Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ετοιμάζεται να ρίξει τη ζαριά της ζωής του. Αν η ζαριά αφορούσε τον ίδιο, δεν θα ...είχαμε κανένα πρόβλημα. Δικό του θέμα να ρίχνει στα ζάρια το δικό του μέλλον.
Όμως, όταν στο καζίνο πάει για την Κύπρο και τον λαό της, μας κόφτει και μας νοιάζει και βεβαίως δεν έχει κανένα δικαίωμα –άσχετα τι λέει για λαϊκή εντολή, την οποία δεν έχει– να οδηγήσει το νησί σε μία συμφωνία που θα το διαλύσει και θα το οδηγήσει στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας. Όλες οι ενέργειες που γίνονται και οι συζητήσεις που διεξάγονται στο παρασκήνιο αφορούν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όπως επανειλημμένα απέδειξε ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης, αυτό φοβάται η Τουρκία. Έκανε την εισβολή αλλά δεν τα κατάφερε. Σαράντα πέντε χρόνια κατοχής, δεν άλλαξαν αυτή την πραγματικότητα που είναι σωτήρια για την Κύπρο και το λαό της.
Και αυτό παρά το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια, από τον Μακάριο μέχρι τον Αναστασιάδη συζητούν ακριβώς αυτό: τη δημιουργία ενός νέου κράτους, όπου η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων θα υποχρεωθεί να ταπεινώνεται σε καθημερινή βάση από την ισχνή μειοψηφία των Τουρκοκυπρίων. Αυτό και μόνο το γεγονός είναι μία τεράστια αδικία για τον Κυπριακό Ελληνισμό και μία πρωτοβουλία, η οποία υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να οδηγήσει σε «ειδικά δικαστήρια».
Αλλά οι άνθρωποι στην Κύπρο δεν ζούνε σε ένα φυσιολογικό κράτος. Υπό την έννοια ότι ελέγχεται από μία μικρή κάστα πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, από τη λεγόμενη «αριστοκρατία» που ανέκαθεν ελέγχεται με τη σειρά της από τους Βρετανούς. Και αναμενόμενο είναι να εκφράζεται αυτός ο έλεγχος και στον τρόπο κατά τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είναι από τύχη που δεν παρέδωσαν ακόμα την Κύπρο στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας. Έχουν εγκλωβιστεί στην πρόνοια ότι η όποια λύση του Κυπριακού πρέπει να εγκριθεί από τον λαό και εκεί τα χάνουν όλα. Οπότε, να μην εκπλαγούμε εάν επιχειρήσουν να περάσουν μία λύση που θα υποστηριχθεί στα χαρτιά από τις πλειοψηφίες του δεξιού ΔΗΣΥ και του «κομμουνιστικού» ΑΚΕΛ. Το ίδιο σκέφτονται οι ηγεσίες αυτών των δύο κομμάτων. Με τον ίδιο τρόπο ασκούν πολιτική στο Κυπριακό.
Έντονα υποχωρητική, διότι πάνω απ’ όλα σκέφτονται τα κομματικά και προσωπικά συμφέροντα. Εξυπηρετούνται επιχειρηματικές καταστάσεις, που δεν έχουν σπονδυλική στήλη. Το παν είναι το κέρδος, όσο απλή και αν ακούγεται αυτή η φράση. Αυτό το είδος των επιχειρηματιών δεν σκέφτονται οι ανόητοι ότι αν χαθεί η Πατρίδα, θα χαθούν και οι επιχειρήσεις τους και τα κέρδη τους.
Αλλά τι λέω… Η ιστορία απέδειξε ότι στο 1, 2, 3 τα βρίσκουν και με τον εχθρό, μόνο που μ’ αυτό θα μοιράζουν και τα κέρδη.
Αυτό το πολιτικο-οικονομικό σύστημα που κυβερνά την Κύπρο είναι ανεξέλεγκτο και επικίνδυνο και αν απειληθεί γίνεται και «τιμωρητικό» -ό,τι και να σημαίνει η λέξη. Όσοι μιλούν, όσοι δεν το φοβούνται είναι στόχοι. Και εάν η απόφαση του συστήματος είναι η πάση θυσία διευθέτηση του Κυπριακού, θα τυλιχθούν κορμιά στη λάσπη.
Αυτό το πολιτικο-οικονομικό σύστημα που κυβερνά την Κύπρο είναι ανεξέλεγκτο και επικίνδυνο και αν απειληθεί γίνεται και «τιμωρητικό» -ό,τι και να σημαίνει η λέξη. Όσοι μιλούν, όσοι δεν το φοβούνται είναι στόχοι. Και εάν η απόφαση του συστήματος είναι η πάση θυσία διευθέτηση του Κυπριακού, θα τυλιχθούν κορμιά στη λάσπη.
Ο κ. Αναστασιάδης, λοιπόν, αποφάσισε να οδηγήσει ξανά το νησί σε μία μεγάλη περιπέτεια. Ερήμην της νέας κυβέρνησης της Ελλάδας, η οποία ανέλαβε πριν από δύο εβδομάδες και ούτε καν να ενημερωθεί για τις εξελίξεις πρόλαβε.
Λόγω πολιτικού «πολιτισμού», που είναι ανύπαρκτος, όπως συνειδητοποιούμε, θα έπρεπε τουλάχιστον να περιμένει για ένα διάστημα μέχρι να πάρει ανάσα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Πως τον βάζει στη δική του περιπέτεια; Με ποιο δικαίωμα; Και αν διαφωνεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Και αν δεν θέλει να φορτωθεί στην πλάτη του τις «μειοδοσίες» των πολιτικών και την προδοσία της χούντας από το 1960 μέχρι σήμερα;
Ο Πρόεδρος της Κύπρου είναι ένας φοβισμένος άνθρωπος. Μην ακούτε… Τους τρέμει τους Ακελικούς διότι μαζί τους τα συμφώνησε και θα μπορούσαν να κάνουν αποκαλύψεις και να τον… σουτάρουν. Είναι αστείο όμως, κοτζάμ Πρόεδρος που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του να φοβάται μία ηγεσία ενός κόμματος, που κουβαλά μύριες αμαρτίες. Η στάση τους το τελευταίο διάστημα, να αποδέχονται και να αναπαράγουν την τουρκική προπαγάνδα, είναι… εκπληκτική. Παίζει ντέφι ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου στην Άγκυρα και χορεύει ο Άντρος Κυπριανού στη Λευκωσία. Μα πρόκειται περί… θαύματος.
Σημειώνω ότι ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών ανοίγει τις πόρτες του παλατιού του μόλις το ζητήσει ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ. Εντάξει… Να καταλάβω ότι κάπου, κάποτε, γνωρίστηκαν. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τη συμπεριφορά του έναντι του «κομμουνιστή» ηγέτη της Κύπρου. Μην τρελαθούμε κιόλας.
Εκτός από το ΑΚΕΛ, ο κ. Αναστασιάδης φοβάται και τον κοινό μας φίλο, τον Διονύση. Πριν ακόμα επιχειρήσει το δημοσιογραφικό του «μπούλινγκ» ο αγαπητός συνάδελφος, ο Πρόεδρος της Κύπρου τρέχει να υλοποιήσει τις εντολές του. Και η λέξη «εντολές» χρησιμοποιείται επίτηδες και αυτό δεν αποτελεί αιχμή για τον Διονύση, αλλά τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Ο κ. Αναστασιάδης δεν έχει δικαίωμα να διαπραγματευθεί. Μπορεί με το ΑΚΕΛ να διαθέτουν το 60% σχεδόν των ανθρώπων που ψήφισαν στις τελευταίες ευρωεκλογές, αλλά σε ένα δημοψήφισμα θα ψάχνουν τη δική τους ψήφο.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Ο κ. Αναστασιάδης δεν έχει δικαίωμα να διαπραγματευθεί. Μπορεί με το ΑΚΕΛ να διαθέτουν το 60% σχεδόν των ανθρώπων που ψήφισαν στις τελευταίες ευρωεκλογές, αλλά σε ένα δημοψήφισμα θα ψάχνουν τη δική τους ψήφο.
Ο λαός θα τους γλεντήσει πάλι -προσωπικά δεν έχω αμφιβολία. Τους αξίζει. Διότι τους ενδιαφέρει η συνέχεια, όχι του κράτους, αλλά του πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Δεν μπορούν να αντιληφθούν οι ανόητοι ότι μετά τη λύση κουμάντο θα κάνει ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος βεβαίως θα τους χορέψει στο ταψί. Διότι θα είναι και ο Σουλτάνος και ο …επιχειρηματίας στο νέο κράτος της Κύπρου.
Φιλελεύθερος