Η σκηνή διαδραματίστηκε πριν από ένα δίωρο μόλις σε τυροπιτάδικο των Αθηνών… Στο κατάστημα μπαίνει προχωρημένης ηλικίας άνδρας ο οποίος ζητάει ...
να αγοράσει μια τυρόπιτα. Παραλαμβάνοντάς την, δίνει τα χρήματα και λέει στην πωλήτρια: «Μην το χτυπήσεις» (σ.σ. στην ταμειακή)!
Η νεαρή πωλήτρια, μέλος μιας ομάδας τριών πωλητριών αφού ο φούρνος έχει μεγάλη πελατεία, είτε λόγω εντολών είτε λόγω πεποιθήσεων, είτε λόγω της παρουσίας… αυτοπτών, απάντησε με ιδιαίτερη ευγένεια και με χαμόγελο εκφράζοντας πολιτική ορθότητα: «Εμείς θα το χτυπήσουμε στην ταμειακή, έτσι κάνουμε πάντα» και μειδιώντας είπε «στηρίζουμε το κράτος μας»!
Η απάντηση του πρωταγωνιστή της ιστορίας μας ήταν αφοπλιστική: «Κι εγώ για σένα το κάνω κορίτσι μου, τη δουλειά σου στηρίζω μη ζητώντας απόδειξη. Είχα κι εγώ μαγαζάκι και ξέρω. Όταν η φορολογία και τα ασφαλιστικά έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, έρχεται κάποια στιγμή η ζημιά.
»Εάν κάποια στιγμή ζοριστεί το αφεντικό και δεν μπορεί να τα πληρώσει, μια από εσάς θα απολύσει για να επιβιώσει το μαγαζί, εξάλλου, όπως είναι σήμερα είναι βέβαιο ότι πληρώνει πολλά λεφτά σε χώρους, πολλά περισσότερα από παρόμοιες επιχειρήσεις στην Ευρώπη. Γι’ αυτό σου λέω ότι ζητώντας να μη χτυπήσεις απόδειξη στηρίζω τη δουλειά σου»!
Μεγάλη αλήθεια αυτή που είπε ο κύριος. Ήμασταν αυτήκοοι μάρτυρες! Σου λέει, είναι προτιμότερο να επιβιώσει η επιχείρηση, διότι η πωλήτρια δουλεύοντας θα έχει λεφτά στην τσέπη, θα πληρώσει έστω μικρή φορολογία, ενώ θα διαθέσει τα χρήματά της στην αγορά, θα ζήσουν άλλες επιχειρήσεις και το κράτος θα εισπράττει φόρους από αυτές και ΦΠΑ από τα προϊόντα που θα αγοράζει η πωλήτρια με τα λεφτά που κερδίζει…
Εάν η νεαρά θα χάσει τη δουλειά της στην πραγματικότητα είναι όλοι χαμένοι, για τους ίδιους λόγους που εξηγούνται παραπάνω. Ενώ όταν αρχίσουν οι απολύσεις, τότε απλά θα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, οπότε αργά ή γρήγορα τα αρνητικά αποτελέσματα θα συσσωρευτούν και η οικονομία θα υποφέρει.
Και αντί να δοθούν κίνητρα ώστε τα χρήματα που υπάρχουν, όσα υπάρχουν, να δοθούν στον κοσμάκη για να καλύψει έστω στοιχειωδώς τις ανάγκες του, καθιστούν απαγορευτικό το κόστος των νέων προσλήψεωνμε τις υπέρμετρες επιβαρύνσεις.
Εάν μου περισσεύουν π.χ. 400 ευρώ τον μήνα και θα ήθελα να τα δώσω σε κάποιον, απλά δεν μπορώ διότι το ελάχιστο κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο και κανένας δεν θα ερχόταν να μου κάνει τη δουλειά που θέλω διότι μεγάλο μέρος από αυτά θα πάνε σε ασφαλιστικές εισφορές!
Εάν κανείς αναλογιστεί πως σε περίπτωση που νεαρός ή νεαρά διαθέσει σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία το ποσό των 50 ευρώ μηνιαίως, οι παροχές που θα λάβει θα είναι σημαντικότατες και θα κάλυπτε τουλάχιστον τις βασικές ανάγκες περίθαλψης και ιατροφαρμακευτικής κάλυψης, τότε η λύση είναι προφανής.
Αφήστε τους επιχειρηματίες να δώσουν τα 300-400 ευρώ σε κάποιον να κάνει τη δουλειά και δηλώνοντάς το, ο εργαζόμενος θα έχει την απλή κάλυψη είτε καταγράφοντας τα στοιχεία του στο ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα, ή το ίδιο το κράτος θα έρθει σε συμφωνία με τον ιδιωτικό τομέα για ένα τέτοιο ασφαλιστικό πακέτο!
Μοιάζει πολύ απλό και θα μπορούσε να «περπατήσει» αφού το επεξεργαστούν ειδικοί, αρκεί να υπάρχει η απαραίτητη πολιτική βούληση. Όταν πηγαίνεις δε σε νοσοκομεία και βλέπεις την ταμπέλα ότι οι άποροι (και οι άνεργοι) μπορούν να χρησιμοποιούν κανονικά το Εθνικό Σύστημα Υγείας, τότε αναπόφευκτα αναρωτιέσαι…
Για ποιον λόγο δεν είναι καλύτερο να έχουν όσο γίνεται περισσότεροι κάποια χρήματα στην τσέπη τους και πέραν της συσσώρευσης εργασιακής εμπειρίας αναμένοντας καλύτερες ημέρες, και να έχουν φαγητό στο τραπέζι και να είναι κανονικά δηλωμένοι, πληρώνοντας ένα συμβολικό ποσό, αφού έτσι κι αλλιώς θα τους περιθάλψεις ως κράτος δωρεάν!
defence-point.gr