Οι επισκέψεις για τα απαραίτητα στο σούπερ μάρκετ τους τελευταίους μήνες έχoυν μετατραπεί σε μία απολύτως ψυχοφθόρα διαδικασία. Ειδικά αυτές που γίνονται από την 20η ημέρα και του μήνα. Με λιγοστά χρήματα στην τσέπη ή στην κάρτα αφού τις προηγούμενες.... ημέρες ο πληθωρισμός έχει καταβροχθίσει το... μεγαλύτερο μέρος του μισθού αναγκαστικά κάνεις δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Απλώνεις το χέρι, παίρνεις το προϊόν που συνηθίζεις να αγοράζεις αλλά το αφήνεις γιατί δίπλα υπάρχει κάποιο κατά τι φθηνότερο. Το ξέρεις ότι δεν είναι το ίδιο ποιοτικό αλλά...money rules, το βάζεις στο καρότσι. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Στη μαναβική, στα μακαρόνια, στα απορρυπαντικά, στα χαρτικά.
Τελειώνει ο μισθός από τις 20 του μήνα, που να πάρει και να σηκώσει. Δεν φτάνουν τα λεφτά. Δεν υπάρχει πιο στρεσογόνα συνθήκη για έναν άνθρωπο, νέο ή μεγαλύτερο, άνδρα ή γυναίκα, οικογενειάρχη ή όχι. Τρέμουν τα πόδια, ιδρώνουν τα χέρια, οι εφιάλτες έρχονται να σε συναντήσουν στο κρεβάτι και όλοι έχουν νούμερα, λογαριασμούς και τραπεζικά υπόλοιπα που συνήθως τείνουν προς το μηδέν.
Το βιώνουμε όλοι. Ζούμε σε μία από τις πιο ακριβές χώρες στον κόσμο έχοντας παράλληλα χαμηλούς μισθούς των οποίων οι αυξήσεις εξανεμίστηκαν σχεδόν πριν καν δοθούν λόγω του θηριώδους πληθωρισμού. Μετά από 12 χρόνια μνημονίων, απίστευτων περικοπών και πάσης φύσεως πειραμάτων νεοφιλελεύθερης κοπής στις ζωές μας βρισκόμαστε και πάλι σχεδόν στο ίδιο σημείο. Ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε. Το άγχος για την επιβίωση όχι απλά δεν μειώθηκε αλλά αυξήθηκε κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια.
Πως να μην αυξηθεί όμως; Οσοι μένουν στο ενοίκιο (ολοένα και περισότεροι δηλαδή αφού το ποσοστό ιδιοκατοίκησης αρχίζει και φθίνει) ξοδεύουν το 40% του μηνιαίου εισοδήματός τους για ανάγκες στέγασης. Οταν δίνεις σχεδόν το μισθό σου απλώς για να έχεις ένα ντουβάρι πάνω από το κεφάλι σου, πως, με πιο μαγικό τρόπο, θα καλύψεις όλα τα υπόλοιπα; Τη διατροφή, την ένδυση, τις μεταφορές, τους λογαριασμούς που εσχάτως, αν μιλήσουμε για την ενέργεια, εκτοξεύτηκαν σε διαστημικά ύψη. Και αν στο νοικοκυριό υπάρχουν και παιδιά, δηλαδή φροντιστήρια και ξεχωριστές ανάγκες, τότε... μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά. Μόνο με ηρεμηστικά μπορεί να κοιμηθεί κανείς.
Ολος αυτός ο ζόφος αντιμετωπίζεται με ασπιρίνες. Το φάρμακο δια πάσα νόσο ακρίβειας είναι οι πλατφόρμες που πρέπει να συμπληρώσει κανείς για τα λιγοστά, είναι η αλήθεια, επιδόματα που δίνονται και τα οποία γίνονται δεκτά συνήθως με διθυράμβους από τα ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση, δηλαδή τα περισσότερα ΜΜΕ της χώρας. Προσπαθείς να συμμεριστείς αυτόν τον επικοινωνιακό ενθουσιασμό αλλά πολύ γρήγορα συνειδητοποιείς ότι τα 80 ευρώ το τρίμηνο για τα καύσιμα είναι απλά σταγόνα στον ωκεανό των αναγκών σου. Δεν αλλάζουν τα δεδομένα: Πάλι ο μισθός θα τελειώσει στις 20 μήνα ενώ οι ημέρες είναι 30 ή 31.
Κανείς, στην πραγματικότητα, δεν μπαίνει στην ουσία. Και η ουσία είναι ότι ο βίος έχει γίνει αβίωτος για τους περισσότερους από εμάς. Γιατί τα ενοίκια είναι πανάκριβα, τα καύσιμα και οι λογαριασμοί ενέργειας επίσης, γιατί οι τιμές στα είδη διατροφής είναι σημαντικά αυξημένες. Και κανείς, ούτε καν η αντιπολίτευση, δεν μιλά για ολοκληρωμένη πολιτική στέγασης, κυρίως για τους νέους ανθρώπους, για ριζικές αλλαγές στην αγορά των καυσίμων που εξελίσσεται σε ένα καρτέλ μαφιόζικου τύπου, για ουσιαστική επιδότηση των λογαριασμών ρεύματος, ιδιαίτερα για τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού που είναι ουκ ολίγες.
Προς το παρόν στην κοινωνία κυριαρχεί η σιωπή (σε αντίθεση με άλλες χώρες όπως το Βέλγιο για παράδειγμα). Μία βουβαμάρα που μαρτυρά μούδιασμα και το οποίο συνήθως προέρχεται μετά από ισχυρό χαστούκι. Αντίδραση, προσώρας, από την κοινωνία δεν υπάρχει. Ούτε συντονισμένη ούτε καν ασυντόνιστη, πηγαία, αυθόρμητη. Τίποτα. Μόνο μούδιασμα τριγύρω. Και μία μεγάλη απορία. Γιατί επιτρέπουμε να μας συμβαίνουν όλα αυτά;
Συνήθως οι μεγάλες κοινωνικές σιωπές "προαναγγέλνουν" εκρήξεις. Εκρήξεις τυφλές για άσχετες, τις περισσότερες, αφορμές. Επιφυλλάσουν, επίσης, και μη αναμενόμενες εκλογικές συμπεριφορές. Τι μάς έδειξε το γαλλικό παράδειγμα; Κυρίως ότι οι περισσότεροι Γάλλοι απέφυγαν να πάνε στην κάλπη πιστεύοντας ότι με την αποχή τους εκφράζουν την κοινωνική τους δυσαρέσκεια. Συνέπεια; Το πολιτικό σύστημα χάνει και τα τελευταία φύλλα συκής της νομιμοποίησής του.
Ας μην νομίσει κανείς ότι στην Ελλάδα βρισκόμαστε μακριά από αυτή τη δυστοπία (δυστοπία έχουμε όταν οι πολίτες σνομπάρουν τα κοινά και τις δημοκρατικές διαδικασίες, της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έστω). Εκ των πραγμάτων, οι πολίτες στην Ελλάδα βιώνουν τους πολλούς τελευταίους μήνες μία ακραία μορφή βίας. Βία είναι η επαπειλούμενη φτωχοποίηση, τρομοκρατία να τελείωνει ο μισθός στις 20 του μήνα. Οταν, λοιπόν, οι άνθρωποι κακοποιούνται τόσο βαύνασα, οι αντιδράσεις τους είναι απρόβλεπτες με ότι αυτό συνεπάγεται.
Επειδή, λοιπόν, οδεύουμε προς τις κάλπες, αφού ο Πρωθυπουργός δεν επιθυμεί να υποστεί την πολιτική φθορά που επιφυλάσσει ο ζόφος του χειμώνα που έρχεται (πανάκριβο πετρέλαιο θέρμανσης, περαιτέρω άνοδος του πληθωρισμού) καλό θα είναι να ξέρουμε ότι η οργή ίσως παίξει το ρόλο της.
Προσώρας η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους πολίτες ως ιθαγενείς που μπορούν να συγκινθούν με χάντρες και μάγια και η αντιπολίτευση αδυνατεί να χαράξει και να εκπονήσει ένα ριζοσπαστικό σχέδιο (γιατί τέτοιο χρειαζόμαστε) εξόδου από την πολυδιάστατη κρίση στην οποία βρισκόμαστε μηρυκάζοντας τα ίδια και τα ίδια.
'Σ αυτούς που βίωσαν τα πάθη του Χριστού στις ψυχές και στις τσέπες τους από τις επιθετικές, μνημονιακές, πολιτικές αξίζει κάτι πολύ καλύτερο από το να μην φτάνουν τα λεφτά του μισθού πέρα από τους 20 του μήνα. Επιτέλους, δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε σ' αυτή τη χώρα...
Νίκος Γιαννόπουλος
news247.gr