ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ:
Καλησπέρα σας… Λέγομαι ……. και σας στέλνω το παρακάτω γιατί πραγματικά είμαι εξοργισμένος και δεν έχω που να απευθυνθώ, παρά σε μέσα ενημέρωσης που δεν φοβούνται να λένε δύσκολες αλήθειες.
Το “καλλιτεχνικό” ντουέτο που προκάλεσε με την βέβηλη έκθεση-πορνό “200 Χρόνια Ασφυξία”, στην οποία ποδοπατούσαν ελληνικές σημαίες, επιστρέφει αυτή τη φορά με τις ευλογίες της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων και την υπογραφή του Υπουργείου Πολιτισμού…Είδα το έργο διαδικτυακά και σας πληροφορώ πως πρόκειται για ένα εθνομηδενιστικό σκουπίδι που κοροϊδεύει την Ελλάδα και περιέχει σκηνή που χαρακτήρας ξερνάει πάνω σε Ελληνικές σημαίες!!! Λέγεται αυτό τέχνη;;; Αν είναι δυνατόν!!! Δηλαδή δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση! Επιτρέπει η Μενδώνη και ο Κούλης ‘ταινίες’ όπως το ‘Ξεπαρθενών’ στο όνομα της υποτιθέμενης ανοιχτομυαλιάς και τώρα αυτό το αίσχος…
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΦΡΙΞΤΕ!
Με δύο προβολές που θα φιλοξενηθούν στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, στις 19 και 26 Ιανουαρίου, στις 21.30, θα κάνει την αθηναϊκή πρεμιέρα της η queer βιντεο-όπερα «ORFEAS2021» των ΦΥΤΑ. Πρόκειται για μια παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής η οποία συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Film Forward του 62ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Το έργο ORFEAS2021, βασισμένο στην όπερα «L’Orfeo»του Κλάουντιο Μοντεβέρντι, αποτελεί την πρώτη ελληνόφωνη queer όπερα και αφηγείται τους αγώνες του Ορφέα, του πρώτου γκέι πρωθυπουργού της Ελλάδας, ενάντια στην πατροπαράδοτη ιστορία καταπίεσης «Live Your Myth in Greece». Είναι ένα μεταμοντέρνο πειραματικό έργο με στοιχεία μπαρόκ μελοδράματος, DIY κολάζ, post-internet αισθητικής και εικονικής πραγματικότητας.
Το λιμπρέτο υπογράφουν οι Αντριάνα Μίνου και Φοίβος Δούσος, ενώ τη σκηνοθεσία και το μοντάζ ο Φιλ Ιερόπουλος και η όπερα είναι επηρεασμένη από και αφιερωμένη στη μνήμη του περφόρμερ και ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου / Zackie Oh.
Οι παραστάσεις του έργου με αρχικό τίτλο ORFEAS2020 ήταν προγραμματισμένες να πραγματοποιηθούν τον Μάρτιο του 2020 στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ωστόσο ματαιώθηκαν λόγω της πανδημίας. Αξιοποιώντας δημιουργικά την αντίξοη συνθήκη, αυτό που ξεκίνησε ως μια τολμηρή και προκλητική διασκευή της εμβληματικής μπαρόκ όπερας Ορφέας του Κλάουντιο Μοντεβέρντι ολοκληρώθηκε ως μια ρετρο-φουτουριστική βιντεο-όπερα επιστημονικής φαντασίας.
Γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε απροσδόκητους χώρους, η βιντεο-όπερα ORFEAS2021 συνδυάζει το λυρικό τραγούδι με τη video art και την πειραματική κινηματογραφική γλώσσα. Το οπερατικό μελόδραμα συναντά το queer DIY κολάζ, τα φαντάσματα της δεκαετίας του ’80 και την αισθητική της εικονικής πραγματικότητας, φέρνοντας το ανατρεπτικό οπερατικό σύμπαν του ORFEAS2021 στην οθόνη σας, χωρίς όρια και συμβιβασμούς.
Ο Ορφέας αποτελεί μια από τις πρώτες όπερες στην ιστορία του είδους και αυτό τήν καθιστά ένα έργο εξαιρετικά ευέλικτο στις διασκευές, καθώς γράφτηκε πριν παγιωθούν οι σκηνικές συµβάσεις της όπερας. Από αυτή την άποψη, είναι ένα έργο κατάλληλο να «κουηροποιηθεί» υπερβαίνοντας τις αισθητικές και τους επικοινωνιακούς κώδικες µιας άλλης εποχής. Η διασκευή της όπερας Ορφέας από τα ΦΥΤΑ, το πολυσχιδές έργο των οποίων περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, διοργάνωση και επιμέλεια εκθέσεων, περφόρμανς και διαδραστικά δρώμενα, ακολουθεί δοµικά αφηγηµατικά στοιχεία του αυθεντικού κειµένου, αλλά τοποθετεί τη δράση στο κοντινό µέλλον µιας χώρας σαν την Ελλάδα.
Στην ανακατασκευή του έργου από τα ΦΥΤΑ, ο µπαρόκ ήχος ενώνεται µε συνθεσάιζερ της δεκαετίας του ’80, η οπερατική εκφορά του λόγου µε την αυτοαναφορική και µεταδραµατική προσέγγιση της performance art, οι φυσικοί εξωθεατρικοί χώροι µε ένα post-internet πολυµεσικό ψηφιακό πλέγµα και οι πληθωρικές οπτασίες των θεϊκών χαρακτήρων του µύθου µε τις σύγχρονες θεότητες της queer DIY πανκ µόδας.
Για τη βιντεο-όπερα ORFEAS2021 τα ΦΥΤΑ σημειώνουν: «Μια ρετρο-φουτουριστική ιστορία ουτοπικών οραμάτων, ιδεολογικών συγκρούσεων, υπερφυσικών ηγετών και απολυταρχικού θεάματος. Κυβερνοπάνκ κουήρ πειρατές ενάντια σε αφομοιωμένα γκέι μεγαλοστελέχη. Επανάσταση και ρεφορμισμός. Λογική και ενσυναίσθηση. Οι πολιτικές των ταυτοτήτων αναμετριούνται με τα όριά τους στο επισφαλές πεδίο της μετα-διαδικτυακής εποχής μέσω μιας σύγχρονης διασκευής του μύθου του Ορφέα.
Ο πρώτος (ανοιχτά) ομοφυλόφιλος πρωθυπουργός της Ελλάδας αγωνίζεται να διατηρήσει την κληρονομιά της ιστορίας των ΛΟΑΤΚΙ κινημάτων στην εποχή της μετα-αλήθειας και της alt-right δυστοπίας. Ο παράλογος αλγόριθμος του συλλογικού ασυνειδήτου και η αβάσταχτη παρακαταθήκη του “Live Your Myth in Greece” αποδεικνύονται ακλόνητα εμπόδια. Θα παράσχει άραγε μια εναλλακτική λύση η φιλελεύθερη Ευρώπη με τη λεγόμενη “ελευθερία του λόγου” της ή θα αντιπροτείνει απλά ένα νεοσυντηρητικό αφήγημα περί “σύγκρουσης πολιτισμών”;
Ταλαντευόμενη ανάμεσα στο οπερατικό μελόδραμα, το queer DIY κολάζ, τα φαντάσματα των ’80s και την αισθητική της εικονικής πραγματικότητας, η ταινία επιχειρεί την καλειδοσκοπική αποτύπωση ενός αναστοχασμού πάνω στην πολιτική καθαρότητα, τις εναλλακτικές ιστορικές αφηγήσεις και τη θεσμική κριτική. Το αναπόφευκτο της τεχνο-ουτοπίας φαίνεται ότι έχει μετατραπεί από μετα-ανθρώπινη αντι-ουσιοκρατική ελπίδα σε deepfake αποκάλυψη. Στο τέλος, η μελαγχολία, το τραύμα και η απελπισία είναι τα μόνα υπολείμματα (και ίσως όπλα) στο μελανιασμένο σώμα των πολιτικών κινημάτων».
Η υπόθεση
O Ορφέας είναι ένας φιλόδοξος και επιτυχημένος ηγέτης. Ο πρώτος ανοιχτά γκέι πρωθυπουργός της Ελλάδας, χαίρει της αποδοχής του λαού (ή τουλάχιστον αυτό πιστεύει), μέχρι τη στιγμή που ένα απρόσμενο περιστατικό ανοίγει μια σειρά από ζητήματα που ο ίδιος θεωρούσε λυμένα. Αποφασισμένος να αλλάξει για πάντα τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα στη χώρα, ο Ορφέας αποφασίζει να αναμετρηθεί με τα μεγάλα πνεύματα της ελληνικής ιστορίας.
Σε μια κατάβαση στο σκοτεινό εργαστήριο των εθνικών μύθων της ελληνικότητας, το Μουσείο Μεταφυσικής Ιστορίας, ο Ορφέας θα πρέπει να αποδείξει ότι ο ορθολογισμός του είναι ικανός να πείσει ακόμη και τις πλέον αντιδραστικές και χθόνιες δυνάμεις. Αρκεί όμως η ρητορική του δεινότητα και η λαοφιλία του για να καταφέρει μια ριζική αλλαγή του υπάρχοντος; Στο τέλος του ταξιδιού του ο Ορφέας θα έρθει αντιμέτωπος με τις δικές του αντιφάσεις και με τα όρια των δυνατοτήτων του.
Λίγα λόγια για τα ΦΥΤΑ
Τα ΦΥΤΑ είναι εννοιολογικό καλλιτεχνικό δίδυμο που δουλεύει με το περφόρμανς, τον ήχο και το κείμενο, και αποτελείται από τους Φιλ Ιερόπουλο και Φοίβο Δούσο. Από το 2012 έχουν συμμετάσχει σε μια σειρά δράσεων ως περφόρμερ, αλλά και ως επιμελητές. Υπήρξαν ιδρυτικά μέλη της queer δισκογραφικής Φυτίνη (που έχει στο ενεργητικό της περισσότερες από 30 κυκλοφορίες), της πλατφόρμας περφόρμανς Sound Acts (μέσω της οποίας παρουσίασαν περισσότερους από 80 καλλιτέχνες στο αθηναϊκό κοινό), καθώς και πολλά άλλα πρότζεκτς στα πλαίσια της δημιουργικής queer κοινότητας της Αθήνας. Έχουν συνεργαστεί μεταξύ άλλων με την ΑΣΚΤ, το ATOPOS cvc, το Freud Museum του Λονδίνου, την Athens Biennale και παρουσιάσει κείμενα και ομιλίες σε ακαδημαϊκούς χώρους σε Ελλάδα και Ευρώπη.
ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ
Η επέτειος των 200 ετών από την Εθνεγερσία του 1821 αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εκφράσει το εικαστικό ντουέτο ΦΥΤΑ τον χλευασμό του προς την Ελλάδα, τους Έλληνες, την πίστη τους και την Ιστορία αυτού του τόπου, βεβηλώνοντας τα ιερά σύμβολα, τις παραδόσεις και ό,τι άλλο περικλείουν οι έννοιες της πατρίδας και του κράτους.
Σύμφωνα με το αποκλειστικό ρεπορτάζ της Espresso, oι Φοίβος Δούσος και ο Φιλ Ιερόπουλος, που συνθέτουν το… εννοιολογικό ντουέτο ΦΥΤΑ, αποφάσισαν να διοργανώσουν μια διαδικτυακή έκθεση με τίτλο «200 χρόνια ασφυξία». Έτσι, συγκέντρωσαν υλικό και άλλων ομοϊδεατών, που έχουν επίσης τη βαθιά πεποίθηση ότι είναι καλλιτέχνες, και έστησαν ένα μνημείο μισαλλοδοξίας, πατριδοφοβίας και ελληνοφοβίας. Θέμα, φυσικά, είναι η ανθελληνικότητα, κάτι που ξεκαθαρίζουν στην αρχική σελίδα της διαδικτυακής έκθεσης, καθώς ως λογότυπο φιγουράρει η ελληνική σημαία με ένα απαγορευτικό πάνω της.
Οπως εξηγούν στην εισαγωγή τους οι καθ’ ομολογίαν ανθέλληνες «καλλιτέχνες», η… έμπνευσή τους γι’ αυτό τον τραγέλαφο ήταν η επέτειος των 200 ετών. «Η ελληνική κοινωνία αποβάλλει καθετί ξένο, “σκουπίζει” τους μετανάστες από τη Βικτώρια, καθαρίζει την Ομόνοια από τους χρήστες, τα Εξάρχεια από τους (ιπτάμενους) αναρχικούς και τοποθετεί στη θέση τους γαλανόλευκες σημαίες, ιστορίες αρχαιοελληνικού κάλλους και ορθόδοξους παπάδες, αρνητές του Covid. Οι πολυπλοκότητες των ιστοριών των κουίρ, των ανάπηρων ατόμων, των προσφύγων δεν αφορούν αυτούς τους εορτασμούς του ενός και μοναδικού, τέλειου, ένδοξου Έθνους» αναφέρουν.
Δοκιμασία αντοχής
Το μεγάλο στοίχημα για το ντουέτο ήταν η έκθεση για τα 200 χρόνια, αφού στο παρελθόν είχε επίσης αφήσει το στίγμα του στην τέχνη, γράφοντας τα ξακουστά «Pokemon Poetry», την ποίηση από τα γνωστά στα παιδιά Πόκεμον, που απευθυνόταν σε… Πόκεμον! Μια μικρή περιπλάνηση στο περιεχόμενο της έκθεσης είναι στην πραγματικότητα δοκιμασία αντοχής όχι για τις βαθύτατες προσβολές προς την πατρίδα και τη θρησκεία, αλλά γιατί πρόκειται για ένα ρεσιτάλ γνήσιου και απόλυτου ρατσισμού και μίσους προς καθετί ελληνικό. Τη χυδαία προσβολή της σημαίας, της Εκκλησίας, των μνημείων και των συμβόλων του τόπου και των ανθρώπων του θα τη ζήλευαν οι πιο σκληροί Οθωμανοί, οι ναζί και οι άλλοι κατακτητές. Και όλα αυτά την ώρα που σε κάθε γωνιά του πλανήτη σχεδόν όλοι οι λαοί τιμούσαν με τον τρόπο τους την επέτειό μας!
Xλεύη για το Κρυφό Σχολειό
Στην πρώτη θεματική ενότητα της διαδικτυακής έκθεσης ξεχειλίζει το μίσος για το ιστορικό παρελθόν του τόπου, μέσα από μια σειρά ακαταλαβίστικες «δημιουργίες».
Σκετσάκια χωρίς ειρμό, με χαρακτήρες κουίρ (άτομα που δεν αποδέχονται τις παραδοσιακές έννοιες των φύλων, αλλά ούτε αυτοπροσδιορίζονται ως ΛΟΑΤΚΙ), κριτική στο έργο του Ελύτη για την «υπερβατική εκδοχή της ελληνικότητας, που συνδυάζει τόσο μινιμαλιστική λευκή αρχαιότητα», μπόλικη χλεύη για το Κρυφό Σχολειό και τις πρόσφατες ανασκαφές στην Αμφίπολη, όμως το αποκορύφωμα είναι ένα βίντεο-«τέχνη», στο οποίο μια ολοτσίτσιδη γυναίκα ξαπλώνει πάνω στην ελληνική σημαία και ο συνάδελφός της, που κάτι παριστάνει, τη βάφει με τα χέρια λευκή, γράφει πάνω στο σώμα της συνθήματα με μαρκαδόρο και, ενώ εκείνη γλείφει την μπογιά σαν σκύλος, ο ίδιος σκουπίζει τα χέρια του στη σημαία, σαν σε πατσαβούρι!
Λίγο αργότερα, και αφού εκείνη χλευάζει τους Υψηλάντη και Καποδίστρια, ο «καλλιτέχνης» γεμίζει το γυμνό κορμί της με μια μακαρονάδα με κιμά και στη συνέχεια αφού ρίξουν το μενού της ντροπής πάνω στη σημαία (λες και είναι τραπεζομάντηλο) το καταβροχθίζουν.
Στη δεύτερη ενότητα, με τίτλο «Το (απαίσιο) παρόν», συναντάμε την απόλυτη προσβολή στο σχήμα των ιερέων. Υδατογραφίες που απεικονίζουν ιερωμένο να αυνανίζεται ή και σε ομοφυλοφιλικές και ετεροφυλοφιλικές σεξουαλικές περιπτύξεις, φορώντας ενίοτε μάσκα για τον κορονοϊό. Αλλο βίντεο δείχνει έναν παχουλό άνδρα με πορτοκαλιά περούκα και ζαρτιέρες μέσα σε ένα δωμάτιο-σκουπιδότοπο, να χώνει σκουπίδια στα οπίσθιά του, με υπόκρουση εμβατήρια του Στρατού, την ώρα που μονολογεί κάτι ακατάληπτο, ενώ δεν παραλείπει να καλύψει τα οπίσθιά του με τη γαλανόλευκη.
Στο τρίτο μέρος, μέσα σε πολλά άλλα καλλιτεχνικά απωθημένα, ξεχωρίζει η φωτογραφία μιας αδιευκρίνιστης περσόνας με μουστάκι και ψεύτικο στήθος που φορούν τις Απόκριες, την οποία ο «δημιουργός» αποκαλεί «Καγγελίνα Κολοκοτρώνη», θέλοντας να λοιδορήσει και να προσβάλει τους ήρωες του 1821. Με φόντο την Ακρόπολη, ποδοπατά τη γαλανόλευκη φορώντας μποτάκια με φούντα από τσαρούχι και παραδοσιακή γυναικεία ενδυμασία.
Αναμφισβήτητα, πρόκειται για μια συγκροτημένη προσπάθεια εκφοράς δημόσιου ρατσιστικού λόγου σε βάρος των Ελλήνων, μια ακραία υβριστική επίθεση στην ορθόδοξη πίστη και ένα κρεσέντο μίσους, το οποίο οι εμπνευστές του βαφτίζουν «τέχνη», για να αποφύγουν την ποινική ευθύνη. Τα κίνητρά τους ανάγονται σε ειδικούς αναλυτές συμπεριφοράς, ωστόσο αποδεικνύεται αυτό που οι περισσότεροι παραδέχονται με λύπη, ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του Ελληνισμού δεν είναι έξω από τα σύνορα, αλλά είναι μια μειονότητα που έχει ταυτότητα Ελληνα πολίτη.
https://www.makeleio.gr/