Για γέλια.
Για μια ακόμα φορά, οι πιστοί των θεών των αρχαίων Ελλήνων έκαναν το πάρτυ τους στο Λιτόχωρο, το χωριό κάτω από το υψηλότερο βουνό της χώρας μας. Τον Όλυμπο, την κατοικία του Δία και των 12 θεών της προηγούμενης του χριστιανισμού θρησκείας.
Για γέλια. Δωδεκαθεϊστές με χλαμύδες και σανδάλια, κλαδιά από ελιές και αναμμένους δαυλούς στα χέρια, φύλλα από κισό στο κεφάλι, έφτιαξαν πομπή με τυμπανοκρουσίες. Πριν προσευχηθούν και δώσουν όρκους πίστεως στον αρχηγό των θεών και ανθρώπων, τον πολυγαμικό Δία.
Για γέλια. Ποιοι, όμως, είναι για γέλια; Όχι τόσο οι θαυμαστές του ελληνισμού, λάτρεις ακόμα και σε επίπεδο θρησκευτικού δόγματος. Για γέλια είναι όλοι αυτοί που ειρωνεύονται τους “νοσταλγούς των θεών του Ολύμπου”. Του δωδεκαθεϊσμού. Όπως επίσης, λέω εγώ, για γέλια είναι και οι πιστοί του μονοθεϊσμού, όταν περπατάνε στα γόνατα, όταν αυτομαστιγώνονται, όταν κάνουν ολονύχτιες κι άλλα τέτοια παλαβά.
Πιστεύει, ρε, ο άλλος. Γιατί είναι για γέλια ο πολυθεϊστής κι όχι ο μονοθεϊστής χριστιανός, ινδουιστής, εβραίος, βουδιστής, μουσουλμάνος, η κάθε βαρεμένη θεούσα, πριν και πέραν από τα όρια της κυρίας Ελένης Λουκά.
http://www.apodytiriakias.gr/