Του Καλλικέλαδου
Η στρατηγική του «ώριμου φρούτου» υπήρξε πολλαπλώς επιζήμια για τη Νέα Δημοκρατία στο παρελθόν. Δεν χρειάζεται εδώ να κάνουμε σύγχρονη πολιτική ιστορία, αρκεί να επισημάνουμε ότι η περίφημη «στρατηγική του ώριμου φρούτου»
(ο Θεός να την κάνει στρατηγική…) στην πραγματικότητα συνιστά άρνηση της πολιτικής. Δηλαδή το κόμμα που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, και που βλέπει ότι το προβάδισμά της διευρύνεται, θεωρεί ότι οι συνθήκες θα παραμείνουν οι ίδιες, ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει έως τις επόμενες εκλογές, συνεπώς και το κόμμα αυτό δεν έχει να κάνει τίποτα, παρά να περιμένει το «φρούτο» της δημοσκοπικής υπεροχής του να «ωριμάσει», και να πέσει στα χέρια του, χωρίς αυτό να κοπιάσει, χωρίς να προσπαθήσει, χωρίς να κάνει τίποτα.
Αυτή η στάση αδυνατεί να αντιληφθεί ότι στην πολιτική, μπορούν να αλλάξουν τα πάντα μέσα σε λίγες ημέρες. Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η πολιτική διαμορφώνεται από πρωτοβουλίες, ρήξεις, συσσωματώσεις, ανατροπές, αιφνιδιασμούς, τεχνάσματα, διλήμματα, μέτρα, ψυχολογία… Αυτή είναι η άγρια ομορφιά της πολιτικής: Ότι μπορεί σε ένα μήνα, μια εβδομάδα, ίσως σε μόνο μια στιγμή, να αλλάξει τα πάντα, να φέρει τα πάνω- κάτω.
Η Νέα Δημοκρατία αρνείται την πολιτική κι όλα όσα τη διαμορφώνουν, και περιμένει μοιρολατρικά την εκλογική επιβεβαίωση της δημοσκοπικής του υπεροχής… Γι αυτό ήταν αρκετό ένα τέχνασμα του Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου η αξιωματική αντιπολίτευση να περιέλθει σε δεινή θέση: Μετά την αντίδραση των δανειστών, που αντιτάχθηκαν στις παροχές που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, αυτός ζήτησε ονομαστική ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο, ώστε να καταγραφεί καθαρά η θέση κάθε βουλευτή. Εάν, δηλαδή, υπερψηφίζει ή όχι το επίδομα στους χαμηλοσυνταξιούχους και την πρόταση για τον ΦΠΑ στα νησιά.
Θεωρητικά, τον πιο εύκολο ρόλο είχε η Νέα Δημοκρατία. Μόλις πριν από μόλις δυο χρόνια είχε κάνει κάτι παρόμοιο, λίγο πριν ηττηθεί στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Κάλλιστα μπορούσε να στηρίξει την πρόταση της κυβέρνησης, θυμίζοντας ότι εκείνη ήταν η πρώτη που εφάρμοσε αυτό το μέτρο. Επίσης, θα μπορούσε να ζητήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ να κάνουν το ίδιο και για άλλες μειονεκτούσες κοινωνικές τάξεις (και να τις κατονομάσει). Με αυτό τον τρόπο, από τη μια μεριά θα εμφανιζόταν συνεπής με τη δική της κυβερνητική πρακτική, αλλά και θα έδειχνε ότι δεν είναι μια αντιπολίτευση «όχι σε όλα», κι από την άλλη θα εξέθετε την κυβέρνηση, αφού είναι ξεκάθαρο ότι το υπουργείο Οικονομικών δεν έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει κι όλες τις άλλες μειονεκτούσες κοινωνικές ομάδες. Δηλαδή θα έδειχνε υπευθυνότητα, που χρειάζεται να έχει η αντιπολίτευση, αλλά και θα δημιουργούσε παγίδες τις οποίες η κυβέρνηση θα ήταν αδύνατο να αποφύγει.
Αντ’ αυτού, η Νέα Δημοκρατία επιλέγει για πολλοστή φορά τη «στρατηγική» του ώριμου φρούτου. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πρόθυμοι να παραιτηθούν κάθε δυνατότητας, ακόμα και της πιο μικρής, να μειώσουν τη δημοσκοπική διαφορά με τη ΝΔ και να παραμείνουν μέσα στο παιχνίδι μετά και τις επόμενες εκλογές.
Χθες το βράδυ, μόλις ο Τσίπρας ζήτησε ονομαστική ψηφοφορία, τα τηλέφωνα άναψαν στη Νέα Δημοκρατία. Το κόμμα αιφνιδιάστηκε, λες κι η απόφαση του πρωθυπουργού ήταν κάτι εξωπραγματικό, απρόσμενο, αδύνατο να προβλεφθεί και να εκπονηθεί στρατηγική αντιμετώπισης της. Τα τηλέφωνα των στενών συνεργατών του Κυριάκου Μητσοτάκη κλειστά, ούτε ναι έλεγαν, ούτε όχι, ούτε τίποτα. Κι έπρεπε να περάσουν τόσες ώρες, ώστε σήμερα το μεσημέρι, λίγο πριν την έναρξη της ονομαστικής ψηφοφορίας, να αποφασίσουν την «ποντιοπιλατική» στάση του «παρών». Δηλαδή ούτε «ναι, ούτε «όχι».
Γιατί συνέβη αυτό; Διότι, όπως εγκλωβίστηκε η ΝΔ στη στρατηγική του ώριμου φρούτου, τόσο το «ναι», όσο και το «όχι» αποβαίνει σε βάρος της. Εάν ψήφιζε «ναι», μετά τα όσα έχει πει, θα εμφανιζόταν ως ουρά της κυβέρνησης και δεν θα μπορούσε πλέον να υποστηρίζει ότι η κυβερνητική πολιτική είναι αυτή που εμποδίζει τη χώρα να εξέλθει από την κρίση. Εάν, πάλι, ψήφιζε «όχι», τότε θα δικαίωνε τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, που λένε σε κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τόνους ότι η Νέα Δημοκρατία συμπλέει με τις επιταγές των δανειστών, αν δεν είναι «ουρά» και «υποχείριο» τους.
Ο Τσίπρας αργά, σταθερά κι αποφασιστικά επιχειρεί να φέρει κοντά του τη λεγόμενη «αντισυστημική ψήφο». Σε αυτή του την προσπάθεια, έχει βρει στην απολίτικη στάση της ΝΔ, έναν απρόσμενο σύμμαχο…
http://www.politically.gr/