του Αχιλλέα Σκυριανού
Ο πολιτικός όρος «Ανανεωτική Αριστερά» ακούγεται πυκνά-συχνά και αποτελεί δημοφιλή έκφραση από εποχής Μπανιά και βάλε… Ποιος άνω των …άντα δεν θυμάται την «Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά» ΑΚΟΑ, παλαιότερα ...
«ΚΚΕ εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά», το κομμουνιστικό κόμμα που θεωρήθηκε ως ο συνεχιστής της ευρωκομμουνιστικής παράδοσης στην Ελλάδα, μετά την διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού το 1986;
Παρ’ όλα αυτά, αντίπαλο δέος δεν υπάρχει… Η μόνη «Ανανεωτική Δεξιά» που εμφανίστηκε στον πολιτικό χώρο ήταν στο κόμμα-σιδηρόδρομο του 83χρονου τσιφλικά Μιλτιάδη Τζαλαζίδη από τα Σίδερα Κοζάνης. Ο Τζαλαζίδης ίδρυσε το κόμμα «Ανεξάρτητη Ανανεωτική Αριστερά, Ανανεωτική Δεξιά, Ανανεωτικό ΠΑΣΟΚ, Ανανεωτική ΝΔ, Όχι στον πόλεμο, Κόμμα Επιχείρηση Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη, Σώζω Ζωές, Παναγροτικό Εργατικό Κίνημα Ελλάδος» (!!!), το οποίο χαρακτηριστικά στις εκλογές του Ιούνη του 2012 πήρε μία και μόνη ψήφο, προφανώς τη δική του…
Κι όμως, ενώ τα διάφορα παρακλάδια της δεξιάς αγωνίζονται να μοιράσουν αυτό το 40% του εκλογικού σώματος που ψηφίζει δεξιόστροφα –όπως προκύπτει από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές (28,81% Νέα Δημοκρατία, 6,28% Χρυσή Αυγή, 4,75% ΑΝΕΛ)–, διαφημιζόμενα ως κεντροδεξιά, άκρα δεξιά, λαϊκή δεξιά, κ.λπ., κανένα δεν μιλάει για ανανέωση… Όλοι κοιτάνε αριστερά-δεξιά να υποκλέψουν ψηφαλάκια από όμορους πολιτικούς χώρους και κανείς δεν κοιτά τα του οίκου του…
Εκτός αν ανανέωση θεωρείται να εμφανίζονται οι μικροί ανιψιοί, ανιψιές, γιοί και κόρες παλαιών πολιτικών που πλέον μεγάλωσαν και διεκδικούν την πολιτική τους κληρονομιά με κύριο όπλο το όνομά τους και την οικογενειακή παράδοση… Πόσους άλλους Καραμανλήδες, Παπανδρέου, Μητσοτάκηδες, Βαρβιτσιώτηδες, Κεφαλογιάννηδες, και άλλους μπορεί να θρέψει αυτό το πολιτικό σύστημα; Και δυστυχώς η μπάλα παίρνει και τους άξιους… Πιθανότατα ο Κυριάκος Μητσοτάκης να διαθέτει σε υπερθετικό βαθμό όλα εκείνα τα προσόντα τα οποία τον καθιστούν άριστο αρχηγό κόμματος και πετυχημένο μελλοντικό πρωθυπουργό… Το αδυσώπητο ερώτημα είναι το εξής: Αν δεν λεγόταν Μητσοτάκης θα βρισκόταν στη θέση που βρίσκεται σήμερα; (Το ίδιο ερώτημα ισχύει και για την κα Φώφη Γεννηματά).
Και αυτό δεν είναι το πραγματικό πρόβλημα… Το πραγματικό πρόβλημα τρέφεται από αυτή την κατάσταση. Και εξηγούμαι πάραυτα:
Για να αναδειχθεί ένας γόνος πολιτικού τζακιού χρειάζεται εσωκομματική υποστήριξη. Η υποστήριξη αυτή παρέχεται σε ποσοστό 90% από τους μηχανισμούς που έχει ήδη στήσει ο θείος ή πατέρας του γόνου και εμπεριέχει όλα αυτά τα στοιχεία από τα οποία προσπαθεί να απαλλαγεί το πολιτικό μας σύστημα: Κομματάρχες, πολιτικούς λομπίστες, παρασιτικούς μηχανισμούς προβολής, υποσχετικές για αμοιβαία υποστήριξη στο μέλλον, ανίερες συμμαχίες, δοσοληψίες κάτω από το τραπέζι, και στήσιμο νέων μηχανισμών που αντικαθιστούν τους παλιούς…
Μην κουνάτε το κεφάλι, όσοι εξ’ υμών (και ημών) κινούνται έστω και στην περιφέρεια της ελληνικής πολιτικής σκηνής τα γνωρίζουν όλα αυτά.
Με τον τρόπο αυτό διαιωνίζεται αυτό που τώρα τελευταία ξορκίζουμε ως «παλιό» και όλοι φωνάζουν να φύγει… Το δυστύχημα είναι πως και ο «ανανεωτικός» ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν έδιωξε το «παλιό», αλλά εναγωνίως το αναζήτησε, το βρήκε στο πρόσωπο του παλιού-καλού αυριανιστικού ΠΑΣΟΚ και το αφομοίωσε χωρίς δεύτερη κουβέντα… Βλέπεις δεν υπήρχε χρόνος να στήσει δικούς του μηχανισμούς, διότι ο χρόνος έτρεχε εναντίον του…
Στα δικά μας τώρα… Ποιο είναι λοιπόν το ζητούμενο; Όπως καταλάβατε, δεν με ενοχλεί τόσο ο Μητσοτάκης ή ο οποιοσδήποτε στη θέση του, όσο το ότι χρησιμοποιεί τους ίδιους παλιούς-καλούς μηχανισμούς και ανθρώπους, τους ίδιους που έφεραν τη Νέα Δημοκρατία στη σημερινή θέση…
Είναι δυνατόν να ζητήσεις τη ψήφο αυτού του αναποφάσιστου 30% που στις δημοσκοπήσεις απαντά «Δεν ξέρω – Δεν απαντώ», (και όλοι ξέρουμε πως είναι στην ουσία αυτό που θα κρίνει τις επόμενες εκλογές), με το παλιό και αμαρτωλό πολιτικό προσωπικό;
Ο δεξιός και κεντροδεξιός ψηφοφόρος, όσο και ο αναποφάσιστος απογοητευμένος από την «πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά», θέλει να δει έργα για να πιστέψει… Να δει ρήξεις, να δει πραγματική ανανέωση, να δει σύγκρουση του παλιού με το νέο και κυρίως να δει νέα πρόσωπα… Εντάξει, το νέο πρόσωπο του αρχηγού είναι μια αρχή, έστω και αν προέρχεται από το γνωστό τζάκι… Φαίνεται ικανότερος, με μεγαλύτερη αντίληψη, με βαθύτερη πολιτική σκέψη, καλύτερες σπουδές και σίγουρα με… καλύτερα αγγλικά από τον ανταγωνισμό, αλλά αυτά δεν φτάνουν… Οι μάχες δεν κερδίζονται μόνο από τον αρχηγό…
Χρειάζονται εξ’ ίσου ικανοί στρατηγοί, συνταγματάρχες, αξιωματικοί… Αυτοί θα εμπνεύσουν και τους απλούς στρατιώτες να τα δώσουν όλα…
Η Ανανεωτική Δεξιά, λοιπόν, μπορεί να ακούγεται σαν ανέκδοτο στα αυτιά πολλών, αλλά η Ανανέωση της Δεξιάς κάθε άλλο παρά ανέκδοτο είναι…
Αποτελεί αναγκαιότητα και καλό θα είναι να το κατανοήσουν όσο το δυνατόν συντομότερα οι αρμόδιοι, για να μην βρεθούμε μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις λίαν συντόμως…
http://www.politically.gr/