Κάκιστη διαχείριση της κρίσης στην υπόθεση των υποκλοπών. Γιατί τελικά η αλήθεια είναι πιο ισχυρή από τα ψέματα και τις υπεκφυγές
Η διαχείριση κρίσης είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, είτε αφορά μια επιχείρηση,
είτε έναν οργανισμό είτε μια κυβέρνηση.Απαιτεί υπομονή, σωστό σχεδιασμό, επικοινωνιακό χάρισμα, συμβουλές από ειδικούς. Ο χειρότερος εχθρός είναι ο πανικός. Και να λες ψέματα εκεί που δεν μπορείς να πεις, διότι η αλήθεια είναι πιο ισχυρή.
Ετσι και στην περίπτωση των υποκλοπών, ένα μείζον θέμα για τη Δημοκρατία, η κυβέρνηση έκανε και συνεχίζει να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Ούτε οι.. πράκτωρ Θου Βου να ήταν.
Κι αμφιβάλλω να υπάρχει κάποιος που έχει σπουδάσει το… crisis management ώστε να μπορεί να δώσει σωστές συμβουλές, με καθαρό μυαλό, και όχι υπό καθεστώς πανικού.
Εκτός κι αν υπάρχουν τέτοιες φωνές αλλά είναι αδύναμες και καλύπτονται από άλλες, πιο ισχυρές.
Δείτε τι έκαναν πλείστα κυβερνητικά στελέχη από τον Ιούλιο του 2022, όταν ο Νίκος Ανδρουλάκης έκανε καταγγελία για παρακολούθηση του τηλεφώνου του και κατέθεσε στοιχεία στον εισαγγελέα.
Οι διαχειριστές κρίσης, εντός κι εκτός Μαξίμου, χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοι κι εταιρείες, έδωσαν τη γραμμή τους: «Αφήστε τον να τα λέει. Κάτι κρύβει. Ανοησίες λέει ο Ανδρουλάκης για να κερδίσει πολιτικά οφέλη».
Αυτά έλεγαν πάνω – κάτω, ιδέες που είχαν ενστερνιστεί και κυβερνητικά στελέχη τα οποία άφηναν μάλιστα υπόνοιες για κάτι πιο βαθύ που κρύβει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή όπως έλεγαν «για κάτι πιο προσωπικό…».
Κοινώς, είχαν εξευτελίσει το θύμα, προκειμένου να ευτελίσουν την υπόθεση των υποκλοπών.
Θα ξεχάσουμε τις κατηγορίες για την πρεσβεία της Αρμενίας ή για συνομιλίες του κ. Ανδρουλάκη με την Κίνα; Ή όσους βγήκαν χωρίς στοιχεία να πουν «κι εμένα με παρακολουθούν», για να αποδυναμώσουν την καταγγελία ενός αρχηγού κόμματος;
Αυτή ήταν η διαχείριση…
Προηγήθηκε βεβαίως η παραίτηση του διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου, Γρηγόρη Δημητριάδη, και τον διοικητή της ΕΥΠ, ως ένα damage control. Με απλά ελληνικά «διώχνουμε έναν – δύο, τους βάζουμε στο κάδρο της υπόθεσης ώστε το θέμα να πέσει και να μην υπάρξουν κι άλλοι εμπλεκόμενοι».
Το καλοκαίρι πέρασε, πέρασε και ο Σεπτέμβρης με τον ίδιο τρόπο διαχείρισης της κρίσης: «Αρνούμαστε τα πάντα, είμαστε άσπιλοι, δεν μας αγγίζουν οι κατηγορίες, θα ξεχαστεί το θέμα, γιατί έρχεται και… δύσκολος χειμώνας ενώ καραδοκεί και ο Ερντογάν».
Να, όμως, που το θαύμα κρατά λίγο καιρό, άντε μερικές εβδομάδες. Τόσο «σκληρά» θέματα δεν μένουν για πολύ στο σκοτάδι, ειδικά αν εκείνοι που έχουν τα στοιχεία είναι αποφασισμένοι να τα αποκαλύψουν πάση θυσία.
Και δεν μιλώ για τη «δημοσιογραφική έρευνα», αλλά για εκείνους που γνώριζαν και απλά για δικούς τους λόγους άναψαν το σπίρτο στο φιτίλι της βόμβας.
Και από τη στιγμή που αποκαλύφθηκαν ονόματα παρακολουθούμενων, πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, σύζυγοι υπουργών, τι κάνει η κυβέρνηση;
Υπό το κράτος πανικού κάνει αλλοπρόσαλλες κινήσεις. Υπόσχεται ότι θα απαγορεύσει τα δεκάδες παράνομα λογισμικά που κυκλοφορούν με… ένα νόμο κι ένα άρθρο.
Θα απαγορεύσει τα ήδη απαγορευμένα λογισμικά. Διότι πρέπει να είσαι τρελός για να μην αντιλαμβάνεσαι ότι το μέσο για την παρακολούθηση ανθρώπων, για καταπάτηση κάθε έννοιας ελευθερίας και ατομικών δικαιωμάτων, είναι πέρα για πέρα παράνομο.
Κι αυτές οι «νόμιμες επισυνδέσεις», με τις οποίες μας ζάλισαν τόσους μήνες, τι είναι; Είναι η απόφαση μιας εισαγγελέως της ΕΥΠ η οποία κρίνει ποιος πρέπει να παρακολουθείται.
Χωρίς αιτιολόγηση, και χωρίς να έχει δικαίωμα ο καθένας που παρακολουθείται (γιατί η παρούσα κυβέρνηση έφτιαξε σχετικό νόμο γι’ αυτό) να μάθει γιατί αυτός κι όχι άλλος.
Κι εδώ δε μιλάμε για μαφία, για σκληρούς εγκληματίες, για παιδοβιαστές ή ακόμη και για πράκτορες ξένων μυστικών υπηρεσιών. Μιλάμε για… ενοχλητικούς δημοσιογράφους, επιχειρηματίες, πολιτικούς.
Άλλη τραγική διαχείριση; Λέει η κυβέρνηση ότι θα δώσουμε τα… νομικά φώτα σε όλη την Ευρώπη για την απαγόρευση των συστημάτων παρακολούθησης, μιας και θα είμαστε η πρώτη χώρα που θα το κάνουμε.
Σοβαρά τώρα; Είναι αυτή διαχείριση της κρίσης;
Ή μήπως είναι διαχείριση της κρίσης να λες με νομικούς όρους ότι δεν είναι παράνομη η κατοχή κακόβουλου λογισμικού, αλλά είναι παράνομη η χρήση του;
Δηλαδή «μπορώ να έχω ένα οπλοστάσιο στο σπίτι μου, αλλά αυτό είναι προπαρασκευαστική πράξη, μέχρι να σκοτώσω καμιά δεκαριά;»
Αραγε ένα ενδεχόμενο συγκρότησης εγκληματικής οργάνωσης, όχι απαραίτητα με συμμετοχή πολιτικών, δεν είναι αδίκημα που πρέπει να ερευνηθεί, ακόμη κι αν δεν υπάρχει… προπαρασκευαστική δράση;
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε πανικό. Έναν πανικό που ενισχύεται κι από τις φήμες ότι έρχονται κι άλλες αποκαλύψεις. Κι ενώ περιμένει κάτι τέτοιο, κατηγορεί αυτούς που κάνουν τις αποκαλύψεις ότι… δεν έχουν στοιχεία για ό,τι αποκαλύπτουν.
Κι αν βγουν τα στοιχεία; Που θα κρυφτούν όλοι αυτοί οι διαχειριστές της συμφοράς;
Για να μην πούμε τι γίνεται στη Βουλή με την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας και με την Εξεταστική που έκλεισε κακήν κακώς.
Τώρα θα καλέσουν την «παρέα» των υποκλοπών, δηλαδή τους κ. Γρηγοριάδη, Μπίτζιο, Λαβράνο. Τώρα, μετά από τόσους μήνες.
Κι αυτό θα το κάνουν πάλι επικαλούμενοι το απόρρητο και με κλειστές πόρτες. Μα έτσι πώς θα μάθουν οι πολίτες αν η χώρα έχει σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας;
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν πρέπει να βγουν στη φόρα κρατικά μυστικά, ούτε βεβαίως προσωπικές υποθέσεις κανενός θύματος παρακολουθήσεων. Θα ήταν τραγικό για τη χώρα να συμβεί αυτό.
Όμως, δεν μπορεί να μείνει στο σκοτάδι μια υπόθεση που λειτουργεί σαν σαράκι στα θεμέλια της Δημοκρατίας.
Όλα στο φως, λοιπόν, τουλάχιστον για να σταματήσει έστω για μια φορά αυτή η χώρα να είναι ξέφραγο αμπέλι.
in.gr