Από τις εμφανίσεις του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην έκθεση Θεσσαλονίκης προκύπτει ένα συμπέρασμα: και οι δυο- πέρα απ όσα ήταν υποχρεωμένοι να πουν στο ...
κομματικό τους ακροατήριο για χάρη της συντήρησης του πολιτικού παιχνιδιού- εξέπεμψαν ισχυρές δόσεις θεσμικής προσήλωσης, αναγνωρίζοντας την πολιτική πραγματικότητα η οποία προέκυψε από τις εκλογές και η οποία είναι απολύτως ικανοποιητική και για τους δύο.
Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης νίκησε και είναι πρωθυπουργός. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχασε, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της λεγόμενης «δημοκρατικής παράταξης».
Παρά τις μύχιες επιθυμίες πολλών και διαφόρων με ποικίλα κίνητρα που είχαν επενδύσει στην διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και τον πολιτικό εκμηδενισμό του Αλέξη Τσίπρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι υποχρεωμένος να αναγνωρίσει την πραγματικότητα που προέκυψε από τις κάλπες. Κι αυτή η πραγματικότητα επιβάλλει να τον αντιμετωπίσει ως αυτό που Αλέξης Τσίπρας κέρδισε στις τελευταίες εκλογές: Δηλαδή, ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ως δεύτερο πόλο εξουσίας σε ένα ισχυρό δικομματικό πολιτικό σκηνικό που επανακάμπτει.
Τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και ο Αλέξης Τσίπρας … αφηγήθηκαν στις εμφανίσεις τους στη Θεσσαλονίκη ότι η χώρα έχει αφήσει πίσω της τη δεκαετή κρίση και ανακάμπτει. Ο Αλέξης Τσίπρας υπογράμμισε τη συμβολή του σ αυτήν την ανάκαμψη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, απ την πλευρά του, επιχειρεί να διατυπώσει ένα σχέδιο (το σχέδιό του) που να εμπεριέχει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Και οι δύο, φαίνεται να γνωρίζουν (και να συμφωνούν) ότι η αποκατάσταση μιας δικομματικής «κανονικότητας» αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την δημιουργία μιας (ψευδ)αίσθησης γενικότερης οικονομικής ασφάλειας η οποία θα αποθεραπεύσει το βαρύτατα τραυματισμένο πολιτικό σύστημα και το προσωπικό του.
Παρά τις φωνές τις παροτρύνσεις και τις πιέσεις που δέχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επιθυμεί την «καταδίωξη» του Αλέξη Τσίπρα. Γνωρίζει άλλωστε πολύ καλύτερα ίσως απ τον καθένα (ήταν αρκετά μικρός για να μαθαίνει και αρκετά μεγάλος για να θυμάται) τι δώρο πρόσφερε ο πατέρας του στον Ανδρέα Παπανδρέου σύροντάς τον στο ειδικό δικαστήριο…
Από την πλευρά του ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του πρόσφερε όλα τα εχέγγυα και όλες τις αποδείξεις ότι ωρίμασε και συμβιβάστηκε με την πραγματικότητα η οποία ούτως ή άλλως ορίζεται κάπου πλησιέστερα στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή την Ουάσιγκτον παρά στην Αθήνα. Υπό αυτήν την έννοια και οι δύο φιλόδοξοι πρωταγωνιστές της ελληνικής πολιτικής σκηνής αναγνωρίζουν και αποδέχονται το ελάχιστο βάρος που διαθέτουν στο παιχνίδι των πράγματι ισχυρών και μεγάλων εταίρων-δανειστών και… συμμάχων. Αυτή η οδυνηρή- για τη χώρα- πραγματικότητα υποχρεώνει τους κυρίους Μητσοτάκη και Τσίπρα να παίξουν με κανόνες στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι της εναλλαγής στην εξουσία. Γνωρίζουν άλλωστε και οι δύο τι ακριβώς συνέβη την τελευταία δεκαετία, πόσο πολιτικό αίμα χύθηκε και πόσοι λαμπροί και πολλά υποσχόμενοι πολιτικοί αστέρες αποδειχθήκαν… διάττοντες.
Για να λειτουργήσει, ωστόσο, η σιωπηρή συμφωνία κυρίων την οποία επιβάλλει η πραγματικότητα στους κυρίους Μητσοτάκη και Τσίπρα υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις:
Και οι δύο- κατά κύριο λόγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης_ θα πρέπει να καταφέρουν να «μαζέψουν» τα «σκυλιά του πολέμου» που κατά κόρον χρησιμοποίησαν στα media και αλλού προκειμένου να δοθεί η εντύπωση της σύγκρουσης δύο διαφορετικών κόσμων. Τα πράγματα, άλλωστε είναι απλούστερα, καθώς η μεταξύ τους μάχη είναι προφανές αφορά περισσότερο τη (δια)νομή της εξουσίας και τα ευεργετήματα που αυτή συνεπάγεται για τα δικά τους παιδιά, παρά για σύγκρουση κοσμοθεωριών και αντιλήψεων.
Και οι δύο_ κατά κύριο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας- να αποδείξει στην πράξη στο επόμενο διάστημα ότι είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της δημοκρατικής –λεγόμενης- παράταξης
Και, τέλος, η ελληνική κοινωνία να συνεχίσει να πιστεύει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ αυτόν που οι δύο πρωταγωνιστές υποδεικνύουν…