Η Πιπίνα Π. Κουμάντου, είναι στέλεχος της ΝΔ και Μέλος του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών της ΝΔ. Φυσικά το όνομα της δεν το γνωρίζει κανείς και η κ. Κουμάντου θεώρησε σωστό να γίνει γνωστή στο πανελλήνιο, μιλώντας για τον Λαμπράκη.
Η κ. Κουμάντου, έγραψε λοιπόν στο kalamatajournal.gr, ότι ο Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε αλλά σκοτώθηκε σε τροχαίο όταν: «διέσχιζε με μια παρέα φίλων του, την διασταύρωση των οδών Ελ. Βενιζέλου και Ερμού, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εκείνη την ώρα διερχόταν από εκεί ο Σπ. Γκοτζαμάνης, που, οδηγώντας το τρίκυκλό του, παρέσυρε και τραυμάτισε θανάσιμα τον βουλευτή».
Η κ. Κουμάντου σε ολόκληρο το κείμενο της αγνοεί εσκεμμένα το πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής, δεν μιλάει για τις «καρφίτσες», αποσιωπά το ρόλο της ναζί Φρειδερίκης, δεν αναφέρεται στο κουκούλωμα που επιχείρησε η Αστυνομία της Θεσσαλονίκης, ξεχνά τι έπαθε ο Σαρτζετάκης που επέμενε στους τύπους και ξεσκέπασε την υπόθεση, ξεχνά τι έπαθε ο Τσαρουχάς και βέβαια ξεχνά ότι μιλάμε για δολοφονία και όχι για τροχαίο. Ο Λαμπράκης επίσης ξεχνά, ότι δεν διέσχιζε το δρόμο με μια παρέα φίλων του αλλά πήγαινε να μιλήσει σε εκδήλωση που διοργάνωσε η «Επιτροπή δια την διαθνή ύφεσιν και ειρήνην». Η κ. Πιπίνα Κουμάντου απλά θέλει να γίνει αρεστή στον αρχηγό της, αναμασώντας επιφανειακά κάτι που ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι συνέβη και έχει καταγραφεί ως δολοφονία. Και επειδή αναρωτιέται «ποιος είναι αυτός ο Γκοτζαμάνης» καλό θα ήταν να αναρωτηθεί ποια ήταν αυτή η Φρειδερίκη, τι ήταν οι καρφίτσες και κυρίως γιατί ο Καραμανλής εδήλωσε μετά τη δολοφονία «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο»;
Πάλι καλά που δεν μας είπε ότι ο Λαμπράκης ήταν απρόσεκτος και πέρασε με κόκκινο, ή ότι μιλούσε στο κινητό του καθώς διέσχιζε το δρόμο.
Έγραψε λοιπόν η κ. Πιπίνα Κουμάντου: «Πριν λίγες μέρες βρισκόμουν στο σπίτι φίλων, με παιδιά και εφήβους. Η τηλεόραση έδειχνε ειδήσεις και κάποια στιγμή όλοι ακούσαμε τον Πρωθυπουργό να μιλάει, με περίσσιο πάθος, για κάποιον «Γκοτζαμάνη» και το …τρίκυκλό του καθώς και για τις πρακτικές του, που χρησιμοποιεί ο Κ. Μητσοτάκης...
«Ποιος είναι αυτός ο Γκοτζαμάνης και γιατί απασχολεί τη Βουλή;» αναρωτήθηκε η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων και ειδικότερα τα 17χρονα, που ετοιμάζονται και να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές.
Ανέλαβα να τους ενημερώσω, μιας και είναι γνωστή σε όλους η μανία μου με την μελέτη παλαιών εφημερίδων, ιστορικών εγγράφων και δικαστικών αποφάσεων με πολιτική χροιά. Η επόμενη συνάντησή μας δεν θα ήταν μόνο αναψυχής αλλά και ενημερωτική. Τους αφηγήθηκα τα εξής:
«Στις 22 Μαΐου 1963, ώρα 22.15, ο γιατρός, βουλευτής της ΕΔΑ, ακτιβιστής Γρηγόρης Λαμπράκης, διέσχιζε με μια παρέα φίλων του, την διασταύρωση των οδών Ελ. Βενιζέλου και Ερμού, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εκείνη την ώρα διερχόταν από εκεί ο Σπ. Γκοτζαμάνης, που, οδηγώντας το τρίκυκλό του, παρέσυρε και τραυμάτισε θανάσιμα τον βουλευτή, ο οποίος εξέπνευσε, υποκύπτοντας σε σοβαρά τραύματα στο κεφάλι στη μία και μισή τα ξημερώματα της 23ης Μαΐου 1963. Από την πρώτη στιγμή η ελληνική Αριστερά μιλούσε για «δολοφονία», οργανωμένη από το «παρακράτος της δεξιάς κυβέρνησης», για «τρομοκράτες» και υπέδειξε, ως ηθικούς αυτουργούς, τον ίδιο τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή αλλά και άλλα σημαίνοντα μέλη της κυβέρνησης του, όπως τον Κ.Τσάτσο. Όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι άμεσα, συνελήφθησαν και ο Γκοτζαμάνης και ο συνεπιβάτης του από την αστυνομία, που έσπευσε επιτόπου, κατόπιν σχετικής πολιτικής εντολής. Τις επόμενες ημέρες, ο αρμόδιος εισαγγελέας, ύστερα από ανάκριση που διεξήγαγε ο Χρ. Σαρτζετάκης άσκησε αμέσως διώξεις κατά πολιτικών προσώπων, αστυνομικών, του Γκοτζαμάνη και του συνεπιβάτη του. Η κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη, μετατράπηκε σε συλλαλητήριο κατά της Κυβέρνησης και επικεφαλής της πομπής ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Λόγω των σοβαρών πολιτικών αναταραχών από τον θάνατο Λαμπράκη και την επιμονή της Αριστεράς να μιλά για δολοφονίες και παρακράτος, προκλήθηκε πολιτική αστάθεια και η κυβέρνηση Καραμανλή παραιτήθηκε. Μετά από μια σύντομη θητεία υπηρεσιακής κυβερνήσεως, πρωθυπουργός αναδείχτηκε ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε καρπωθεί όλο τον αντικυβερνητικό αγώνα. Επί διακυβέρνησης Παπανδρέου, εκδόθηκαν δύο βουλεύματα δικαστικών συμβουλίων, το 1126/1964 (Συμβουλίου πλημμελειοδικών) και το 133/65 (Συμβουλίου Εφετών), που απάλλαξαν από κάθε ποινική ευθύνη τόσο τον Κ. Καραμανλή, όσο και τους υπόλοιπους πολιτικούς. Η απόφαση της 27ης Δεκεμβρίου 1966 του Κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης, απήλλαξε επίσης όλους τους διωκόμενους (για παράβαση καθήκοντος) αστυνομικούς καθώς και έκρινε αθώους για την κατηγορία της «δολοφονίας» και τον Γκοτζαμάνη και τον συνεπιβάτη του. Λίγους μόνο μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1967, στην Ελλάδα επιβλήθηκε η δικτατορία των συνταγματαρχών».
Όταν τελείωσα την αφήγησή μου, διέκρινα μια αμηχανία, ένα «μούδιασμα» στην παρέα και την απορία να παραμένει. Είναι φανερό ότι τους είχα απαντήσει ως προς το πρώτος σκέλος αλλά, ως προς το δεύτερο, ουδείς είχε καταλάβει γιατί πρέπει να αποτελεί λόγο αντιπαράθεσης στην Βουλή των Ελλήνων το έτος 2018. Γιατί η Βουλή του 2018, που έχει τόση ανάγκη την πολιτική σταθερότητα και ομοψυχία, για να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα οικονομικά και εθνικά θέματα, μιλάει για τα «φαντάσματα» του παρελθόντος; Γιατί ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, παρά τις αθωωτικές δικαστικές αποφάσεις, συνεχίζει να αναπαράγει μυθεύματα και αριστερές συνωμοσιολογικές θεωρίες; Γιατί το έτος 2018 αναμοχλεύουμε τα πάθη που τόσο ταλάνισαν τον τόπο μας και κατέλυσαν την δημοκρατία; Ποιους εξυπηρετεί τελικά ο Διχασμός;
«Ωχ, σας βαρεθήκαμε με τις…. βλακείες σας» είπαν οι 17χρονοι της παρέας, «εμείς θέλουμε να ξέρουμε αν μετά το Πανεπιστήμιο θα βρούμε δουλειά ή αν θα μας τρέφουν οι γονείς μας από τις συντάξεις τους ες αεί», και «εμείς», είπαν οι 8χρονοι, «θέλουμε να ξέρουμε αν θα συνεχίσουμε να μαθαίνουμε αυτολεξεί την Ιστορία και εάν θα μας μάθουν στο σχολείο να φτιάχνουμε κέικ και να το παίρνουμε μαζί μας στο…διαστημόπλοιο!».
Και η συζήτηση συνεχίστηκε έτσι, συζητώντας για το μέλλον. Βλέπετε, γονείς και παιδιά, είχαμε πλήρως συνειδητοποιήσει τα σοφά λόγια του Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Αν ανοίξουμε μια αντιπαράθεση μεταξύ του παρελθόντος και τους παρόντος, θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε χάσει το μέλλον».
Υ.Γ 1: Το μάθημα «Παρασκευή Κέικ» διδάσκεται ήδη σε σχολεία της Σκωτίας. Με αυτό, οι μαθητές διδάσκονται και αφομοιώνουν ευχάριστα: Χημεία (ανάδευση, μίξη υλικών, συντήρηση), Μαθηματικά (λόγοι και αναλογίες, ποσότητες), Φυσική (θερμότητα, θερμοκρασίες), Γεωμετρία (σχήμα, μέγεθος, όγκος), Καλλιτεχνία και Αισθητική (στόλισμα, αρμονία χρωμάτων, συσκευασία), Συνεργασία και Τήρηση κανόνων (εκτέλεση συνταγών κατά άτομο και κατά ομάδα), Αρχές Μάρκετινγκ (προώθηση προϊόντων).
Υ.Γ.2: «Το 2030», είπε πριν από λίγες ημέρες σε συνέντευξή του ο διαπρεπής επιστήμονας Δημήτρης Νανόπουλος, «θα γεννηθούν τα πρώτα παιδιά στο…Φεγγάρι».
Καταλάβατε τώρα γιατί πρέπει μια κυβέρνηση να σκέφτεται με όρους 2030 και όχι 1963, όπως είπε ο Κ. Μητσοτάκης και γιατί είναι απαραίτητη μια πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα;»
http://www.topontiki.gr