Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Και στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών θεμάτων ή και γενικότερα των εθνικών θεμάτων που άπτονται των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας οι επαναλαμβανόμενες «συμπτώσεις» τείνουν να γίνουν επικίνδυνες.
Δεν έχει περάσει εξάλλου πολύ καιρός από την ημέρα που ο αναπληρωτής Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Θάνος Ντόκος, είχε τοποθετηθεί δημόσια υπέρ της προσφυγής στη Χάγη και είχε ταυτόχρονα υιοθετήσει την άκρως επικίνδυνη για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα λογική της συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο.
Στο πλαίσιο του σάλου που είχε ξεσπάσει δεν είχαν λείψει και οι φωνές εκείνες που χαρακτήρισαν τον Θάνο Ντόκο «λαγό» της επερχόμενης «προδοσίας», της επερχόμενης δηλαδή αποποίησης των αναμφισβήτητων και αδιαπραγμάτευτων δικαιωμάτων που έχει η Ελλάδα στο Αιγαίο πέλαγος.
Πρόκειται για μία λογική που είχε ξεπηδήσει στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα και στις αρχές της δεκαετίας όταν η Ελλάδα ούσα αδύναμη, βρέθηκε αντιμέτωπη με τη στρατηγική της επιβολής των μνημονίων.
Εκείνα τα χρόνια, δηλαδή μία δεκαετία πριν, το σύστημα ΕΛΙΑΜΕΠ ή αν θέλετε να εξειδικεύσουμε περισσότερο, το λεγόμενο «σύστημα Παπαχελά» ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την «γραμμή» των ιερατείων του νέο – οθωμανισμού.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως σε εκείνη τη συγκυρία, το «σύστημα Παπαχελά» εκτός του ότι εκθείασε τις αναπτυξιακές δυνατότητες της Τουρκίας του Ερντογάν σε μία παράλληλη συζήτηση με την διαρκή υπογράμμιση της αναγκαιότητας της εφαρμογής των σκληρών νεοφιλελεύθερων στρατηγικών λιτότητας και της «απόβασης» του ΔΝΤ, είχε αντιμετωπίσει με καχυποψία την προσέγγιση της Ελλάδας με τον Ισράηλ για να μην γράψουμε ότι είχε αντιταχθεί.
Σήμερα οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις βρίσκονται στο καλύτερο σημείο τους. Από τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όλες οι πολιτικές ηγεσίες (Σαμαράς και Τσίπρας) είχαν απόλυτη συνείδηση του χρέους να μείνουν σταθερές στην έννοια της συνέχειας του κράτους. Ο προσανατολισμός λοιπόν της Ελλάδας προς τη συγκρότηση του άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ παρέμεινε σταθερός και αδιατάρακτος. Ο λόγος είναι πολύ απλός: Αποτελεί την ισχυρότερη ασπίδα προστασίας έναντι των νέο – οθωμανικών βλέψεων της Τουρκίας του Ερντογάν που στην παρούσα συγκυρία παρουσιάζει έντονη κινητικότητα στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου και κυρίως νότια της Κρήτης, ιδιαίτερα από την υπογραφή του παράνομου τουρκο – λιβυκού συμφώνου μέχρι σήμερα.
Σε αυτή τη συγκυρία, στις μέρες μας δηλαδή, το «σύστημα Παπαχελά» επιχειρεί να διαδραματίσει, αν και παράκεντρο και δίαυλος επικοινωνίας με συγκεκριμένα κέντρα του εξωτερικού, ρόλο κεντρικό στη χάραξη της «γραμμής» που θα ακολουθήσει η ελληνική διπλωματία έναντι της Τουρκίας. Ο εφιάλτης των εγχώριων ιερατείων του νεο – οθωμανισμού, στα οποία συμμετέχουν τα ίδια πρόσωπα έρχεται ξανά στο προσκήνιο.
Πρόσφατα λοιπόν σε μία κρίσιμη συγκυρία έντασης με την Τουρκία, ο Θάνος Ντόκος είχε προκαλέσει αμηχανία στην Αθήνα με τις δηλώσεις του, όπως γράφτηκε παραπάνω. Ωστόσο παρέμεινε στη θέση του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον κράτησε στη θέση του και δημιουργήθηκε η εντύπωση πως ο πρωθυπουργός είναι σύμφωνος με τις θέσεις του Θάνου Ντόκου και έτσι το σύστημα Παπαχελά πήρε ακόμη μεγαλύτερο θάρρος. Στο μεταξύ μεσολάβησε η κριση με το μεταναστευτικό και ο Έβρος. Και σήμερα η Τουρκία γίνεται ακόμη πιο επιθετική απαιτώντας το δικό της μερίδιο στην ανατολική Μεσόγειο.
Σήμερα και ενώ η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις, εμφανίστηκε ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του πρωθυπουργού, Αλέξανδρος Διακόπουλος, ο οποίος έκανε πρωτοφανείς δηλώσεις. Ο κ. Διακόπουλος μιλώντας στο «Εθνος της Κυριακής», ζήτησε έστω και με έμμεσο τρόπο τον συμβιβασμό της Ελλάδας με την Τουρκία με στόχο να υπάρξει δήθεν μια επωφελής συμφωνία λέγοντας χαρακτηριστικά: «Δεν έχουμε κουλτούρα για επωφελείς συμβιβασμούς στα εθνικά θέματα»!
Η άποψη αυτή προσομοιάζει τη διαχρονική κυρίαρχη αντίληψη μέσα στο ΕΛΙΑΜΕΠ ότι “Ας είμαστε ρεαλιστές. Κάτι θα πάρει η Τουρκία, έστω και κάνοντας χρήση του δίκαιου του ισχυρού, στην ανατολική Μεσόγειο”.
Ας δούμε, όμως, τι συμβαίνει στην περίπτωση Διακόπουλου
Η περίπτωση Διακόπουλου και το ΕΛΙΑΜΕΠ
Μα θα ρωτήσει κάποιος: «Ο κ. Διακόπουλος είναι του συστήματος του ΕΛΙΑΜΕΠ;». Η απάντηση είναι πως δεν ήταν της επιρροής του ΕΛΙΑΜΕΠ, όπως ο Θάνος Ντόκος, αλλά εκφράζονται υπόνοιες ότι έχει προσχωρήσει στους κόλπους της αμφιλεγόμενης δεξαμενής σκέψης. Μάλιστα όταν ο Θάνος Ντόκος είχε εκφραστεί δημόσια με όσα παρατέθηκαν πιο πάνω κάνοντας λόγο για συνεκμετάλλευση, δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι έθεταν το ερώτημα: «Πως θα ισορροπήσουν οι Θάνος Ντόκος και Αλέξανδρος Διακόπουλος;». Εννοούσαν αφενός ότι ο πρώτος έχει πίσω του τον πανίσχυρο μηχανισμό του ΕΛΙΑΜΕΠ, ενώ ο δεύτερος είναι ανεξάρτητος, και αφετέρου ότι εκπροσωπούν ο κάθε ένας από μία διαφορετική προσέγγιση γύρω από τα εθνικά θέματα.
Οι καιροί, όμως, αλλάζουν. Ο κ. Διακόπουλος φαίνεται ότι ήρθε κοντά με το σύστημα του ΕΛΙΑΜΕΠ και οι απόψεις του ταυτίζονται με εκείνες του Θάνου Ντόκου. Εξάλλου από την εποχή που ετίθεντο τα ερωτήματα ο κ. Διακόπουλος έχει δώσει και το «παρών» σε εκδηλώσεις του ιδρύματος.
Αλλά μιας και γράφουμε για το ΕΛΙΑΜΕΠ, καλό είναι να θυμίσουμε ποιες θέσεις του έχουν χαρακτηρίσει τη διαδρομή του προκαλώντας διαχρονικά αντιδράσεις.
Πάμε λοιπόν:
Ποιος δεν θυμάται ότι το ΕΛΙΑΜΕΠ είχε αντιταχθεί στην υποβολή από την πλευρά της Κύπρου αίτησης για την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Ποιος δεν θυμάται ότι το ΕΛΙΑΜΕΠ ήταν αντίθετο με το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα;
Ποιος δεν θυμάται ότι το ΕΛΙΑΜΕΠ ήταν αντίθετο στην εγκατάσταση των πυραύλων S – 300 στην Κύπρο;
Ποιος δεν θυμάται ότι το ΕΛΙΑΜΕΠ ήταν υπέρ του σχεδίου Ανάν;
Ποιος δεν θυμάται τις τοποθετήσεις υπέρ του Ερντογάν που είχαν οδηγήσει πολλούς να κατηγορούν το ΕΛΙΑΜΕΠ ως εγχώριο ιερατείο του νέο – οθωμανισμούς;
Την πρώτη ημέρα που το LaPolitica εξέπεμψε διαδικτυακά αποκαλύψαμε ότι «Το σύστημα Παπαχελά θέλει την Ελλάδα δορυφόρο της Τουρκίας και προωθεί την ιδέα της συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο».
Γράφαμε τότε μεταξύ άλλων:
Το «σύστημα Παπαχελά» ας μην το περιορίσουμε στο πρόσωπο, δηλαδή στο αμφιλεγόμενο επιτελικό στέλεχος των ΜΜΕ συμφερόντων Αλαφούζου. Είναι ένα σχήμα, σχεδόν ταυτισμένο με το ΕΛΙΑΜΕΠ, που διατρέχει όλες τις περιόδους κατά τις οποίες τέθηκε ανοιχτά το θέμα της συνεκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης στο Αιγαίο. Συμπυκνώνει την αντίληψη του Κώστα Σημίτη, ο οποίος πρόσφατα προετοίμασε την κοινή γνώμη για όχι ευχάριστες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά ή εκείνη της Ντόρας Μπακογιάννη την περίοδο που ήταν υπουργός Εξωτερικών, όταν ασκούσε παράλληλη σε σχέση με τους στόχους του τότε πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, διπλωματία. Σήμερα μερίδα του φιλοκυβερνητικού Τύπου επιχειρεί να στρώσει το έδαφος για συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Είναι ο ίδιος ο Αλέξης Παπαχελάς που πριν από μερικά χρόνια καλούσε πολιτικούς και διπλωμάτες να σπάσουν μερικά ψευδή ταμπού, φοβούμενοι ότι θα κατηγορηθούν για προδοσία.
Σύμφωνα με όσα λέγονται στο παρασκήνιο το «σύστημα Παπαχελά» εμφανίζεται πολύ δραστήριο αντλώντας αυτοπεποίθηση από τη στενή διασύνδεση ή άλλως με την ιδεοληπτική εμμονή του με ένα σύστημα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ. Πριν από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, είχε γραφτεί σε ΜΜΕ και ακουγόταν εντόνως ότι ο Αλέξης Παπαχελάς προοριζόταν για υπουργός Εξωτερικών. Η αλήθεια είναι ότι είχε πραγματοποιήσει συναντήσεις με τον σημερινό πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη. Μπορεί ο διευθυντής της Καθημερινής να μην έγινε υπουργός Εξωτερικών, το σύστημα του ΕΛΙΑΜΕΠ, ωστόσο, ο ίδιος και οι συν αυτώ διεκδικούν για τους εαυτούς τους ρόλο σκιώδους ηγεσίας του υπουργείου Εξωτερικών.
Η προσέγγιση των ελληνοτουρκικών σχέσεων υπό το πρίσμα της νέο- οθωμανικής αντίληψης από το «σύστημα Παπαχελά» έχει καταστεί αντιληπτή– όπως είδαμε πιο πάνω – εδώ και πολλά χρόνια. Ο ίδιος κύκλος δημοσιογράφων, πολιτικών, αναλυτών, ακαδημαϊκών και διπλωματών «πολέμησε» (βλέπε τα άρθρα της «Καθημερινής» εκείνη την εποχή) την στρατηγικού χαρακτήρα προσέγγιση της Ελλάδας με τον Ισραήλ και τον σχεδιασμό του ενεργειακού (και όχι μόνο) άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, ενός άξονα που σχηματιζόταν ώστε να λειτουργήσει ως καθεστώς ανάσχεσης των επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο. Ο σχηματισμός του στρατηγικού χαρακτήρα άξονα Ελλαδας – Κύπρου – Ισραήλ προέκυψε σε συνέχεια της ολοκληρωτικής διάρρηξης των σχέσεων της Άγκυρας με το Τελ Αβίβ. Σήμερα το «σύστημα Παπαχελά» βάζει εκ νέου στο τραπέζι το ζήτημα της «συνεκμετάλλευσης» του Αιγαίου Πελάγους. Η καταδικασμένη να αποτύχει στρατηγική του «κατευνασμού» έναντι της Τουρκίας που ακολουθείται από την Αθήνα, ενισχύεται από την απόπειρα επιβολής της στρατηγική της «δορυφοροποίησης» της χώρας από το σύστημα του ΕΛΙΑΜΕΠ, που επιδιώκει να έχει ακόμη πιο καθοριστικό ρόλο στην χάραξη της εξωτερικής πολιτικής.
Ένα ακόμη παράδειγμα του υπονομευτικού ρόλου που διαδραματίζει ο εν λόγω κύκλος είναι το πρόσφατο Delphi Forum που διεξήχθη στις ΗΠΑ πριν από λίγο καιρό και έχει εμπλοκή το ΕΛΙΑΜΕΠ και η Καθημερινή. Εκεί εκδηλώθηκε η ανησυχία της αμερικανικής πλευράς και συγκεκριμένα του υπουργού Εμπορίου Γουίμπουρ Ρος προς τον Έλληνα υπουργό Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη για την εφόρμηση των κινεζικών συμφερόντων στον ελληνικό χώρο. Και βέβαια δεν είναι τυχαία η στάση του ΣΚΑΪ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και τώρα, οι… περίεργες ανταποκρίσεις από την Κωνσταντινούπολη, η εκτεταμένη χρήση «τουρκικών πηγών» και οι καταγγελίες βέβαια για χρηματοδότηση από Τούρκους κεφαλαιούχους που αξιώνουν (και έχουν τελικά) «φιλοτουρκική γραμμή». Σε κάθε περίπτωση το «σύστημα Παπαχελά» θέτει σε κίνδυνο τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, όσο εμπλέκεται στην χάραξη εξωτερικής πολιτικής. Πολλά για την τύχη του πάντως θα κριθούν μετά τις επόμενες αμερικανικές εκλογές.
Σήμερα δικαιωνόμαστε. Το «σύστημα Παπαχελά» βγαίνει όλο και πιο ανοιχτά για να προπαγανδίσει τις θέσεις του, με όχημα την ίδια την κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι: Ποιος επιτέλους ασκεί διπλωματία σε αυτή τη χώρα; Σήμερα λέγεται ότι συγκεκριμένοι σύμβουλοι του πρωθυπουργού εκτελούν πιστά τις εντολές του συστήματος του Παπαχελά.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές πληροφορίες αναφέρουν ότι το «σύστημα Παπαχελά» προωθεί τον Κώστα Σημίτη ως αόρατο εθνικό διαπραγματευτή στα ελληνοτουρκικά που λόγω του κύρους του και της σχέσης που έχει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα κάμψει τις αντιστάσεις για την διατήρηση των «κόκκινων γραμμών».
Εξάλλου ο Κώστας Σημίτης είναι εκείνος που από τις σελίδες της «Καθημερινής» δηλαδή της εφημερίδας στην οποία είναι διευθυντής ο Αλέξης Παπαχελάς αρθρογράφησε με τρόπο που προκάλεσε αντιδράσεις, ενώ κινδυνολογούσε ακατάσχετα, όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα καθιστώντας δηλωτική την αναγκαιότητα να συμβιβαστεί η Ελλάδα με τις παράλογες απαιτήσεις του Σουλτάνου.
Όσον αφορά στον Αλέξη Παπαχελά; Το ρεπορτάζ πριν από ένα χρόνο ανέφερε ότι προοριζόταν ακόμη και για υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας. Οι πληροφορίες επιβεβαίωναν σχετικό ραντεβού με τον Κυριάκο Μητσοτάκη πριν ο τελευταίος γινει πρωθυπουργός. Οι φήμες λένε ότι ο Αλέξης Παπαχελάς ζήτησε κάτι ακόμη πιο μεγάλο από το υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο δεν του δόθηκε. Η τελευταία παρτίδα είναι μάλλον να αφήσει το αποτύπωμά του στη “Συμφωνία των Πρεσπών” του Μητσοτάκη. Η Συμφωνία των Πρεσπών βέβαια ήταν η καλύτερη δυνατή συμφωνία για την Ελλάδα. Αν επικρατήσει η λογική του Αλέξη Παπαχελά και του ΕΛΙΑΜΕΠ στην εξωτερική πολιτικ της χώρας, στα ελληνοτουρκικά και κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τις εξορύγεις φυσικύ αερίου και πετρελαίου στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, τότε ο ιστορικός του μέλλοντος θα κάνει λόγο για εθνική καταστροφή.
lapolitica.