Όπως ανέδειξε η εμφάνισή του στη Βουλή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμπεριφέρεται ως πολέμαρχος κατά του Πούτιν, που ισοπεδώνει με βαρβαρότητα την Ουκρανία - ισοπεδώνοντας όμως ο ίδιος με απερισκεψία τον ιστορικό ελληνο-ρωσικό άξονα.
Ένας σώφρων Πρωθυπουργός δεν θα παράβλεπε ότι σε σχέση με τη Ρωσία η Ελλάδα δεν έχει τα ίδια συμφέροντα με τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Αμερική.
Συνεπώς, στο πλαίσιο της αυτονόητης σύνταξης με τη διεθνή κοινότητα - και κυρίως με τους Δυτικούς - στις κυρώσεις κατά του Πούτιν, έχει κάθε δίκιο και κάθε δικαίωμα να κρατήσει τις «πισινές» της.
Για εθνικούς και ιστορικούς λόγους και για θέματα ζωτικής σημασίας της οικονομίας της. Η Ρωσία θα υπάρχει και μετά τον Πούτιν, ακόμη κι αν ο πόλεμος οδηγήσει στην πτώση του -και καλό θα είναι να μην αφήσει τραύματα μεταξύ των λαών…
Με βάση το συμφέρον τους κινούνται άλλωστε και οι - Ευρωπαϊκές και Νατοϊκές - χώρες, που πρωτοστατούν στις κυρώσεις: εξαιρούν το φυσικό αέριο. Παρά τη σκληρή ρητορική τους για ολοκληρωτικό αποκλεισμό, δεν κλείνουν τη στρόφιγγα της εισροής του από τη Ρωσία, γιατί οι λαοί τους θα βγουν στο δρόμο.
Πλειοδοσία
Κοντά στο νου και η γνώση. Μόνο κάποιοι παρανοϊκοί νομίζουν ότι αυτός ο πόλεμος είναι παιχνίδι μονομερούς έκβασης και επιδιώκουν να φτάσει στα άκρα των άκρων η αναμέτρηση με κάποιον που διαθέτει πυρηνικά όπλα.
Και μόνο αδίστακτοι τυχοδιώκτες ποντάρουν στην εξόντωση του ρωσικού λαού, ώστε να στραφεί κατά του Πούτιν. Το αντίθετο θα συμβεί.
Γίνονται χειρότεροι μάλιστα, όταν στη σύγκρουση δημιουργούν προηγούμενα για αντιδημοκρατικές συμπεριφορές από ανεξέλεγκτους φορείς, όπως είναι οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.
Κάποιοι ανόητοι φλερτάρουν με τη διατεταγμένη αξίωση του Ζελένσκι να αποκοπεί από το Ιντερνετ η Ρωσία - παραβλέποντας ότι έτσι θα βυθιστεί στην καθεστωτική προπαγάνδα του Πούτιν.
Πέρα από το διεθνές δίκαιο - που κουρελιάζεται από τους ισχυρούς - άλλες ιστορικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας, όπως είναι η ελευθέρια του λόγου και η πρόσβαση στα έργα τέχνης, παραβιάζονται, για να χρησιμοποιηθούν κυνικά ως πολεμικά εργαλεία.
Σ’ αυτό το σκηνικό η κυβέρνηση Μητσοτάκη πλειοδοτεί ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει λόγος. Εκτός από την πολιτική ιδιοτέλεια του Μητσοτάκη, να εμφανίζει τον εαυτό του ως πιονέρο της μιας πλευράς της σύρραξης, πέραν από τη λογική, τα γεωπολιτικά συμφραζόμενα και τα ιδιαίτερα ελληνικά συμφέρον με παιδαριώδη επιχειρήματα: αν δεν δείξουμε αλληλεγγύη, πως θα ζητήσουμε;
Αντιλαμβάνεται την Ιστορία με τρόπο που υποδηλώνει ελλιπή γνώση της και προσχηματική επίκληση της.
Αυτονομούμενος - με «αυτοκρατορική» συμπεριφορά εκ Θεού ιδιοκτήτη της χώρας - από το πολιτικό σύστημα, τη Βουλή, τους θεσμούς και την ελληνική κοινωνία, κλείνει τα μάτια και δεν αναγνωρίζει ότι η χώρα έχει ιδιαίτερα συμφέροντα με τη Ρωσία και λόγους να μην εμπιστεύεται τυφλά τους «συμμάχους».
Συνεπώς έχει δικαίωμα να μην συμπεριφέρεται σαν να κήρυξε στην ίδια τον πόλεμο ο Πούτιν. Εναντιώνεται στην εισβολή για λόγους αρχών, όχι για λόγους ρωσικής προσβολής των ελληνικών συμφερόντων.
Ποιο διεθνές δίκαιο;
Ορθά συμπαρατάσσεται με τους συμμάχους και εταίρους στην καταδίκη των παραβιάσεων του διεθνούς δίκαιου. Αλλά παραβλέπει ότι το έχουν παραβιάσει και οι ίδιοι κατ’ επανάληψη, εναντίον άλλων ανεξαρτήτων χωρών.
Επειδή δεν τους αρέσουν τα καθεστώτα τους τάχα. Αλλά στην πραγματικότητα γιατί τις θεωρούν αυθαίρετα «χώρο ζωτικών συμφερόντων» τους. Παριστάνοντας του «προστάτες του ελευθέρου κόσμου» λεηλατούν περιοχές του κόσμου.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν θυμίζει καν σε συμμάχους και εταίρους ότι σιώπησαν στην παραβίαση του διεθνούς δίκαιου, όταν ο «Αττίλας» εισέβαλε στην Κύπρο.
Ότι αγνοούν τόμους ψηφισμάτων του ΟΗΕ που καταδικάζουν την εισβολή και ζητούν απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων.
Ότι δεν βρίσκουν λόγους κυρώσεων προς την Τουρκία, όταν παραβιάζει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαίωμα στο Αιγαίο και απειλεί εδάφη και τον εθνικό μας χώρο - με πνεύμα αναθεωρητισμού της Ιστορίας και των Συνθηκών, όπως ο Πούτιν.
Δεν κατάλαβε καν τι εννοούσε ο προκάτοχός του στο κόμμα και στην κυβέρνηση, Κώστας Καραμανλής, όταν του επισήμανε: «Συστάσεις και προτροπές που μας καλούν τάχα να «λογικευτούμε και να τα βρούμε», πολύ δε περισσότερο πιέσεις φίλων, συμμάχων ή εταίρων, δεν γίνονται δεκτές, αν προσκρούουν στο εθνικό συμφέρον».
Και ότι «η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των εθνικών συμφερόντων μας θα βασιστεί στις δικές μας δυνάμεις» - Όχι στον Μακρόν στον οποίο… παραπέμπει ο Μητσοτάκης.
Χωρίς ανταλλάγματα
Ασφαλώς κανείς δεν περιμένει από πολιτικούς σαν τον σημερινό Πρωθυπουργό, να διαπραγματευτούν την ελληνική υποστήριξη για να αποσπάσουν κέρδος για τη χώρα από τους συμμάχους. Δεν το έκανε ούτε ο πατέρας του για το Μακεδονικό, όταν συναίνεσε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Άλλωστε ο ίδιος από καιρό δηλώνει «δεδομένος» στους Αμερικανούς - μακριά από την παράδοση δημιούργησαν στην ελληνική εξωτερική πολιτική οι δυο Καραμανλήδες και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ειδικά στη σχέση με τη Ρωσία.
Για τη κυβέρνησή του η έννοια του ελληνικού ζωτικού χώρου είναι άγνωστη, ακόμη και όταν πρόκειται για… ελληνικό έδαφος. Το παραχώρησε εν λευκώ και χωρίς κανένα αντάλλαγμα στους Αμερικανούς, για βάση στην Αλεξανδρούπολη κατά της Ρωσίας. Πολύ πριν την εισβολή.
Ποια ένταξη της Ουκρανίας;
Σε αυτή την περίεργη - και πάντως ελλειπτική - αντίληψη υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων και συνέπειας στις συμμαχικές και εταιρικές υποχρέωσες, με το σλόγκαν «είμαστε από την σωστή πλευρά της Ιστορίας» - σαν να ήταν από τη λάθος οι προκάτοχοί του - εστιάζεται και ο ενθουσιασμός του Πρωθυπουργού στην παρωδία υπογραφής - σε ένα πάγκο - νέας αίτησης ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Η αχανής Ουκρανία - δεύτερη σε έκταση μετά τη Ρωσία στη Ευρώπη - έχει φυσικό πλούτο, αλλά είναι από τις φτωχές χώρες της Ευρώπης σε κατά κεφαλήν εισόδημα και από τις διεφθαρμένες στον κόσμο.
Όχι μόνο δεν έχει τα κριτήρια της ένταξης, αλλά η ενδεχομένη προσθήκη της στον κοινοτικό ιστό θα απορροφούσε τον μισό προϋπολογισμό των Βρυξελλών και μεταξύ άλλων θα αφαιρούσε πόρους από τους Έλληνες αγρότες και θα υποβάθμιζε την κοινοτική διοίκηση, περισσότερο από την Ουγγαρία και την Πολωνία.
Φανατικοί κατά του πολιτισμού
Πολιτευόμενος με αυτό τον κοντόφθαλμο τρόπο, αλλά και ως μονάρχης, ο Μητσοτάκης εμπνέει και διάφορους ντενεκέδες να καλλιεργούν το κλίμα απαγόρευσης καλλιτεχνικών έργων, επειδή σχετίζονται με τη Ρωσία.
Ωθεί στην καταπάτηση αρχών με τις οποίες είναι ταυτισμένος ο ελληνικός πολιτισμός.
Οι πιο φανατισμένοι απορούν τάχα, πως γίνεται να βλέπουμε τα Μπολσόι, ενώ εφορμούν τα ρωσικά τανκς στο Κίεβο. Μόνο που ουδείς τους υποχρέωσε να τα βλέπουν - μια χαρά μπορούν να δουν Survivor.
Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε εξουσιοδοτήσει καμιά Μενδώνη να αποφασίζει τι θα βλέπουμε και τι θα διαβάζουμε.
Εν κατακλείδι, προβάλλοντας ότι υπερασπίζεται - όπως οφείλει κάθε Έλληνας Πρωθυπουργός, δεν κάνει χάρη σε κανέναν - τις αρχές του διεθνούς δίκαιου ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πολιτεύεται σε έναν πόλεμο που έχει πολλές παραμέτρους, σαν στρουθοκάμηλος - σε ό,τι αφορά στα ιδιαίτερα διαχρονικά συμφέροντα τη χώρας, τις κατακτήσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού και τα διδάγματα της ελληνικής Ιστορίας.
https://www.ieidiseis.gr