Μία απλή ματιά στις δημοσκοπήσεις του τελευταίου έτους, είναι
αρκετή ώστε και ο μη μυημένος στα πολιτικά δρώμενα της χώρας να αντιληφθεί το
πολιτικό κενό που έχει δημιουργηθεί. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις κυριαρχεί η
απάντηση «κανένας». Πόσο ενθαρρυντικό είναι για μία χώρα...
που βρίσκεται στη
δύσκολη κατάσταση της Ελλάδας να είναι καταλληλότερος για Πρωθυπουργός ο
«κανένας»; Πόσο ενθαρρυντικό είναι να προηγούνται οι αναποφάσιστοι μαζί με την
αποχή και το λευκό;
Αν δεν θέλουμε να μασάμε τα λόγια μας, μόνο η απάντηση
«κανένας» στην καταλληλότητα για Πρωθυπουργό, είναι η απόδειξη ότι το πολιτικό
κενό που έχει δημιουργηθεί είναι μεγάλο. Για τους γνώστες της πολιτικής
επικοινωνίας δεν προκύπτει αυτό το κενό ως διά μαγείας, αλλά είναι σαφές
αποτέλεσμα των χειρισμών της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, που
εμφανίζονται ως ο χειρότερος συνδυασμός στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση βλέπουν εαυτούς ως διαχειριστές
των μνημονιακών δεσμεύσεων, όταν η κοινωνία επιζητεί Ηγέτες και όχι
διαχειριστές. Μπορεί σε μεγάλο βαθμό να έχουν αφομοιωθεί τα μνημόνια ως
αναγκαίο κακό, αλλά παράλληλα με αυτά αναζητείται Ελπίδα, που δεν φαίνεται στον
ορίζοντα. Όταν μάλιστα προκύπτουν ζητήματα που δεν άπτονται των μνημονιακών μας
υποχρεώσεων, όπως το ζήτημα των Σκοπίων, τότε οι διαχειριστές αποκαλύπτονται
και το κενό διευρύνεται. Η σιωπηλή πλειοψηφία τόσων χρόνων το απέδειξε
περίτρανα στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Δεν ενδιαφέρθηκε ούτε για τους
διοργανωτές, ούτε για τους ομιλητές. Θα ήταν όλοι εκεί ακόμη και αν δεν υπήρχε
καμία ομιλία.
Η πολιτική δεν είναι όπως τα μαθηματικά. Υπάρχουν όμως και
στην πολιτική εξισώσεις οι οποίες δίνουν αποτέλεσμα. Στην πολιτική εξίσωση κακή
κυβέρνηση+κακή αντιπολίτευση το αποτέλεσμα είναι πολιτικό κενό, το οποίο πάντα
καλύπτεται…
Outsider
ΥΓ. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι πολιτική είναι η τέχνη του
εφικτού, κάποιοι άλλοι την προσδιορίζουν ως την επιλογή του δυσάρεστου από το
καταστροφικό. Βάλτε κάπου ψηλά την λέξη «ΕΛΠΙΔΑ» και θα γίνει αντιληπτή η
δύναμη της σιωπηλής πλειοψηφίας…