Στον Γράμμο το 2020

Δεν αντέχω να μην το πω και εγώ: αν η ΟΝΝΕΔ είχε διοργανώσει «εναλλακτικό κάμπινγκ» στο Γράμμο (όπως η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ από τις 7 έως και τις 9 Αυγούστου) δεν μπορώ να φανταστώ ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις από την άλλη πλευρά (και όχι αποκλειστικά μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ). Ή μάλλον μπορώ: αν το έπραττε η Δεξιά, θα βαφτιζόταν «γιορτή μίσους».

Αυτό είναι το πλεονέκτημα του να έχεις κατοχυρωμένο το «ηθικό πλεονέκτημα». Οταν το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν προσκύνημα στον Γράμμο είναι «γιορτή μνήμης», αν πάει να το κάνει η Νέα Δημοκρατία είναι «γιορτή μίσους».

Ωστόσο, η Νέα Δημοκρατία, αν δεν κάνω λάθος, δεν διοργάνωσε ποτέ, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, οδοιπορικό στα χώματα του Εμφυλίου (στα μέρη των πλέον φονικών, αιματηρών μαχών, το 1948 και το 1949). Αν δεν κάνω λάθος και πάλι, ούτε τα «προδρομικά» κόμματα της Ν.Δ., όπως η ΕΡΕ, και σε χρόνια άγριας καθεστωτικής κυριαρχίας της Δεξιάς, δεν διοργάνωσε τέτοια προσκυνήματα. Στήθηκαν μνημεία από τον Στρατό αλλά έκτοτε η αστική, η κοινοβουλευτική Δεξιά έκανε σα να μην υπήρξαν ποτέ αυτά τα πεδία της μάχης (κι ας υπήρχε η Μακρόνησος για κάμποσα χρόνια).

Η αλήθεια είναι ότι δεν βαπτίστηκαν τυχαία ή εξαιτίας αριστερών παρωπίδων τέτοιου τύπου επισκέψεις από τη Δεξιά στους τόπους του Εμφυλίου «γιορτές μίσους». Με τη σφαγή στον Μελιγαλά να διατηρεί επί σειράν δεκαετιών την πρωτοκαθεδρία (και τον Γράμμο να πηγαίνει μάλλον άκλαυτος) τους τόπους αυτούς μονοπώλησε, πέρα φυσικά από συγγενείς θυμάτων και πεσόντων, η άκρα Δεξιά, οι νοσταλγοί της χούντας, οι πρόδρομοι της σημερινής Χρυσής Αυγής. Οχι πάντως η κοινοβουλευτική Δεξιά.

Με άλλα λόγια, η αστική Δεξιά άφησε βορά στην αντικοινοβουλευτική Ακροδεξιά τόπους μνήμης όπου, σε ό,τι αφορά ειδικά τον Γράμμο και το Βίτσι, έπεσαν μαχόμενα παιδιά του λαού. Διότι αυτό ήταν οι κληρωτοί του Εθνικού Στρατού: απλά παιδιά που κλήθηκαν να υπηρετήσουν τη θητεία τους. Πολλοί φόρεσαν το χακί για δεύτερη και τρίτη φορά μετά την αρχική τους θητεία, προπολεμικά ή στο πλαίσιο του πολέμου 1940-41. Στη στρατιωτική αργκό της εποχής ήταν οι λεγόμενοι «Σοφούληδες». Είχαν, βλέπετε, κληθεί εκ νέου στα όπλα από την πρώτη κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη το 1947.

Η προσωπική μου άποψη πάντως είναι ότι ήταν τραγικό σφάλμα η εγκατάλειψη της μνήμης του Εμφυλίου στην Ακροδεξιά, όμως αρκετά πια.

Ειδικά σήμερα, μετά και τα πολωτικά, τοξικά χρόνια της κρίσης, στο 2020, ορθώς η αστική Δεξιά δεν διοργανώνει ιδεολογικά προσκυνήματα ή «εναλλακτικά κάμπινγκ» στον Γράμμο και το Βίτσι. Εννοείται ότι η Ιστορία χρήζει ανάγνωσης, μελέτης, διερεύνησης, καταγραφής μαρτυριών, αφηγήσεων και αναλύσεων, αυτά όμως ουδεμία σχέση έχουν με τέτοιου τύπου συλλογικά προσκυνήματα συντήρησης και παρελθοντολαγνείας.

Καθημερινή.- ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ