Αντιπροτείνουν τα Λατινικά-Το αίσθημα ενάντια στην αγγλική γλώσσα μετακινείται από το περιθώριο στην επικρατούσα πολιτική ιδίως μετά το BREXITΈνα αντι-αγγλικό κίνημα αναπτύσσεται στη Γαλλία. Ο Clement Beaune, Γάλλος Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων,
ηγήθηκε μιας εκστρατείας για την «Ευρωπαϊκή γλωσσική πολυμορφία» τον περασμένο μήνα, όπου τόνισε την έλλειψη ανάγκης για Αγγλικά μετά το Brexit.«Ας συνηθίσουμε να μιλάμε ξανά τις γλώσσες μας», είπε.
Η θέση αυτή αντιμετώπισε πάντως σκληρή κρτική, ακόμη και στο εσωτερικό, καθώς ο υπερασπιστής του Frexit, Francois Asselineau, επέκρινε τον υπουργό ότι δεν κατάλαβε τη θέση της Γαλλίας στην ΕΕ. «Το να πιστεύεις ότι τα γαλλικά θα γίνουν για άλλη μια φορά η πρώτη γλώσσα στην Ευρώπη μετά το Brexit δεν σημαίνει ότι η ΕΕ είναι μια γεωπολιτική μονάδα υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για 75 χρόνια», γράφει ο Asselineau. Αλλά πολλοί στο περιθώριο αυτής της συζήτησης, βρήκαν την ιδέα λίγο δελεαστική, και τελικά ο Asselineau ήταν ένας από αυτούς.
«Για να δώσει στη γαλλική γλώσσα την πλήρη θέση της στον κόσμο, η Γαλλία πρέπει να ανακτήσει μια ανεξάρτητη διπλωματία από τις ΗΠΑ, να ανακατευθύνει την κάθε είδους συνεργασία της προς την Αφρική, τη Ρωσία, την Ασία και τη Λατινική Αμερική και να ενισχύσει τη βιομηχανία, την έρευνα, την άμυνα και εκπαίδευση», προσθέτει.
Η άποψη του υπουργού συνοδεύτηκε από τον Γάλλο δεξιό σχολιαστή Eric Zemmour, ο οποίος ζήτησε μποϊκοτάζ των Αγγλικών μετά το Brexit. Ο Zemmour κάνει τη συναρπαστική υπόθεση ότι μόνο δύο χώρες στην ΕΕ χρησιμοποιούν τα αγγλικά ως πρώτη γλώσσα: η Μάλτα και η Ιρλανδία. Στη συνέχεια ζητά την επιστροφή στα γαλλικά ως επίσημη γλώσσα της ΕΕ.
«Νομίζω ότι είναι η ώρα να ξεκινήσει μια αντεπίθεση υπέρ των Γάλλων, να υπενθυμίσουμε ότι τα Γαλλικά ήταν η πρωτότυπη γλώσσα των θεσμικών οργάνων της ΕΕ», σημειώνει ο Zemmour.
Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που αντι-αγγλικά αισθήματα εμφανίστηκαν στη Γαλλία. Πιο πρόσφατα, ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην Le Figaro υποστηρίζει ότι τα αγγλικά πρέπει να καταργηθούν εντός της ΕΕ, αν όχι υπερ των γαλλικών, τότε μάλλον υπερ των Λατινικών!
Ο καθηγητής Marko Modiano, καθηγητής Αγγλικών στο Σουηδικό Πανεπιστήμιο Gävle μίλησε στο Politico, όπου ζήτησε ευρω-αγγλικά, με τους δικούς του κανόνες. Η άποψή του δεν είναι δημοφιλής, καθώς οι γλωσσολόγοι παρουσιάζουν πρακτικούς λόγους για τη χρήση της βρετανικής αγγλικής ως επίσημης γλώσσας της ΕΕ και τη χρήση της ως δεύτερης γλώσσας σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Για αυτούς τους επικριτές, η ΕΕ δεν πρέπει να έχει κυρίαρχη γλώσσα, αλλά μάλλον να πιστεύει στην πολυγλωσσία. Η πολιτική της ΕΕ σε αυτόν τον τομέα επιδιώκει να κάνει τις 24 γλώσσες εξίσου επίσημες. Ως εκ τούτου, οποιοσδήποτε πολίτης της ΕΕ μπορεί να γράψει στην Επιτροπή, το Κοινοβούλιο ή το Συμβούλιο της ΕΕ σε οποιαδήποτε από τις 24 γλώσσες και να περιμένει απάντηση. Εν τω μεταξύ, το Κοινοβούλιο παρέχει ταυτόχρονη μετάφραση για όλες τις συνεδριάσεις και τις ομιλίες του.
Το άρθρο της Le Figaro, που γράφτηκε από τον Sundar Ramanadane, ισχυρίζεται ότι το διαζύγιο της Ευρώπης από τους Άγγλους είναι πλήρες και αναφέρει το αίσθημα ότι οι Γάλλοι πρέπει να είναι το lingua franca της Ευρώπης, επισημαίνοντας άρθρα από Γερμανούς που ρωτούν εάν τα Γερμανικά πρέπει να είναι η πρώτη γλώσσα της ΕΕ. Αλλά για τον Ramandane, τα λατινικά είναι ιδανικά. Πώς αναβιώνει κανείς μια αρχαία, σε μεγάλο βαθμό νεκρή γλώσσα; Η περίπτωση της αναβίωσης των Σύγχρονων Εβραϊκών από το Ισραήλ χρησιμοποιείται ως απόδειξη ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν.
Τα Λατινικά, υποστηρίζει, είναι μια φυσική επιλογή. Αυτό οφείλεται ιδιαίτερα στο ότι κάθε κοινή ιστορική πολιτική εμπειρία στην Ευρώπη οδηγεί στα λατινικά. Από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Χριστιανισμό, μέχρι την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, τα Λατινικά ήταν παρόντα σε όλα αυτά. Στην πραγματικότητα, μερικοί από τους μεγαλύτερους ρήτορες και νομικούς εμπειρογνώμονες μίλησαν στα Λατινικά, και κάτι τέτοιο θα επιτρέψει την εκπαίδευση πολιτικών ηγετών και δημοσίων υπαλλήλων στη ρητορική και τη λογική, όπως στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη.