Την τελευταία εικοσαετία γίνεται ένας μεγάλος αγώνας για την ανάπτυξη ή συμπλήρωση...
συγκοινωνιακών έργων που θα βοηθήσουν την Ελλάδα να ανταγωνιστεί άλλες ανεπτυγμένες οικονομίες και που θα την ..
επιστρέψουν σε ρυθμούς ανάπτυξης. Σε αυτό το απόλυτα τεχνοκρατικό πεδίο προσκρούει η μηδενιστική πολιτική.
Η ολοκλήρωση των αυτοκινητόδρομων και του βασικού δικτύου του σιδηρόδρομου θέτει τις βάσεις για να καταστεί η Ελλάδα ως παγκόσμιος διαμετακομιστικό κέντρο μεταφορών μεταξύ Ευρώπης- Ασίας και Αφρικής. Το παράδειγμα των Κινέζων της COSCO επίσης με το λιμένα του Πειραιά και πρόσφατα με την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης δείχνει οτι υπάρχουν διεθνείς παίκτες που επιθυμούν να λάβουν θέση σε αυτό το διαφαινόμενο ελληνικό "Ελντοράντο" των μεταφορών.
Οι μεγάλες υποδομές της χώρας αρχίζουν πλέον και τοποθετούνται όπως στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι και ακολουθούν και σιδηρόδρομοι θα περάσουν εν μέρει ή ολόκληρα σε ιδιωτικά σχήματα που θα επιδιώξουν το αυτονόητο. Ανάπτυξη και κέρδος. Στην παρούσα φάση βρισκόμαστε με χρηματοδοτικά εργαλεία όπως ποτέ πριν και μας δίδεται η χρυσή ευκαιρία να περάσουμε σε ένα αναβαθμισμένο μοντέλο για το συγκοινωνιακό μέλλον της χώρας.
Ακούμε για νέα μεγαλεπήβολα σχέδια, όπως η Σιδηροδρομική Εγνατία και η σύνδεση της με λιμάνια της Βουλγαρίας, η μετατροπή του ΒΟΑΚ σε αυτοκινητόδρομο και νέες επενδύσεις σε λιμάνια και αεροδρόμια μέσω της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης τους.
Σε αυτό το στάδιο και στην κατάσταση που είμαστε, βλέπουμε και πάλι το φαινόμενο της ψυχαναγκαστικού συνδρόμου της Ψωροκώσταινας. "Είμαστε μία μικρή χώρα, δεν χρειάζεται το έργο, είμαστε πολύ μικροί για τόσο μεγάλα πλάνα" και άλλα ευφάνταστα τα έχουμε ακούσει πολλές φορές. Για τα έργα; Όχι, να μην κάνουμε τη σιδηροδρομική Εγνατία γιατί θα δαπανηθούν πολλά χρήματα που δεν θα πάρεις πίσω ποτέ, όχι να μην ολοκληρώσουμε το οδικό δίκτυο γιατί φτάσαμε στο ύψιστο σημείο, όχι να μην δώσουμε την Εγνατία στους κακούς ιδιώτες, όχι να μην δώσουμε άλλα λιμάνια ή αεροδρόμια γιατί …γιατί και άλλα πολλά.
Το σύνδρομο της Ψωροκώσταινας, της αυτομείωσης των δυνατοτήτων που έχει αυτή η χώρα να προσομοιάσει με τι δυτικές χώρες της Ευρώπης και να ακολουθήσει μία πεπατημένη αλλά επιτυχημένη πορεία το ζούμε εδώ και 35 χρόνια.
Το γιατί για κάθε τι νέο που έρχεται υπάρχει τέτοια φοβερή πολεμική και αντιπαλότητα η οποία ξεπερνά πολλές φορές τη λογική θα πρέπει κάποια στιγμή να το συζητήσουμε. Η πίστη όμως στις δυνατότητες της χώρας όταν αμφισβητείται είναι ζημιά για την ίδια τη χώρα και αυτό είναι αναμφισβήτητο.
Η δημιουργία μίας ισχυρής βάσης με πλήρη, συνδεόμενα και αλληλοσυμπληρούμενα δίκτυα είναι αυτή που οδήγησε άλλες χώρες σε μόνιμους και βιώσιμους ρυθμούς ανάπτυξης με ευεργετικά αποτελέσματα σε όλους τους κλάδους της οικονομίας.
Αυτό το μοντέλο που -δυστυχώς- στην Ελλάδα είναι ακόμα υπό διαμόρφωση θα μπορέσει να φέρει τα ίδια αποτελέσματα που έχει φέρει και σε άλλες χώρες αρκεί το σύνδρομο της Ψαροκώσταινας να απομακρυνθεί και στη θέση του να εισαχθεί το σύνδρομο της πίστης και της επίτευξης στόχων που θα βοηθήσουν εν τέλει τη χώρα να μοιάζει σαν μία κανονική Ευρωπαϊκή χώρα με ανοιχτές αγορές και ανοιχτούς ορίζοντες.
Πηγή