Τον Γιάννη Ρίτσο δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Τον διάβαζα, άλλα γραφτά του μου άρεσαν, άλλα τα απέρριπτα, και μια φορά που τον συνάντησα σε μια αριστερή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, έμεινα αποσβολωμένος να τον κοιτάω. Ήταν εκεί στην άκρη της στοάς, στην Καραγιώργη Σερβίας, ακουμπισμένος στον
τοίχο, με ένα παλτό ριχτό στην πλάτη και με μεγάλη ηδυπάθεια, μύριζε ένα κόκκινο γαρύφαλλο. Ήταν η απόλυτη εικόνα ένας ομοφυλόφιλου άντρα.Ήταν ομοφυλόφιλος ο ποιητής της Αριστεράς Γιάννης Ρίτσος; Οι μισοί το έλεγαν μυστικά και κρυφά, και οι υπόλοιποι μισοί το ήξεραν. Οι σχετικές φήμες επιβεβαιώθηκαν με την συνέντευξη που έδωσε στην «Ελευθεροτυπία» η Καίτη Δρόσου, στενή φίλη του Ρίτσου.
Σ’ αυτό το άρθρο, δεν θέλω να ασχοληθώ με την προσωπική ζωή του μεγάλου Γιάννη Ρίτσου, που γεννήθηκε σα σήμερα, πρωτομαγιά του 1909. Θέλω να ασχοληθώ με την υποκρισία που μας περιτριγυρίζει. Θέλω να πω ότι το ΚΚΕ, μπορεί να μην δεχόταν την ιδιαιτερότητα του, αλλά εκμεταλλεύονταν το έργο του και την λατρεία που του είχε ο κόσμος. Ούτε μία στιγμή «οι σύντροφοι» δεν τον αποδέχτηκαν όπως ήταν…