Είναι αρκετά δύσκολο να προσδιορίσουμε με ακρίβεια τον επιθετικό (γραμματικά) προσδιορισμό, ο οποίος αντανακλά τον συγκεχυμένο συναισθηματικά ψυχικό κόσμο του Έλληνα, ειδικά αυτή την περίοδο της Έντασης ή Κρίσης. (θα εξηγήσουμε επιχειρησιακά ποιος είναι ο σωστός ορισμός παρακάτω). Αλλά ας προσεγγίσουμε με συντομία το θέμα μας.
Τον τελευταίο διάστημα, παρατηρείται περισσότερο έντονα να εντοπίζουμε μια εθνικού χαρακτήρα κατάθλιψη με ανησυχητικές ενδείξεις μανίας ή (κατευθυνόμενης) καλλιεργούμενης λαγνείας προς την καταστροφή ή τον πόλεμο (όχι άδικα φυσικά), για την οποία θα προσπαθήσουμε να επισημάνουμε μερικά στοιχεία, συμβάλλοντας ίσως στην ψυχική ισορροπία (αν είναι εφικτό) και στην προστασία του πολίτη γι’ αυτά που πιθανόν να συμβούν.
Θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε δηλαδή, επικαλούμενοι την λογική και όχι το συναίσθημα, το ερώτημα όχι εάν θα γίνει τελικά ένα πόλεμος, αλλά πώς (δυνητικά) αυτός θα μπορούσε να εξελιχθεί και με τι επιπτώσεις στην «καθημερινότητά» μας.
Θα αναρωτηθούμε αμέσως, μα αλήθεια πως είναι δυνατό να απαντηθεί ένα τέτοιο ερώτημα; Είναι όμως πραγματικά αρκετά προσεγγίσιμη όπως θα δούμε, η ανάλυση εξέλιξης της διαδικασίας και των επιπτώσεων, παρά να εκτιμήσουμε μέσα από μια σειρά άγνωστων και απρόβλεπτων παραμέτρων εαν τελικά θα γίνει ένας πόλεμος! Για σκεφτείτε το.
Στην δεύτερη περίπτωση χρειαζόμαστε όλα τα δεδομένα (συμπεριλαμβανομένων και των τυχαίων – σχεδόν αδύνατο) ενώ στην πρώτη, έχοντας ως δεδομένο, αυτό για το οποίο μας «βομβαρδίζουν» καθημερινά με υπέρμετρη τρομολαγνεία και ασχετοσύνη, θα δούμε απλά πως θα εξελιχθεί (δυνητικά) για να το αντιμετωπίσουμε. (απλή σκέψη ενός ηλιθίου)
Ας δούμε μέχρι τώρα τι γνωρίζουμε και με ποιο τρόπο «ψυχαναγκαστικά» τα ΜΜΕ και όχι μόνο, μας «προετοιμάζουν»: Πόλεμος ή παρατεταμένες εχθροπραξίες, ως συνέπεια ενός τυχαίου ή προσχεδιασμένου γεγονότος σε σημείο που δεν μπορεί να προβλεφθεί (έχουμε δεχθεί απειλές και αμφισβητήσεις σε όλο το Αιγαίο και την Θράκη) και το οποίο θα εξελιχθεί ραγδαία.
Μέχρι εδώ καλά. Μετά; Γιατί δεν αναφέρεται κανείς στο μετά, το οποίο είναι αυτό που ενδιαφέρει τον πολίτη; Υπάρχει λόγος; Υπάρχει συμφέρον; Δεν το γνωρίζει κανείς; Δεν το έχει σχεδιάσει κανείς; Θα ξεκινήσει και όπου βγει; Δεν έχει προϋπολογίσει κανείς; Δεν έχει προσομοιώσει την εξέλιξη κανείς; Δεν έχει βγάλει συμπεράσματα; (αδύνατον)
Είναι σαν να λέμε ότι ξαφνικά θα περάσουμε σε μια κατάσταση αβεβαιότητας με συνέπειες που δεν μπορεί να προβλεφθούν, δημιουργώντας ουσιαστικά μια χαώδη κατάσταση, στην οποία κάποιοι θα σκοτωθούν άμεσα ή έμμεσα (κυνικό αλλά αναμενόμενο), κάποιοι θα «ευνοηθούν» απεριόριστα (οι «άγνωστες» πτυχές κάθε πολέμου) και κάποιοι θα πεθάνουν από τον πανικό τους, όπως συμβαίνει σε μικροκλίμακα φανταστείτε, σ’ έναν κλειστό χώρο με ασφυκτικά πολύ κόσμο όπου ξαφνικά κάποιος φωνάζει «βόμβα», «φωτιά» ή «ο Αλλάχ είναι μεγάλος» (και μπορεί … να είναι και φάρσα ή λάθος συναγερμός).
Τι θα έπρεπε να υπάρχει (για τον πολίτη); ενημέρωση, οδηγίες, πειθαρχία, σχέδιο εκκένωσης, προασκήσεις. (υπάρχουν;)
Ας τα προσαρμόσουμε τώρα στην περίπτωσή μας. Το επιχειρησιακό σκέλος ανήκει αποκλειστικά στις Ένοπλες Δυνάμεις και δεν θα το αγγίξουμε. Τα υπόλοιπα; Γνωρίζει ο πολίτης τι πρέπει να κάνει ή θα ποδοπατηθεί μόλις ακούσει «βόμβα»; Για σκεφτείτε λοιπόν γιατί αυτός ο πανικός; Με κάποιους να εφοδιάζονται τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης και άλλους να ζητούν απεγνωσμένα και εκβιαστικά μια προφητική ενημέρωση (μόνο) από κάποιον θεόπτη για τα μελλούμενα. (ή μήπως δεν συμβαίνει;)
Αρκεί απλά μόνο να σκεφτούμε πως θα ήταν η ζωή σας με το ηλεκτρικό ρεύμα κομμένο για 2 -3 ημέρες, με το νερό να έχει διακοπεί για 5 -6 ημέρες (βλέπε πρόσφατα Θεσσαλονίκη), με τα σούπερ μάρκετ εσκεμμένα ή μη, να μην μπορούν να εξυπηρετήσουν τις αυξημένα παράλογες ανάγκες ενός χωρίς νόημα πανικού, χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο, χωρίς τηλεόραση, με τα καύσιμα να έχουν υπερτιμηθεί αδικαιολόγητα και τα φάρμακα ξαφνικά να παρουσιάζουν τεχνητές ελλείψεις!
Θα μπορούσαμε να γράψουμε κι άλλα και όλα αυτά να συμβαίνουν με έναν σατανικό συγχρονισμό, χωρίς φυσικά να έχει κηρυχθεί πόλεμος, απλά να έχουμε μια απεργία ή σοβαρή βλάβη διαρκείας στην ΔΕΗ, να έχει χαλάσει ο κεντρικός αγωγός ύδρευσης, οι δημοσιογράφοι να απεργούν, ο πόλεμος στη Μ. Ανατολή να έχει επεκταθεί (αύξηση τιμής πετρελαίου) και οι φαρμακοβιομηχανίες να έχουν «συνεννοηθεί» αθέμητα ώστε να παρουσιάσουν «τεχνητές» ελλείψεις. Αυτό δεν είναι πόλεμος;
Αλήθεια πως τον φανταζόμαστε; Όπως τον βλέπουμε στην Συρία, στο Ιράκ, μεταξύ του ISIS, των Μεγάλων Δυνάμεων και των Κούρδων, όπως στις αφρικανικές χώρες; Όπως στην Υεμένη; Πώς; Μήπως όπως τον έζησαν οι μεγαλύτεροι στον Β’ΠΠ; Μα είναι έτσι; Θα εξελιχθεί και θα διαδραματιστεί με αυτόν τον τρόπο;
Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ. Και είμαστε απόλυτα σίγουροι γι’ αυτό, διότι πολύ απλά ο σχεδιασμός σε επιτελικό και επιχειρησιακό επίπεδο ενός πολέμου με συμβατικά όπλα, ακόμη και με μια (νατοϊκή σύμμαχη χώρα – «πρωτόγνωρο» σενάριο) δεν έχει μελετηθεί για περισσότερο από 7-10 ημέρες! Γιατί άραγε;
Αυτό που μας τρομάζει πραγματικά είναι η ουσιαστική αδυναμία να εμπιστευτούμε το ίδιο το ΚΡΑΤΟΣ, τις υποδομές και την οργάνωσή του. Δεν μπορούμε ίσως καν να φανταστούμε το μείζον, όπως για παράδειγμα την πιθανή έλλειψη υγειονομικής πρόσβασης των καρκινοπαθών (παιδιών και ηλικιωμένων) ή άλλων ευαίσθητων ομάδων (στην περίπτωση πολέμου), διότι πολύ απλά το ζούμε καθημερινά σε μικροκλίμακα και έχουμε ίσως εθιστεί, ενώ αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το έλλασον, να προμηθευτούμε ατομικά (οικογενειακά) λίγα είδη πρώτης ανάγκης! (πόσο αστείο)
Δεν θέλουμε να χαράξουμε την κόκκινη γραμμή (εθνικά και ατομικά) με έντονο χρώμα και αναφερόμαστε σε νηφαλιότητα και μετριοπάθεια, διότι απλά θα χαλάσουμε την καθημερινότητά μας, αυτή που μας πνίγει. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η κόκκινη γραμμή είναι αυτή που διασφαλίζει την ειρήνη (σε κάθε επίπεδο) και η οποία όσο πιο έντονα είναι χαραγμένη τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια και σιγουριά εμπνέει!
Και για να μην κινδυνεύσουμε να χαρακτηριστούμε κάτι περισσότερο από αυτό που είμαστε οι γράφοντες, δηλαδή ηλίθιοι, θα σας περιγράψουμε αχνά μια μικρή αλλά τόσο σημαντική εμπειρία συνεργασίας με άλλη χώρα. Όταν κληθήκαμε να δούμε τον τρόπο και την διαδικασία με την οποία αντιμετωπίζεται ένας ένοπλος (η απειλή) ανάμεσα σε πλήθος κόσμου στην χώρα του Ισραήλ, με την οποία πλέον αναζητούμε συνεργασίες, αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση δεν ήταν η επιχειρησιακή τακτική που εφαρμόστηκε, αλλά η νοοτροπία, η οποία μάλιστα θεωρείτο και δεδομένη. Όλοι έπρεπε να συμβάλλουν στην εξουδετέρωση της απειλής. Όχι πανικός, όχι να τρέξουν να σωθούν ο καθένας ατομικά, αλλά να εστιάσουν στην απειλή και στην εξουδετέρωσή της μαζικά και συντονισμένα. Κάτι που στην περίπτωσή μας φυσικά δεν εφαρμόζεται. Ο καθένας από εμάς στην είδηση και μόνο ενός πολέμου, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα τον αντιμετωπίσει μόνος του συλλέγοντας κάποια είδη πρώτης ανάγκης, νομίζει ότι είναι έτοιμος να ανταπεξέλθει και ίσως βγει και νικητής. Στις πόλεις, γιατί στα ελληνικά χωριά μας κανείς δεν ανησυχεί. Όχι γιατί υπάρχει αφθονία αγαθών, αλλά διότι το μυαλό είναι ακόμη, μέχρι τώρα βέβαια, καθαρό και οι διαπροσωπικές σχέσεις ανεπτυγμένες και υγιείς. Από αυτούς ναι, μπορείς να «απαιτήσεις» ή να εμπνεύσεις την συνεργασία στην απειλή! Αλλά δεν φτάνει!
Τι πρέπει να κάνουμε; Να απαιτήσουμε από το Κράτος, το οποίο είναι ανύπαρκτο, το αυτονόητο. Την ασφάλεια στην πράξη σε κάθε επίπεδο. Οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας γνωρίζουν την δουλειά τους και θα πράξουν ανάλογα, το πρόβλημα είναι οι υπόλοιποι, εμείς.
Αν μάλιστα αναζητήσουμε όπως απεγνωσμένα και φιλότιμα προσπαθεί ένας αγαπητός φίλος να αναδείξει ποιος είναι ο πραγματικά επιχειρησιακά υπεύθυνος και υπόλογος Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας, τότε ίσως ανησυχήσουμε περισσότερο.(όχι γιατί μπορεί να είναι ανίκανος, άλλωστε υπάρχουν αρκετοί έμπειροι σύμβουλοι, αλλά γιατί δεν το έχει συνειδητοποιήσει). Και δεν αναφερόμαστε σε κανέναν Αρχηγό Γενικού Επιτελείου, γιατί απλά αυτοί, με όλο το σεβασμό, θεσμικά είναι αρχηγοί επιτελείων … εάν μπορούμε να καταλάβουμε την διαφορά.
Όσο γι’ αυτούς που «μιλούν» συνεχώς για ΠΟΛΕΜΟ, να υπενθυμίσουμε το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα: Όποιος δημόσια ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή όποιος διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις με αποτέλεσμα να προκαλέσει φόβο σε αόριστο αριθμό ανθρώπων … (συμπληρώνουμε στο φόβο και το κέρδος, μια «διαχρονική» αξία) διαπράττει ποινικό αδίκημα.
Είμαστε σε Κρίση ναι, μια παρατεταμένη περίοδο, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε εχθροπραξίες και όχι «ατύχημα» ή θερμό επεισόδιο, γιατί δυστυχώς συνέβησαν και τα δύο ήδη και μπορεί να «επαναληφθούν». Αυτό όμως αρχικά αφορά τις Ε.Δ και τους χρόνους επιχειρησιακής ετοιμότητά τους. Η πολιτεία έχει άλλους Κώδικες (αν υπάρχουν), τους οποίες είτε θα ενεργοποιήσει, είτε θα δώσει ένα τέλος με έναν εισαγγελέα. Μπορεί; Εμείς θα περιμένουμε χωρίς να αδειάζουμε τα σούπερ μάρκετ και καταγράφοντας τους «κερδο» και «καιρο» σκόπους αυτής της «περιπέτειας».