Ο κόσμος είχε μάθει να ζει μέσα σε ένα σταθερό πλαίσιο, αυτό των εθνικών κρατών, των σοβαρών εθνικών ηγετών, των δύο παγκόσμιων στρατιωτικών μπλοκ (ΝΑΤΟ και Σύμφωνο της Βαρσοβίας), με έναν ΟΗΕ που ενέπνεε κάποια εμπιστοσύνη, με εσωτερικές δημοκρατίες και προσπάθειες εσωτερικής ευημερίας των εθνικών κρατών, μέσα από ένα πολιτικό ανταγωνιστικό δίπολο «Αριστερά – Δεξιά». Όλα λοιπόν είχαν κάποια λογική και τάξη και οι σκέψεις όλων ήταν πως θα κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο, πως θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας σε ένα καλύτερο αύριο.
Η κατάρρευση όμως του ανατολικού μπλόκ, η διάψευση της αριστερής ιδεολογίας, η εξαφάνιση του ανταγωνιστικού πολιτικού δίπολου στο εσωτερικό των εθνικών κρατών, άφησε τα πράγματα μετέωρα. Έμεινε μόνο η μια ιδεολογική συνιστώσα χωρίς αντίπαλο και αυτό, όπως ήταν φυσικό, οδήγησε γρήγορα σε έναν ακραίο ασύδοτο νεοφιλελευθερισμό. Ο δανεισμός των κρατών από ιδιωτικές τράπεζες, έγινε ο μόνος τρόπος εξεύρεσης δημοσίων χρημάτων, η βαναυσότητα της φορολόγησης των πολιτών αυξήθηκε, καθόσον τώρα έπρεπε τα χρήματα να επιστραφούν στους ιδιώτες τραπεζίτες, που εξέδιδαν «ακάλυπτες επιταγές» κατά την δημιουργία του χρήματος. Ταυτόχρονα, αυξήθηκαν και γιγαντώθηκαν οι πολυεθνικές, ενώ καταλυτική υπήρξε η εμφάνιση της νέας ψηφιακής τεχνολογίας και του διαδικτύου ιδιοκτησίας ορισμένων οικονομικών ολιγαρχών.
Όλα αυτά, οδήγησαν γρήγορα στην κατάργηση των εθνικών συνόρων, προς εξυπηρέτηση της ανεξέλεγκτης, από τις εθνικές κυβερνήσεις, διακίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων και τελευταία της ανεξέλεγκτης διακίνησης παράνομων μεταναστών, η οποία διακίνηση δεν μοιάζει με διακίνηση εργασίας, αλλά μάλλον με στόχευση την πολιτιστική αλλοίωση και την κατάρρευση των εθνικών κρατών. Το οικονομικό στοιχείο έφυγε έξω από τα εθνικά σύνορα, έγινε παγκόσμιο και την ίδια στιγμή μετέτρεψε τους παλιούς εθνικούς ηγέτες, που απέπνεαν σεβασμό και εμπιστοσύνη, σε ανυπόληπτες πολιτικές μαριονέτες του.
Ο Κορωνοϊός τώρα, είναι ένας υπαρκτός ιός που έφερε μια σοβαρή πανδημία και αυτή η πανδημία απαιτεί μεν μέτρα προφύλαξης, αλλά όχι όμως τα υστερικά μέτρα που λαμβάνονται και μάλιστα (ειδικά εδώ στην Ελλάδα) μεροληπτικά, εκνευρίζοντας τον κόσμο, σαν να στοχεύουν στην κατάρρευση πολιτιστικών, κοινωνικών, εθνικών και θρησκευτικών αξιών. Το εμβόλιο είναι μεν ένα μέσο αντιμετώπισης της πανδημίας, αλλά ο τρόπος προβολής και επιβολής του, με πιστοποιητικά κ.λ.π. κάνει τον κόσμο να υποψιάζεται και να αντιδρά.
Ταυτόχρονα, ο κόσμος παρατηρεί ότι η πανδημία δεν αντιμετωπίζεται (κι αυτό συμβαίνει παντού στον κόσμο), ως μια νόσος, από την οποία προέχει μόνο να σωθεί η ζωή των ανθρώπων, αλλά χρησιμοποιείται περίεργα, σαν να θέλουν κάποιοι, οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, να την εκμεταλλευθούν και να τη χρησιμοποιήσουν, εκτός των άλλων και για έλεγχο των μαζών. Ξαφνικά, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, απαγορεύεται στους πολίτες να εκφράζουν άποψη, όποια και αν είναι αυτή, είτε για την ίδια την ασθένεια, είτε για τα εμβόλια και τα φάρμακα θεραπείας της, λες και δεν τους αφορά το πρόβλημα.
Ξαφνικά εισαγγελείς ευαισθητοποιούνται, αστυνομίες επεμβαίνουν, ποινές επιβάλλονται, αυστηροί κανόνες τίθενται και οι άνθρωποι αρχίζουν να ανησυχούν ότι τελικά, μπορεί να είναι οι ίδιοι ο στόχος, όταν την ίδια στιγμή μάλιστα, πολλοί επιστήμονες έχουν διαφορετικές απόψεις. Οι άνθρωποι δεν απορρίπτουν την επιστήμη ούτε τα εμβόλια κ.λ.π. Έχουν όμως ανάγκη να πληροφορηθούν σωστά και αντικειμενικά.
Αντίθετα, η πληροφόρηση μοιάζει να είναι μονόπλευρη από εκείνους που θέλουν να εκμεταλλευθούν την πανδημία, είτε οικονομικά, είτε πολιτικά. Αυτό ενοχλεί και δημιουργεί αντίθετες καταστάσεις. Οι πολίτες όμως έχουν ανάγκη να πληροφορηθούν σωστά, με ελεύθερη παράθεση όλων των επιστημονικών γνωμών και έχουν ανάγκη να αισθανθούν ότι η πολιτική τους ηγεσία νοιάζεται για τις ζωές τους και όχι ότι χρησιμοποιεί το φόβο τους για πολιτική εκμετάλλευση. Αν είναι ένας ιός να βάζει τη δημοκρατία στο «γύψο» τότε έχουμε πρόβλημα. Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν κάποιος παρανοϊκός θελήσει να κάνει χρήση βιολογικού όπλου. Πάλι πρέπει να σιωπήσουμε;
Στην περίπτωση της Ελλάδας, εκείνο που ενόχλησε πολύ, τόσο τους Έλληνες πολίτες όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ήταν ότι τη συνολική προσπάθεια όλων μας, κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας και το καλό αποτέλεσμα που φέραμε όλοι μαζί, προσπάθησε να το «καπελώσει» πολιτικά και επικοινωνιακά και να εμφανισθεί ως «Μεσσίας» της Υγείας ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του. Τώρα φυσικά που ήρθε το δεύτερο κύμα, ο κ. Μητσοτάκης έχει χάσει ήδη την έξωθεν καλή μαρτυρία και είναι υπό αυστηρή πολιτική κριτική, όσο και αν προσπαθεί ο ίδιος, όσο και αν ενοχλεί αυτό την κυβέρνηση της ΝΔ.
Όλα τα πιο πάνω μαζί, δηλαδή η μεταβατική κατάσταση που βιώνει η ανθρωπότητα, με την δεδηλωμένη στόχευση της παγκοσμιοποίησης για τη διάλυση των εθνικών κρατών, αλλά και ο περίεργος χειρισμός της πανδημίας, που απομακρύνει και απομονώνει τους ανθρώπους όχι μόνο στο χώρο, αλλά και στην επικοινωνία και πληροφόρησή τους, αναστατώνει τους ανθρώπους και τους κάνει να παίρνουν περίεργες αποφάσεις.
Για πρώτη φορά η ανθρωπότητα βιώνει μια πανδημία, που δεν την χειρίζονται όμως αυτή τη φορά, αυτόνομα τα εθνικά συστήματα, αλλά τη διαχειρίζεται το σύστημα της παγκοσμιοποίησης, με τους διεθνείς φορείς του, τις πολυεθνικές του και το διαδίκτυο και αυτό δεν μπορεί παρά να δημιουργεί εύλογη ανησυχία και να γεννά ερωτηματικά και απορίες.