Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου μιλάει για το νέο βιβλίο του, για το Μακεδονικό και την καταγωγή του
Από την
Ελένη Σκάρπου
Ελένη Σκάρπου
Αν κάτι έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια ...
που αξιώθηκα να ζήσω, είναι πως η ελευθερία και η αγάπη 
είναι αξεχώριστες. Γέννες της ίδιας σποράς, καρποί των αδείλιαστων ψυχών. Δεν αρκεί να επιθυμείς, δεν αρκεί να περιμένεις. Πρέπει να τολμήσεις, ν’ αγωνιστείς για όσα αξίζουν στη ζωή. Για να έχει νόημα. Για να μην ξοδευτεί άδικα. Εγώ ανήκω σε μια τέτοια γενιά. Στη γενιά που δε φοβήθηκε τη θυσία».Είναι λέξεις που θα μας συνδέσουν αμέσως με το πρόσφατο βιβλίο του Θοδωρή Παπαθεοδώρου από τις εκδόσεις Ψυχογιός, με τίτλο «Γυναίκες της μικρής πατρίδας». Οι «Γυναίκες της μικρής πατρίδας» είναι το μυθιστόρημα του Μακεδονικού Αγώνα, αλλά δεν επικεντρώνεται μόνο στους άνδρες, τους πολεμιστές, τους ήρωες, όπως ο Παύλος Μελάς και ο Τέλλος Αγρας· ήρωες που αγαπά η Ιστορία και ορθώς τους συμπεριλαμβάνει στις σελίδες της με χρυσά γράμματα.
Ηρωίδες
Πίσω από αυτούς τους ήρωες υπήρχαν εκατοντάδες γυναίκες που στήριζαν τον Μακεδονικό Αγώνα με όλες τους τις δυνάμεις, πληρώνοντας βαρύ τίμημα. Υπήρχαν οι κυρίες που νοσήλευαν μακεδονομάχους, οι ταχυδρόμοι που μετέφεραν έγγραφα, ακόμη και πυρομαχικά, οι πράκτορες α΄ και β΄ τάξεως των ελληνικών προξενείων, μα πρωτίστως υπήρχαν οι δασκάλες. Νέες γυναίκες, 19 και 20 χρόνων, που έπαιρναν τα διπλώματά τους και μετά ξεχύνονταν ολομόναχες στα χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης να διδάξουν τη γλώσσα και την Ιστορία του Γένους μας, να βαστάξουν το φρόνημα και την πίστη του Ελληνισμού, δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους» αναφέρει ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου και γι' αυτόν η ίδια η καταγωγή του έπαιξε σημαντικό ρόλο στη συγγραφική πορεία του.
«Είμαι Βορειοελλαδίτης, μεγάλωσα στα Δίκαια του Εβρου, σε απόσταση αναπνοής από τα τουρκικά σύνορα. Ακόμη θυμάμαι πεντακάθαρα την επιστράτευση του 1974, τους άντρες του χωριού να πηγαίνουν στο Τάγμα Εθνοφυλακής, να παίρνουν τα όπλα και να κατεβαίνουν στα χαρακώματα του ποταμού να πολεμήσουν υπέρ βωμών και εστιών, στην κυριολεξία. Ενα τέτοιο γεγονός δεν θα μπορούσε να με αφήσει ανεπηρέαστο, η λέξη πατρίδα είναι για μένα ιερή. Ούτε μπορούσαν να με αφήσουν ανεπηρέαστο όλες οι ιστορίες των γεροντότερων στον τόπο μου, για τους οδυνηρούς καιρούς των σλαβικών μαχαιριών, της διπλής βουλγαρικής κατοχής και της προσφυγιάς. Ολα τούτα τα δεινά αποτυπώνονται στα έργα μου με τρόπο, ελπίζω, συνταρακτικό, αλλά και με ιστορική αξιοπιστία» εξομολογείται και με αφορμή τα αυριανά συλλαλητήρια σε πόλεις της Ελλάδας για το Μακεδονικό εκφράζει όσα σκέφτεται και πιστεύει.
«Αρνούμαι κατηγορηματικά να συναινέσω στο ξεπούλημα της Μακεδονίας και δεν βρίσκω τον λόγο γι’ αυτή τη βιάση και την προχειρότητα που δείχνουμε. Διότι με τη διαρκή οπισθοχώρηση από το 1974 και εντεύθεν, μόνο δεινά συσσωρεύσαμε. Σήμερα είναι οι Σκοπιανοί με τη Μακεδονία, αν υποχωρήσουμε τώρα, αύριο θα είναι οι Αλβανοί με την Ηπειρο και μεθαύριο οι Τούρκοι με τη Θράκη. Πού θα καταλήξει όλο αυτό; Οι πρόγονοί μας έχυσαν το αίμα τους για να απελευθερώσουν και να υπερασπιστούν την πατρίδα κι εμείς θα την πετσοκόβουμε για να μη χάσουμε τα “δωράκια” εξ Εσπερίας και τη μακαριότητά μας;» αναρωτιέται ο συγγραφέας.
Πίσω από αυτούς τους ήρωες υπήρχαν εκατοντάδες γυναίκες που στήριζαν τον Μακεδονικό Αγώνα με όλες τους τις δυνάμεις, πληρώνοντας βαρύ τίμημα. Υπήρχαν οι κυρίες που νοσήλευαν μακεδονομάχους, οι ταχυδρόμοι που μετέφεραν έγγραφα, ακόμη και πυρομαχικά, οι πράκτορες α΄ και β΄ τάξεως των ελληνικών προξενείων, μα πρωτίστως υπήρχαν οι δασκάλες. Νέες γυναίκες, 19 και 20 χρόνων, που έπαιρναν τα διπλώματά τους και μετά ξεχύνονταν ολομόναχες στα χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης να διδάξουν τη γλώσσα και την Ιστορία του Γένους μας, να βαστάξουν το φρόνημα και την πίστη του Ελληνισμού, δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους» αναφέρει ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου και γι' αυτόν η ίδια η καταγωγή του έπαιξε σημαντικό ρόλο στη συγγραφική πορεία του.
«Είμαι Βορειοελλαδίτης, μεγάλωσα στα Δίκαια του Εβρου, σε απόσταση αναπνοής από τα τουρκικά σύνορα. Ακόμη θυμάμαι πεντακάθαρα την επιστράτευση του 1974, τους άντρες του χωριού να πηγαίνουν στο Τάγμα Εθνοφυλακής, να παίρνουν τα όπλα και να κατεβαίνουν στα χαρακώματα του ποταμού να πολεμήσουν υπέρ βωμών και εστιών, στην κυριολεξία. Ενα τέτοιο γεγονός δεν θα μπορούσε να με αφήσει ανεπηρέαστο, η λέξη πατρίδα είναι για μένα ιερή. Ούτε μπορούσαν να με αφήσουν ανεπηρέαστο όλες οι ιστορίες των γεροντότερων στον τόπο μου, για τους οδυνηρούς καιρούς των σλαβικών μαχαιριών, της διπλής βουλγαρικής κατοχής και της προσφυγιάς. Ολα τούτα τα δεινά αποτυπώνονται στα έργα μου με τρόπο, ελπίζω, συνταρακτικό, αλλά και με ιστορική αξιοπιστία» εξομολογείται και με αφορμή τα αυριανά συλλαλητήρια σε πόλεις της Ελλάδας για το Μακεδονικό εκφράζει όσα σκέφτεται και πιστεύει.
«Αρνούμαι κατηγορηματικά να συναινέσω στο ξεπούλημα της Μακεδονίας και δεν βρίσκω τον λόγο γι’ αυτή τη βιάση και την προχειρότητα που δείχνουμε. Διότι με τη διαρκή οπισθοχώρηση από το 1974 και εντεύθεν, μόνο δεινά συσσωρεύσαμε. Σήμερα είναι οι Σκοπιανοί με τη Μακεδονία, αν υποχωρήσουμε τώρα, αύριο θα είναι οι Αλβανοί με την Ηπειρο και μεθαύριο οι Τούρκοι με τη Θράκη. Πού θα καταλήξει όλο αυτό; Οι πρόγονοί μας έχυσαν το αίμα τους για να απελευθερώσουν και να υπερασπιστούν την πατρίδα κι εμείς θα την πετσοκόβουμε για να μη χάσουμε τα “δωράκια” εξ Εσπερίας και τη μακαριότητά μας;» αναρωτιέται ο συγγραφέας.
Αγάπη για ένα κοινό σπίτι!
Σίγουρα για εκείνον οι σύγχρονες Ελληνίδες έχουν πολλά να πάρουν από τις Μακεδόνισσες ως προσωπικότητες και ηρωίδες σε μια σκληρή πραγματικότητα, όπως πίστη, αποφασιστικότητα, δύναμη, αλληλεγγύη και πατριωτισμός.
«Η φιλοπατρία δεν είναι μεγαλοστομία και ιδεολογική αγκύλωση, είναι μόνο η αγάπη για το κοινό σπίτι όλων μας, είναι σπουδαία αρετή από τα χρόνια των αρχαίων προγόνων μας ακόμη και ειλικρινά πιστεύω πως διαπερνά οριζόντια ολάκερη την ελληνική κοινωνία, όπως έδειξαν και τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών» δηλώνει και ένα από τα βασικά όνειρά του είναι να αποτυπώσει τις πιο οδυνηρές, τις πιο σκοτεινές, αλλά και τις πιο άγνωστες περιόδους στη νεότερη Ιστορία του λαού και του έθνους μας.
«Το ιστορικό μυθιστόρημα, όταν αποτυπώνει στις σελίδες του με πιστότητα και εγκυρότητα τα γεγονότα, δεν σου διδάσκει απλώς, αλλά σε μπάζει στην Ιστορία, παρακολουθείς τους ήρωες και ζεις τα γεγονότα μαζί τους» καταλήγει ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου.
«Η φιλοπατρία δεν είναι μεγαλοστομία και ιδεολογική αγκύλωση, είναι μόνο η αγάπη για το κοινό σπίτι όλων μας, είναι σπουδαία αρετή από τα χρόνια των αρχαίων προγόνων μας ακόμη και ειλικρινά πιστεύω πως διαπερνά οριζόντια ολάκερη την ελληνική κοινωνία, όπως έδειξαν και τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών» δηλώνει και ένα από τα βασικά όνειρά του είναι να αποτυπώσει τις πιο οδυνηρές, τις πιο σκοτεινές, αλλά και τις πιο άγνωστες περιόδους στη νεότερη Ιστορία του λαού και του έθνους μας.
«Το ιστορικό μυθιστόρημα, όταν αποτυπώνει στις σελίδες του με πιστότητα και εγκυρότητα τα γεγονότα, δεν σου διδάσκει απλώς, αλλά σε μπάζει στην Ιστορία, παρακολουθείς τους ήρωες και ζεις τα γεγονότα μαζί τους» καταλήγει ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου.
Δημοκρατια