Εδώ φρενοκομείο, εδώ φρενοκομείο ΙΙ

Η Αριστερά σε βγάζει όπου θέλεις, αρκεί να μην την εγκαταλείψεις! Αν δεν το πιστεύετε, ρωτήστε τη Μαρία Δαμανάκη...

Από τον
Παναγιώτη Λιάκο

Δεν είναι μόνο η Αννα Διαμαντοπούλου υποψήφια (πάντα στις φήμες) για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Φήμες κυκλοφορούν, αδέσποτες, και για τη Μαρία Δαμανάκη! Αν δεν τη γνωρίζετε, να τη μάθετε! Ενα χαριτωμένο βιογραφικό της δημοσιεύτηκε στη «δημοκρατία» (στις 17/03/2018), στο πλαίσιο του αφιερώματος «Αριστερά: Το θερμοκήπιο της εξουσίας». Το άρθρο για την κυρία Δαμανάκη τιτλοφορείτο «Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί... Μονακό!». 

«Είναι Ζυγός, 66 ετών, Κρητικιά. Γεννήθηκε στις 18/10/1952 στον Αγ. Νικόλαο Κρήτης. Χωρισμένη, με τρία παιδιά. [...] Ειδικεύεται στο να φαίνεται να αναλαμβάνει ρόλους κομβικής σημασίας, να ναυαγεί και να επιβιώνει. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 εντάχθηκε στην ΚΝΕ. Όταν έγινε η φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου, ανέλαβε το μικρόφωνο στον ραδιοσταθμό των φοιτητών. Εκεί την έμαθε όλη η Ελλάδα, από την καλή. Από την ανάποδη έγινε γνωστή από τότε που αναλάμβανε να οδηγεί στη χρεοκοπία το ένα πολιτικό εγχείρημα μετά το άλλο. Βασικά, επαγγέλλεται βουλευτιλίκι.

Εξελέγη με το ΚΚΕ (ως εκλεκτότατη του καπετάν Γιώτη Φλωράκη το 1977, το 1981 και το 1985). Στη συνέχεια με τον Συνασπισμό. [...] Το 1991 έγινε πρόεδρος του ΣΥΝ και ήταν η πρώτη γυναίκα αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα και η πρώτη που κατόρθωσε να μην μπει αυτό το κόμμα στη Βουλή.

Το 1993 ο ΣΥΝ πήρε 2,94% και βρέθηκε εκτός Βουλής. Αυτό η Ελλάδα το οφείλει στη Δαμανάκη.

Μετά ανέλαβε να κατατροπωθεί από τον Αβραμόπουλο για τη δημαρχία Αθηναίων στις δημοτικές του 1998. Τα κατάφερε. Πάτωσε. Πήρε λιγότερο από 17%.

Μετά ανακάλυψε τον Γιώργο Παπανδρέου και έγινε πασοκτζού. Κατέκτησε έδρα το 2004, το 2007 και το 2009. Κι ύστερα, που η χώρα βάρεσε φαλιμέντο, εκείνη καβατζώθηκε στην Κομισιόν. Επίτροπος Ναυτιλίας και Αλιείας! Λούτσος, κοκοβιός, σκούνα και μαούνα. Οταν έφυγε από την Κομισιόν, πάλι δεν πήγε χαμένη. Η λάμψη της έφτασε μέχρι το Μονακό.

Διορίστηκε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του περιβαλλοντικού ιδρύματος «Πρίγκιπας Αλβέρτος Β΄ του Μονακό»! Αυτό το επίτευγμα πρέπει να είναι το πετράδι στο στέμμα κάθε συντεταγμένου αριστερού αγωνιστή, κάθε συνεπούς αγωνίστριας».

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ