«Ουκρανία και Ρωσία είναι και οι δύο μεγάλοι εξαγωγείς τροφίμων… Και καθώς πια τα αγροκτήματα της Ουκρανίας έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης, η αβεβαιότητα σχετικά με τις εξαγωγές έχει δημιουργήσει μια παγκόσμια επισιτιστική έκτακτη ανάγκη, αυξάνοντας τις τιμές του σιταριού, του καλαμποκιού, της σόγιας, των λιπασμάτων και του ηλιελαίου», συνεχίζουν στο άρθρο τους οι Menker και Shah.
Οι πλουσιότερες χώρες μπορούν να απορροφήσουν απότομες αυξήσεις στις τιμές. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τις φτωχότερες χώρες, για χώρες όπως είναι το Σουδάν και το Αφγανιστάν, για τους πολίτες των οποίων το φαγητό καθίσταται πλέον πολύ πιο ακριβό.
Στο Σουδάν για παράδειγμα, η τιμή του ψωμιού έχει ήδη διπλασιαστεί. Σημειωτέων πως Ουκρανία και Ρωσία εξήγαγαν πριν από τον πόλεμο όχι μόνο σιτηρά και έλαια αλλά και ζωοτροφές και λιπάσματα, όπερ σημαίνει πως το κόστος της παραγωγής τροφίμων πρόκειται επίσης να αυξηθεί το προσεχές διάστημα με την εν λόγω παραγωγή να καθίσταται παράλληλα πιο δύσκολη ως διαδικασία.
Πέρα από το Σουδάν και το Αφγανιστάν, μεγάλα προβλήματα αναμένεται να αντιμετωπίσει και η Αίγυπτος που είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες εισαγωγές σιτηρών στον κόσμο, σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία η τιμή των σιτηρών έχει ήδη αυξηθεί κατά περίπου 33% σε σχέση με τα τέλη του 2021.
Σημειωτέων πως για πολλές χώρες, οι επιπτώσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία έρχονται πλέον να προστεθούν σε μια σειρά από άλλα προβλήματα.
Πριν από τον πόλεμο, περίπου 811 εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο δεν είχαν να φάνε. Ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να αυξηθεί κατακόρυφα μέσα στους επόμενους καλοκαιρινούς μήνες, με την κλιματική αλλαγή να επιτείνει τις προκλήσεις λόγω των συνθηκών επιδεινούμενης λειψυδρίας που επικρατούν πλέον σε πολλές περιοχές του πλανήτη.
Οι επισιτιστικές κρίσεις οδηγούν συχνά σε κοινωνικές αναταραχές, σε συγκρούσεις, σε προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές, και σε κύκλους πολιτικής αστάθειας.
Ερευνητές παρουσιάζουν την αύξηση των τιμών των τροφίμων ως μια από τις αιτίες που οδήγησαν στα γεγονότα της Αραβικής Άνοιξης από το 2011 και έπειτα.
Για να αποφευχθούν τα χειρότερα, η διεθνής κοινότητα (ο ΟΗΕ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το ΔΝΤ, οι χώρες της G7 και η Κίνα) πρέπει τώρα να αναλάβουν δράση προωθώντας προγράμματα επισιτιστικής ασφάλειας (World Food Program, Feed the Future κ.ά.), ελαφρύνσεων ως προς την αποπληρωμή χρεών, ενεργοποίησης έκτακτων εργαλείων αντιμετώπισης κρίσεων κ.ά.
Με μια ολοκληρωμένη στρατηγική, είναι δυνατό να περιοριστούν οι επιπτώσεις της κρίσης και τα προβλήματα, όπως σημειώνουν στο άρθρο τους για τους New York Times οι Sara Menker και Rajiv Shah.
Αρκεί βέβαια να υπάρξει μια ολοκληρωμένη στρατηγική.