Η απαξίωση μιας λιποβαρούς πολιτικής ελίτ δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην αποχή και την ιδιώτευση
Aπό τον
Αθανάσιο Ι. Σκορδά*
Αθανάσιο Ι. Σκορδά*
Οι συνέπειες της παρακμιακής πορείας του τόπου μας -χωρίς να απαξιώνεται ό,τι καλό έχει
γίνει- είναι όλοι μας να βιώνουμε πολύχρονη και πολυεπίπεδη κρίση. Αυτή η διαπίστωση προφανώς δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Το ζήτημα είναι από εδώ και μπρος, ενώπιον αυτής της διαπίστωσης, με ποιον τρόπο τοποθετούμαστε ατομικά και συλλογικά.
Θα μείνουμε θεατές μιας περαιτέρω, συνεχούς υποχώρησης του βιοτικού επιπέδου μας, ναρκωμένοι με τα παχιά λόγια περί εξόδου από την επιτήρηση; Και σε αντάλλαγμα θα δεχτούμε -θα καταδεχτούμε, μάλλον- να υποβαθμίζεται καθημερινά η ποιότητα της δημοκρατίας μας και των εθνικών μας δικαίων;
Θα απορροφηθούμε απλώς από τον αναγκαίο και σκληρό -αναμφισβήτητα- αγώνα για την καθημερινή επιβίωσή μας; Πιστεύουμε πραγματικά ότι αυτό αρκεί; Ή θα συνειδητοποιήσουμε την αξία της διεκδίκησης: Μιας κοινωνίας ευημερούσας, συνεκτικής και αλληλέγγυας; Μιας πατρίδας ισχυρής και αξιοσέβαστης;
Η συζήτηση αυτόν τον καιρό για ένα από τα εθνικά μας δίκαια αποκαλύπτει την ανεπάρκεια των ηγεσιών του τόπου μας. Οχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται τις ευαισθησίες ενός πληγωμένου λαού, όχι μόνο δεν έχουν εδραία άποψη περί της ορθής λύσεως, αλλά από τις άγονες αντιπαραθέσεις τους προκύπτει σαφώς ότι δεν έχουν καν καταφέρει να θέσουν τις εθνικές προτεραιότητες. Αλλος λέει ότι κύρια προτεραιότητα είναι το όνομα του γειτονικού κρατιδίου, άλλος ότι κυρίως πρέπει να δώσουμε βάρος στις συνταγματικές του αλλαγές, άλλος ότι πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη τον όγκο των συλλαλητηρίων, άλλος ότι δεν μπορείς να κάνεις πολιτική υπό την πίεση του λαϊκού παράγοντα. Μύλος...
Εχουμε, συνεπώς, το δικαίωμα να επιτρέψουμε σε ανερμάτιστες και ανεπαρκείς ηγεσίες να υπονομεύουν την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού; Να μετατρέψουν την οικονομική κρίση σε κοινωνική γάγγραινα και εθνικό ακρωτηριασμό;
Ή θα αναδείξουμε τις δημιουργικές δυνάμεις που μπορούν να οδηγήσουν σε νέες σελίδες ευημερίας και εθνικής ανάτασης τον Ελληνισμό, υπεύθυνα, με ασφάλεια και σιγουριά, διαμορφώνοντας ένα νέο εθνικό όραμα;
Η απαξίωση μιας λιποβαρούς πολιτικής ελίτ δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην αποχή και την ιδιώτευση.
Χρειαζόμαστε όλο το θάρρος που μπορούμε να ορθώσουμε, όλη την αντοχή που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, όλη τη δημιουργική δύναμη που μπορούμε να διαθέσουμε, ώστε να επαναπροσδιορίσουμε προορισμούς και πορείες.
Μια ηγεσία αντάξια των Ελλήνων πρέπει να έχει σκοπό αφενός να αφυπνίσει συνειδήσεις, αφετέρου να αναδείξει τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων που έχουμε μπροστά μας. Με τεκμηρίωση και νηφαλιότητα. Με επιλογές που θα χαρακτηρίζονται από στρατηγικό βάθος και θα υποστηρίζονται από αποτελεσματικές τακτικές. Οχι με κριτήριο το μικροπολιτικό όφελος, αλλά με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, το διεθνές δίκαιο και το ιστορικό χρέος. Οχι με επιπολαιότητα και αφροσύνη, αλλά με βαθιά ανάγνωση του διεθνούς πλαισίου και των συσχετισμών ισχύος. Με διαρκή προσπάθεια οικονομικής, πολιτισμικής και κοινωνικής ενδυνάμωσης. Με αναστροφή της παρακμιακής πορείας.
Μέριμνά της πρέπει να είναι η προσπάθεια να πάμε από το «κάτι να γίνει» στο «κάτι να κάνουμε».
Με πίστη στην Ελλάδα και στους Ελληνες.
Θα απορροφηθούμε απλώς από τον αναγκαίο και σκληρό -αναμφισβήτητα- αγώνα για την καθημερινή επιβίωσή μας; Πιστεύουμε πραγματικά ότι αυτό αρκεί; Ή θα συνειδητοποιήσουμε την αξία της διεκδίκησης: Μιας κοινωνίας ευημερούσας, συνεκτικής και αλληλέγγυας; Μιας πατρίδας ισχυρής και αξιοσέβαστης;
Η συζήτηση αυτόν τον καιρό για ένα από τα εθνικά μας δίκαια αποκαλύπτει την ανεπάρκεια των ηγεσιών του τόπου μας. Οχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται τις ευαισθησίες ενός πληγωμένου λαού, όχι μόνο δεν έχουν εδραία άποψη περί της ορθής λύσεως, αλλά από τις άγονες αντιπαραθέσεις τους προκύπτει σαφώς ότι δεν έχουν καν καταφέρει να θέσουν τις εθνικές προτεραιότητες. Αλλος λέει ότι κύρια προτεραιότητα είναι το όνομα του γειτονικού κρατιδίου, άλλος ότι κυρίως πρέπει να δώσουμε βάρος στις συνταγματικές του αλλαγές, άλλος ότι πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη τον όγκο των συλλαλητηρίων, άλλος ότι δεν μπορείς να κάνεις πολιτική υπό την πίεση του λαϊκού παράγοντα. Μύλος...
Εχουμε, συνεπώς, το δικαίωμα να επιτρέψουμε σε ανερμάτιστες και ανεπαρκείς ηγεσίες να υπονομεύουν την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού; Να μετατρέψουν την οικονομική κρίση σε κοινωνική γάγγραινα και εθνικό ακρωτηριασμό;
Ή θα αναδείξουμε τις δημιουργικές δυνάμεις που μπορούν να οδηγήσουν σε νέες σελίδες ευημερίας και εθνικής ανάτασης τον Ελληνισμό, υπεύθυνα, με ασφάλεια και σιγουριά, διαμορφώνοντας ένα νέο εθνικό όραμα;
Η απαξίωση μιας λιποβαρούς πολιτικής ελίτ δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην αποχή και την ιδιώτευση.
Χρειαζόμαστε όλο το θάρρος που μπορούμε να ορθώσουμε, όλη την αντοχή που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, όλη τη δημιουργική δύναμη που μπορούμε να διαθέσουμε, ώστε να επαναπροσδιορίσουμε προορισμούς και πορείες.
Μια ηγεσία αντάξια των Ελλήνων πρέπει να έχει σκοπό αφενός να αφυπνίσει συνειδήσεις, αφετέρου να αναδείξει τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων που έχουμε μπροστά μας. Με τεκμηρίωση και νηφαλιότητα. Με επιλογές που θα χαρακτηρίζονται από στρατηγικό βάθος και θα υποστηρίζονται από αποτελεσματικές τακτικές. Οχι με κριτήριο το μικροπολιτικό όφελος, αλλά με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, το διεθνές δίκαιο και το ιστορικό χρέος. Οχι με επιπολαιότητα και αφροσύνη, αλλά με βαθιά ανάγνωση του διεθνούς πλαισίου και των συσχετισμών ισχύος. Με διαρκή προσπάθεια οικονομικής, πολιτισμικής και κοινωνικής ενδυνάμωσης. Με αναστροφή της παρακμιακής πορείας.
Μέριμνά της πρέπει να είναι η προσπάθεια να πάμε από το «κάτι να γίνει» στο «κάτι να κάνουμε».
Με πίστη στην Ελλάδα και στους Ελληνες.
* Πρώην υφυπουργός Ανάπτυξης, πρόεδρος του think tank Ριζοσπαστική Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση και Ανασυγκρότηση (ΡΕΥΜΑ) και πρόεδρος της ΣΕΛΟΝΤΑ Ιχθυοτροφεία ΑΕΓΕ.