HuffPost Greece
Στέφανος, Λευτέρης, Κατερίνα, Νικόλ, Βούλα, Δημήτρης, Χριστίνα, Μαρία, Άγγελος, Μίλτος...
Όταν βάζεις τα ονόματα στη σειρά - και πιθανόν να μου ξεφεύγει κάποιος/α - συνειδητοποιείς ότι είναι αρκετοί.
«Ήρωες της διπλανής πόρτας», οι περισσότεροι εκ των οποίων μοιάζουν με παιδιά της διπλανής πόρτας. Τουλάχιστον τους περισσότερους μήνες του χρόνου, όταν φοράνε μέρα μπαίνει - μέρα βγαίνει τα αθλητικά παπούτσια και τις φόρμες τους για να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Μέσα από ατέλειωτες ώρες προπονήσεων και μέσα από διαρκή αγώνα, που συνήθως δεν είναι ένας λαμπερός τελικός σαν αυτόν που παρακολούθησε η Ελλάδα τα μεσάνυχτα, σπάζοντας λογικά όλα τα προηγούμενα ρεκόρ τηλεθέασης σε αγώνα τένις.
Νομίζω ότι μπορούμε να φανταστούμε την πραγματική εικόνα: παιδιά που λατρεύουν να αγωνίζονται, αδιαφορώντας για την έλλειψη υποδομών ακόμα και όταν κάνουν πρωταθλητισμό διεθνούς επιπέδου, χωρίς βοήθεια από την ξεχαρβαλωμένη κρατική μηχανή, με γονείς που θυσιάζουν τα πάντα για να τα στηρίξουν - ξοδεύοντας συνήθως χρήματα που δεν έχουν για να χρηματοδοτήσουν προπονήσεις στο εξωτερικό και ταξίδια σε διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, όπου πληρώνουν από την τσέπη τους.
Ας μη βιαστούν ορισμένοι να συμπεράνουν, ότι ”καλά τώρα - αποκλείεται να ασχολείσαι με το τένις για παράδειγμα, αν δεν έχεις λυμένα τα οικονομικά σου προβλήματα”.
Δεν ισχύει, όπως φυσικά δεν ισχύει ότι είναι ”φθηνό” να γίνει το παιδί σου πρωταθλητής στίβου. Όλα τα σπορ απαιτούν υπερπροσπάθεια από τις οικογένειες των αθλητών.
Και μάλιστα υπερπροσπάθεια, που δεν εξαντλείται στο οικονομικό επίπεδο. Αλλά περιλαμβάνει την ψυχολογική και ιατρική ενίοτε υποστήριξη, που προϋποθέτουν από την πλευρά τους να υπάρχουν γονείς με ευαισθησία και δύναμη, που λειτουργούν ως παραδείγματα. Διαφορετικά, δεν βγαίνουν τέτοια παιδιά...
″Κλέβω” εικόνες από το Facebook, όπου ο Απόστολος Τσιτσιπάς, πατέρας ενός 20χρονου που γνωρίζει καλά από χθες ο κόσμος του αθλητισμού σε ολόκληρο τον κόσμο, αντί άλλου μηνύματος, γράφει φράσεις του Νίκου Καζαντζάκη για να ενθαρρύνει τον γιο του. Δεν το έκανε για να μας εντυπωσιάσει (άλλωστε αυτά δεν τα έγραψε χθες το βράδυ...) και σκέφτομαι ότι, ακόμα και αν αυτός ο πατέρας δεν είναι διανοούμενος.
Είναι όμως, ένας πατέρας σαν αυτούς που κυκλοφορούν γύρω μας. Βγάζοντας φωτογραφίες με τον γιο του και πασχίζοντας να του υπενθυμίζει ότι στον αθλητισμό τιμούμε τον αντίπαλο, γιατί εκείνος δίνει αξία στις νίκες μας. Θεωρώ δεδομένο, ότι κάπως έτσι μεγάλωσαν όλα αυτά τα σπουδαία παιδιά, πίσω από τις «διπλανές πόρτες», σε πολυκατοικίες και σε γειτονιές σαν τις δικές μας.
Θυσιάζοντας ώρες και ημέρες, ώστε να διατηρούν το δικαίωμα στο όνειρο, κάθε βράδυ που πέφτουν στο κρεβάτι τους.
Κάπως έτσι, επιτρέπουν και όλους εμάς να χαμογελάμε - ακόμα και στη μέση ενός τόσο γκρίζου καλοκαιριού, που όμοιό του δεν μπορώ να θυμηθώ εγώ τουλάχιστον.
Προσφέροντάς μας το δικαίωμα να ελπίζουμε, ότι υπάρχει ακόμα κάπου εκεί γύρω η Ελλάδα των ονείρων μας, δεν έσβησε λόγω της ανυπαρξίας των ηγεσιών της, δεν υποτάχθηκε λόγω της (όχι μόνο οικονομικής) χρεοκοπίας της και δεν μετανάστευσε ακόμα ολόκληρη μαζί με ορισμένα από τα λαμπρότερα μυαλά των νεότερων γενεών της.
Για όλα αυτά, σας ευχαριστούμε.
huffingtonpost.gr