Δεν υπήρχαν εκπτώσεις........
Κάποτε, γύρω στο 1978, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, πληροφορήθηκε ότι κορυφαίος υπουργός του, είχε μια εξωσυζυγική περιπέτεια, με μια τραγουδίστρια και «ξημεροβραδιαζόταν» στο νυχτερινό κέντρο, όπου εκείνη εμφανιζόταν.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Σερραίος πολιτικός, παρ’ ότι διήνυε την τελευταία περίοδο της πρωθυπουργίας, καθώς είχε αποφασίσει να «μετακομίσει» στην Προεδρία της Δημοκρατίας, κάλεσε τον υπουργό του, με τον οποίο ήταν ηλικιακά και πολιτικά σχεδόν «συνομήλικοι» και τον «κατσάδιασε» άγρια, με το δικό του, μοναδικό τρόπο. Διαμήνυσε δε στον κορυφαίο και βετεράνο υπουργό του, πως αν δε σταματούσε τις παρουσίες του, στο «αμαρτωλό» νυχτερινό κέντρο, όχι μόνο θα τον έπαυε από υπουργό ή και βουλευτή, αλλά και θα του… έκοβε τα πόδια.
Εκών-άκων ο «ερωτευμένος» υπουργός συμμορφώθηκε και μάλλον δεν του βγήκε σε κακό. Κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει υπερβολική έως ακραία -δείγμα και του πατερναλιστικού του χαρακτήρα- εκείνη την αντίδραση, για ένα θέμα που, σε τελευταία ανάλυση, άπτονταν του ιδιωτικού βίου ενός υπουργού του.
Όμως εκείνη η αντίδραση, ήταν ενδεικτική μιας αντίληψης, που επικρατούσε τότε, στα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια, αυτού που θα ονομάζαμε «μηδενική ανοχή», όχι μόνο απέναντι σε φαινόμενα διαφθοράς, αλλά και σε οποιαδήποτε παρέκκλιση από παραδεδεγμένους κανόνες.
Σ’ εκείνα τα πρώτα χρόνια, ο Ανδρέας Παπανδρέου, επικεφαλής ενός κόμματος της ήσσονος αντιπολίτευσης, διέγραψε από τις τάξεις του Κινήματος, τον ακατάβλητο αγωνιστή της δημοκρατίας Σήφη Βαλυράκη, γιατί με το επίσης μέλος του κινήματος και μετέπειτα ιδρυτή, επί της ουσίας, του καταναλωτικού κινήματος Χαράλαμπο Κουρή, γιατί προσπάθησαν να μεταφέρουν κρυφά όπλα στην Κύπρο.
Δεν αμφισβητήθηκαν ουδέ επί στιγμή οι άδολες προθέσεις των δύο αγωνιστών, ο τρόπος όμως που ενήργησαν έστελνε λάθος μήνυμα. Ανάλογα αντέδρασε ο τότε πρωθυπουργός, σε αντίστοιχη περίπτωση, διαγράφοντας βουλευτή του, τον επίσης αντιδικτατορικό αγωνιστή Ιπποκράτη Σαβούρα.
Επίσης, ο Καραμανλής, όταν πληροφορήθηκε την ακραία πελατειακή και παλαιοκομματική συμπεριφορά βουλευτή του κόμματός του, ναι μεν δεν προχώρησε σε κάποια πειθαρχική κύρωση (θα ήταν κάτι παραπάνω από υπερβολικό…) αλλά του διαμήνυσε πως, όσο εκείνος (ο Καραμανλής) θα ήταν πρωθυπουργός, ο εν λόγω βουλευτής, δε θα έβλεπε «ούτε με τα κιάλια» κυβερνητική θέση.
Ηταν τόσο ισχυρό μήνυμα, ώστε και επόμενοι ηγέτες της κυβερνητικής παράταξης, που ανέλαβαν πρωθυπουργοί, δεν τόλμησαν να… παραβούν τον κανόνα, παρ’ ότι ο εν λόγω βουλευτής είχε σταθερά υψηλές εκλογικές επιδόσεις.
Ο πήχης είχε μπει τόσο ψηλά ώστε και στο επόμενο διάστημα, παρ’ ότι η λεγόμενη κομματική πειθαρχία χαλάρωσε κάπως, δεν επιτρεπόταν καμιά ανοχή. Αυτή την ευαισθησία άλλωστε εκμεταλλεύτηκε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, με το «σκάνδαλο Κοσκωτά», για να πλήξει το ΠΑΣΟΚ.