Μίλησαν τόσο πολύ υπέρ των Γερμανών και της «ευεργεσίας» που μας έκαναν (με το μνημονιακό αλυσόδεμα της Ελλάδας) ώστε, αν τους έπαιρνε κανείς στα σοβαρά και πίστευε τα διθυραμβικά σχόλια για τον Σόιμπλε, τη Μέρκελ και τη Γερμανία, θα κατέληγε να βλέπει με άλλο μάτι ακόμα και τους κουκουλοφόρους της Κατοχής. Οι σύγχρονοι συνεργάτες των Γερμανών, θέλοντας και μη, εξωράισαν την εικόνα των παλαιότερων συνεργατών.
Τη τρέχουσα περίοδο, τα πράγματα έχουν εξελιχθεί. Το σύστημα Μητσοτάκη τώρα, με βασικό ντελάλη τον Άδωνι Γεωργιάδη, ιδεολογικοποιεί το ψέμα, τον πολιτικαντισμό, την πολιτική εξαπάτηση.
Στη συζήτηση για τη φαρμακευτική κάνναβη στη Βουλή ο Άδωνις Γεωργιάδης ξεστόμισε τη φράση: «Υπάρχει άραγε κάποιος από εμάς που δεν έχει αλλάξει και κάποιες από τις πολιτικές του θέσεις που έλεγε ως αντιπολίτευση όταν έγινε κυβέρνηση; Θέλετε να αρχίσω να τα παίρνω ένα ένα;» Όχι μόνο φαντάζει φυσιολογικό στον υπουργό Ανάπτυξης να λέει προεκλογικά διαφορετικά πράγματα σε σχέση με όσα πράττει, αλλά το διαφημίζει κιόλας, ζητώντας τα ρέστα από τους άλλους!
Το θέμα θα ήταν απλό και όχι ιδιαίτερα ανησυχητικό αν επρόκειτο για μια από τις πολλές περιπτώσεις γραφικών προσώπων, τα οποία αποκτούν για ένα βραχύ χρονικό διάστημα εξουσία και μεθούν από την πρόσκαιρη, δανεική δύναμή τους. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, όμως, μπορεί να φαντάζει γραφικός, επιπόλαιος, παρορμητικός και φωνακλάς, αλλά ως πολιτικό πρόσωπο και κυβερνητικό στέλεχος εκπροσωπεί αυθεντικά την κυρίαρχη παρακμή – και γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να λαμβάνει πολιτικές απαντήσεις και να σχολιάζονται όσα δηλώνει και πράττει.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ουσιαστικά, λέει στους πολιτικούς και τους ψηφοφόρους, με κυνικό τρόπο, την αλήθεια: προεκλογικά όσοι μπορούν θα λένε ψέματα, μετά θα κάνουν άλλα και μπράβο τους, αν εκλεγούν! Αυτό, όμως, δεν είναι λύση, αλλά το βασικό πρόβλημα της πολιτικής ζωής του τόπου.
Η σήψη δεν καταπολεμιέται με χειροκρότημα. Θέλει καυτηριασμό η πυορροούσα πληγή, όχι επαίνους.