Αν το καλοκαίρι είχε γεύση θα ήταν γλυκιά και αλμυρή μαζί, σαν της ντομάτας που έτρωγα όταν ήμουν παιδί από το μποστάνι του παππού μου. Δε χρειαζόταν ξέπλυμα, παρά ένα... καθάρισμα πάνω στην μπλούζα για να φύγουν τυχόν σκόνες από το χώμα.
Στο πέρασμα των χρόνων, έχουμε την τάση να ωραιοποιούμε το παρελθόν και όσο μεγαλώνουμε να αναζητάμε σχεδόν εμμονικά μία γεύση ή μυρωδιά που μπορεί να μας θυμίσει έστω και λίγο το πώς νιώσαμε τότε. Έτσι, σε εμένα μού έμεινε να πιάνω απαλά την ντομάτα στο χέρι μου και να τη φέρνω κοντά στη μύτη μου, με την προσδοκία ότι θα με μεταφέρει για λίγο σε εκείνο τον κήπο ενός ορεινού χωριού στη Δωρίδα, ο οποίος σημαίνει τόσα πολλά για τον παππού μου.
«Αν δεν καλλιεργήσεις, δεν μπορείς να καταλάβεις. Η εργασία αυτή δεν κοστολογείται» λέει μια ηλικιωμένη κυρία που στέκεται μπροστά στον πάγκο της Δήμητρας Τσακίρη, στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης. Αγρότισσα πρώτης γενιάς και απόφοιτος από τη Σχολή Τεχνολόγων Γεωπόνων του Μεσολογγίου, η βιοκαλλιεργήτρια κάνει αυτή τη δουλειά 18 χρόνια τώρα.
Καλλιεργεί 140 στρέμματα γης βιολογικά πιστοποιημένα στο Κυβέρι Αργολίδας, απέναντι από το Ναύπλιο, κοντά στην πηγή του Ανάβαλου, σε πολύ χαμηλό υψόμετρο, παραθαλάσσια και αμφιθεατρικά. Καλλιέργειες ευνοημένες από το γλυκό κλίμα της περιοχής, τα άφθονα νερά από τα πολλά συγκοινωνούντα πηγάδια, τα πλούσια εδάφη με το κοκκινόχωμα, που κρατούν την υγρασία και είναι πλούσια σε κάλιο, και τέλος την εγγύτητα στη θάλασσα, υπεύθυνη για την πρωιμότητα.
Για να διαβασετε ολόκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ...