Ο Αντώνης Σαμαράς θα έπρεπε ήδη να έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να έχει καταφύγει σε κάποια Μονή, κατά προτίμηση σε μοναστήρι Σαολίν στα βάθη της Κίνας, μαζί με τον Κώστα Σημίτη.
Παρόλα αυτά, επιμένει να επιδιώκει την επιστροφή του, βρίσκοντας τις πιο εξωφρενικές αφορμές για να κάνει αισθητή πάλι την παρουσία του.
Τελευταίο το χτύπημα, το περιβόητο «Ίδρυμα» που προτίθεται να ιδρύσει, Επιλέγοντας μάλιστα την ημερομηνία του Περλ Χάρμπορ για την επίσημη ανακοίνωση. Στο πλευρό του και ο διαβόητος Παπασταύρου, τον οποίο ο Αντώνης θα ήθελε ένα κλωνοποιήσει επί δέκα.
Μπορεί η απόφαση του αυτή να αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία και σκωπτικά σχόλια, ο έγκριτος αρθρογράφος όμως Γιώργος Λακόπουλος του έκανε ένα εξαιρετικό «αφιέρωμα» στην ιστοσελίδα ieidiseis.gr που αξίζει να το διαβάσετε.
Το παραθέτουμε αυτούσιο:
Η ελληνική εκδοχή της ίδρυσης …Ιδρυμάτων με το όνομα πολιτικών, είναι μια από τις παθογένειες του δημοσίου βίου.
Το Ίδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή- το μόνο αξιοσέβαστο-εξυπηρετεί το πάθος του για υστεροφημία.
Ο παλιός Μητσοτάκης έστησε Ίδρυμα για να ξεπλύνει το παρελθόν του και ο Σημίτης για να «δικαιωθεί».
Τα Ιδρύματα Ανδρέα και Γεωργίου Παπανδρέου χρησιμοποιούνται απλώς ως … γραμματεία του τρίτου της δυναστείας.
Δεν είναι ακριβώς «Ιδρύματα», αλλά σωματεία- σφραγίδες πολιτικών επιδιώξεων.
Δεν πληρούν την προϋπόθεση του Αστικού Κώδικα για διάθεση περιουσίας για χρηματοδότηση κάποιου σκοπού.
Αντίθετα ως απομυζούν το κράτος- που στην περίπτωση των Παπανδρέου διέθεσε και δυο νεοκλασικά κτίρια.
Ο Αντώνης Σαμαράς συστήνει Ίδρυμα, ενώ μένει ενεργός στην πολιτική.
Μειδιά όποιος διαβάζει ότι σκοπός του είναι μελέτη και προβολή «του έργου ως πνευματικού ανθρώπου και πολιτικού άνδρα».
«Πνευματικός άνθρωπος» ο Σαμαράς; Τι ακριβώς έχει γράψει και σε ποιον τομέα του πνεύματος έχει διακριθεί;
Μένει το πολιτικός και η «διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης». Μάλλον την αλλοίωσή της εννοεί: η πολιτική διαδρομή του δεν είναι κολακευτική.
Καλομαθημένος κολεγιόπαις, μπήκε στη Βουλή στα 25 του, με μέντορα τον Ευάγγελο Αβέρωφ, και σταδιοδρόμησε περισσότερο στην ίντριγκα.
Στη νεότητά του υπήρξε πολιτικός καθοδηγητής των «Κένταυρων» και «Ρέητζερς», που συναγωνίζονταν την προδικτατορική ΕΚΟΦ σε τραμπουκισμούς.
Ως υπουργός Εξωτερικών αποδείχθηκε μοιραίος για τη χώρα, με το Μακεδονικό. Ως Πρωθυπουργός πέρασε …ενυπογράφως από το αντιμνημονιακό μένος των «Ζαπείων» στην πιο σκληρή μνημονιακή πολιτική.
Το πέρασμά του από το Ευρωκοινοβούλιο άφησε τις χειρότερες εντυπώσεις… αδράνειας.
Διέσπασε το κόμμα του και ανέτρεψε τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό, «χάριν των διαπλεκομένων συμφερόντων», όπως κατήγγειλε ο παθών Κώστας Μητσοτάκης- πρώτος διδάξας σ αυτά.
Ο Σαμαράς διακρίθηκε για την ρατσιστική ρητορική του στο μεταναστευτικό, την εθνοκαπηλεία και την απορρόφηση των στελεχών του ακροδεξιού ΛΑΟΣ στη ΝΔ, όπου κάνουν καριέρα δίπλα στον υιό Μητσοτάκη.
Τον ανέδειξε ο ίδιος στην κομματική ηγεσία, απέναντι στον Μεϊμαράκη που του χρέωνε ότι «πρόδωσε το δάκρυ του Εθνάρχη».
Το ευτελές δημόσιο ύφος του μαγκίτη της «ανδρικής σχολής», συνδυάζεται με ετέρα κατορθώματα: από τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών, ως το σκοταδιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ.
Πρόσβαλε το Κοινοβούλιο – δεν πήγε ποτέ στην «ώρα του Πρωθυπουργού» -και κατάργησε το υπουργικό Συμβουλίου -συνεδρίασε δυο φορές σε δυόμιση χρόνια.
Δεν συνάντησε ποτέ τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης – ως … ανάξιο του έθνους- και διέπραξε τη θεσμική απρέπεια να μην του παραδώσει, όταν ηττήθηκε.
Το έργο του είναι η απαξίωση της πολιτικής.
Οι έννοιες «Σαμαράς» και «Ίδρυμα» είναι ασύμβατες- περισσότερο και από την περίπτωση του Κώστα Μητσοτάκη.