Του Γιώργου Λακόπουλου
Το παλιό ανέκδοτο "όταν αρχίζουν να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία οι Πελοποννήσιοι βαίνομεν προς εκλογές", δεν λέει τίποτε σήμερα στους περισσότερους. Υπάρχει όμως κάτι πιο χαρακτηριστικό από ανέκδοτα: οι εξορμήσεις των πολιτικών αρχηγών στην περιφέρεια.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης οργώνουν τη χώρα. Είναι αυτό το πρώτο βήμα προς τις πρόωρες κάλπες;
Από τα συμφραζόμενα της συγκυρίας δεν προκύπτουν. Η Ελλάδα είναι μια χώρα σε δύσκολη κατάσταση και δεν έχει την πολυτέλεια μιας εκλογικής αναμέτρησης, που μόνο ανέφελη δεν θα είναι. Ο πολωτικός χαρακτήρας που αποκτά όλο και περισσότερο η αναμέτρηση ανάμεσα στα δυο μεγάλα κόμματα θα επιβαρύνει περισσότερο τη θέση της.
Αυτό το ξέρουν και οι διεθνείς συνομιλητές της κυβέρνησης και των κομμάτων,- με πρώτους τους δανειστές και τους εκπρόσωπους των κοινοτικών οργάνων. Γι' αυτούς προέχει να ολοκληρωθεί το "πρόγραμμα", όχι να εκκαθαρίσουν τις διαφορές τους οι εσωτερικοί μονομάχοι.
Στην πραγματικότητα αυτό που τους ανησυχεί είναι πρώτον η αναπόφευκτη καθυστέρηση και δεύτερο -και κυριότερο- ότι μπορεί μετά τις εκλογές να μείνουν χωρίς συνομιλητή.
Εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να θέλει τις εκλογές και η κυβέρνηση. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι μπορεί με προεκλογικές πατέντες να ανατρέψει την εικόνα σε βάρος της. Ακόμη και η παλιά μέθοδος των παροχών -που δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς να εφαρμοστεί σε μεγάλη έκταση- δεν αποδίδει.
Αλλιώς θα είχαν κερδίσει τις εκλογές το 1981 ο Γεώργιος Ράλλης που μοίραζε επιταγές με ζεστό χρήμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1989 που μοίραζε τα πάντα.
Η αντιπολίτευση είναι διχασμένη, αφού τα μικρά κόμματα δεν θέλουν εκλογές, καθώς δεν είναι σίγουρη η επιβίωση τους στις παρούσες συνθήκες. Αλλά και η ΝΔ που έχει το πάνω χέρι δημοσκοπικά, βολεύεται αν καθυστερήσουν οι κάλπες -τουλάχιστον μέχρι να πιει όλο το πικρό ποτήρι των μέτρων η σημερινή κυβέρνηση.
Μήπως όμως αυτό ακριβώς θα κάνει τον Αλέξη Τσίπρα να στήσει κάλπες; Δηλαδή μια παραλλαγή στη θεωρία της "παρένθεσης" στην όποια είχε επενδύσει και το σύστημα Σαμαρά το 2014 -αφήνοντας στον Τσίπρα εκκρεμότητες που δεν ήταν δυνατό να σηκώσει; Είναι ένας λόγος, αλλά δεν είναι επαρκής -ιδίως για ένα κόμμα που ξέρει ότι αν φύγει τώρα από την κυβέρνηση θα κάνει ίσως και δεκαετίες για να επιστρέψει.
Ποιο συμπέρασμα προκύπτει από όλα αυτά; Ουσιαστικά κανένα. Απλώς δείχνουν ότι μπαίνουμε όλα και πιο βαθιά σε κλίμα αβεβαιότητας. Ό,τι ισχύει σήμερα μπορεί να εξαερωθεί αύριο. Σε τέτοιες συνθήκες η πολιτική ένταση κατά την ελληνική παράδοση υπερβαίνει τα όρια.
Θα ήταν ανεκτό -άλλωστε μας έχει συμβεί πολλές φορές- αν υπήρχαν περιθώρια να το αντέξουν πρώτα η κατάσταση της οικονομίας και η κοινωνία, και μετά η εύθραυστη σχέση με την κοινοτική Ευρώπη και τον διεθνή παράγοντα γενικότερα. Η αβεβαιότητα σκοτώνει και η μόνη βεβαιότητα είναι οι μνημονιακές υποχρεώσεις.
Οι εκλογές θα ήταν μέρος της διεξόδου, αν υπήρχαν διέξοδοι –πέρα από το Μνημόνιο με το οποίο είναι δεσμευμένη η χώρα ως το 2018 και βλέπουμε. Ατυχώς στη σημερινή Ελλάδα ισχύει αυτό που έλεγε ο στρατηγός Ντεγκόλ: "Να κυβερνάς σημαίνει να διαλέγεις συνέχεια μεταξύ των κακών λύσεων