Ζακύνθου –τον Μάιο του 2014– ανάμεσα στον Γεώργιο Χάρο και τη λιβανέζικη εταιρεία Pimana S.A.Φαίνεται πως συννέφιασε πάνω από τον παράδεισο της ατιμωρησίας στον οποίο διαβιούν, έξι χρόνια τώρα, όσοι ευθύνονται για την αγοραπωλησία στα Ορεινά, δηλαδή η συμβολαιογράφος, ο πωλητής, η διευθύνουσα σύμβουλος της αγοράστριας εταιρείας, τρεις προϊστάμενοι δασικών υπηρεσιών και ο τοπογράφος-μηχανικός.
Ο αναπληρωτής εισαγγελέας Οικονομικού Εγκλήματος Γαληνός Μπρης, με πόρισμά του (Οκτώβριος 2016), ζήτησε την άσκηση ποινικής δίωξης για κακουργηματικές πράξεις που φέρεται ότι τέλεσαν οι παραπάνω μεταξύ Απριλίου 2012 και Μαΐου 2014.
Η αντεισαγγελέας Πλημμελειοδικών Αθηνών Μαρία Καραμανώλη –μετά τη διενέργεια κύριας ανάκρισης– εισηγήθηκε στις 27.10.2019 την απαλλαγή όλων των κατηγορουμένων και την οριστική παύση της ποινικής δίωξής τους. Η Ιερά Μητρόπολις Ζακύνθου και Στροφάδων και η Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου των Κρημνών υπέβαλαν (11.11.2019) στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών προσφυγή που συνοδευόταν από 141 αποδεικτικά έγγραφα –τα οποία χρονολογούνταν από το 1550 έως το 2019– θέλοντας, έτσι, να καταδείξουν ουσιαστικές και νομικές πλημμέλειες της εισαγγελικής απαλλακτικής πρότασης.
Και ξαφνικά, στις 11.06.2020, έρχεται ένα δικαστικό… τσουνάμι, καθώς από την απαλλακτική εισήγηση της κ. Καραμανώλη φτάνουμε στο βούλευμα 1679/2020, το οποίο ξαναστέλνει την υπόθεση στην ανακρίτρια Διαφθοράς, προσθέτοντας νέες βαρύτατες κατηγορίες και πιθανότατα… νέους κατηγορουμένους.
Το βούλευμα αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα εξής:
● «Στο σύνολό της η επίδικη και πωληθείσα έκταση δεν ανήκει στον κατηγορούμενο Γεώργιο Χάρο, αφού δεν προέκυψε ότι αυτός κατέστη κύριος αυτής με κάποιο νόμιμο (πρωτότυπο ή παράγωγο) τρόπο».
● «Το Κτήμα Μονής Αναφωνητρίας ανήκει στην Ι.Μ. Αναφωνήτριας Ζακύνθου, δεδομένου ότι η Μονή αυτή είναι ερημωθείσα, και όχι διαλυθείσα».
● «Εδαφικό τμήμα εκτάσεως 3.056 στρ., το οποίο περιλαμβάνει τα ερείπια του παλαιού ναού του Αγίου Γεωργίου των Κρημνών ανήκει στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου των Κρημνών».
● «Το Διάταγμα του 1783 αναφέρεται ως ο απώτατος τίτλος κτήσεως κυριότητας του πωλητή, ενώ αυτό δεν απένειμε κυριότητα, αλλά συνιστούσε μόνο απονομή πατρωνικού δικαιώματος, που είναι διάφορο της κυριότητας, συνεπώς ο κόντε Στέλιος Φλαμπουριάρης δεν είχε καταστεί κύριος της επιδίκου εκτάσεως, και συνακόλουθα ούτε οι κληρονόμοι αυτού, ούτε ο Γεώργιος Χάρος απέκτησαν κυριότητα επί του κτήματος Αναφωνήτριας λόγω κληρονομικής διαδοχής».
Τι έχουμε εδώ; Μια ανατροπή της ανατροπής. Δεν είναι λίγο περίεργο ο ένας δικαστικός να απαλλάσσει και ο επόμενος να φορτώνει επιπλέον κατηγορίες; Είναι, ίσως και λίγο παραπάνω, περίεργο (της Δικαιοσύνης ήλιε… ακατανόητε!). Η εξέλιξη αυτή στο ποινικό μέρος της υπόθεσης επηρεάζει και το αστικό; Φυσικά και το επηρεάζει, αφού αποδεικνύεται ότι από την έκταση που πουλήθηκε ο πωλητής δεν κατείχε ούτε ένα μέτρο. Τελικά, ενός «Ναυαγίου»… μύρια έπονται; Η απάντηση προσεχώς…