσουμε την ιστορία και τα συναφή μαθήματα στα οποία υπεισέρχονται και ιδεολογικά στοιχεία. Άλλη γεωμετρία ξέρουν οι αριστεροί και άλλη οι δεξιοί; Άλλη είναι η επιστήμη της πληροφορικής για κάθε κόμμα;
Γιατί δεν συμφωνούν τα κόμματα εξουσίας σε πεδία που η γνώση δεν έχει ιδεολογική ταυτότητα;
Το παράδοξο είναι ότι τα κόμματα ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να γίνει στην Παιδεία. Πχ αν αφαιρέσει κανείς τα πολιτικά επιχρίσματα και τις συγκρουσιακές ατάκες από τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών στην τελευταία κοινοβουλευτική συζήτηση, θα προκύψουν ένα σωρό ιδέες και προτάσεις από όλες τις πλευρές.
Αφού υπάρχει κοινός τόπος σε ό,τι άφορα τα γνωστικά αντικείμενα των εκπαιδευτικών βαθμίδων, γιατί δεν κάθονται γύρω από ένα τραπέζι να τις διαμορφώνουν σε εκπαιδευτική πολιτική με διάρκεια; Και ας ψηφοθηρήσουν στα υπόλοιπα.
Άβυσσος η ψυχή του πολιτικού. Παραμένει στην άβυσσο και το εκπαιδευτικό σύστημα γιατί σε κάθε εποχή η η ελληνική πολιτική τάξη δεν αντιλαμβάνεται αυτό που έλεγε ο Βρετανός ακαδημαϊκός Ουίλιαμ Ινγκ: "Ο ιδανικός χρόνος για να αρχίσει η διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού είναι εκατό χρόνια πριν τη γέννησή του".
http://www.capital.gr/