23 χρόνια πριν. Μία συνέντευξη με τον αρθρογράφο Μαρκ Στιλ, με αφορμή την απόλυσή του από την εφημερίδα «Γκάρντιαν», λόγω της θέσης του στο Γιουγκοσλαβικό, μας ήρθε στον νου αμέσως μόλις μάθαμε για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Να γιατί:ΑΠ: Υπήρχε ένα σιδηροδρομικό δίκτυο στη Βρετανία που δεν δούλευε υπέροχα. Η συντηρητική κυβέρνηση σταμάτησε τη χρηματοδότησή του, μετά είπε ότι αυτό δεν λειτουργεί, άρα πρέπει να το ιδιωτικοποιήσουμε, πούλησαν την εταιρεία, κυρίως στους προσωπικούς τους φίλους, σε τιμές υπερβολικά χαμηλές.
Πριν από εννιά μήνες κοντά στο Πένινγκτον συγκρούστηκαν δύο τρένα και σκοτώθηκαν 31 άνθρωποι. Παρόμοιο δυστύχημα είχε γίνει και πριν από 11 χρόνια, οπότε είχαν δεσμευτεί πως θα κατασκευαζόταν νέο σύστημα αυτοματοποιημένης πέδησης για να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα τέτοιου ατυχήματος στο μέλλον.
Μάθαμε πως δεν είχε γίνει κανένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Την επομένη εκεί που δούλευα λέει κάποιος “Η ιδιωτικοποίηση σκοτώνει”. Ολοι συμφώνησαν. Ψάχνουν τις λεπτομέρειες, τα ρίχνουν στον οδηγό και δεν κοιτάνε συνολικά το πρόβλημα, ότι αν ο οδηγός δουλεύει 14-16 ώρες τη μέρα είναι πιθανό να κάνει λάθη, ότι κανείς ιδιώτης δεν δίνει δεκάρα για την ασφάλεια. Τι θα κάνει ο κόσμος; Αναγκαστικά θα πάρει το τρένο. Δυο-τρεις μέρες έπειτα από αυτό βγήκαν οι “Σάντεϊ Τάιμς” κι έγραψαν επί λέξει:
“Διαβεβαιώνουμε τους μετόχους να μην ανησυχούν καθώς, περιστατικά αυτού του είδους δεν έχουν συνήθως αντίκτυπο στις τιμές των μετοχών, καθώς δεν επηρεάζουν τη μακροχρόνια ζήτηση των επενδυτών”. Με λίγα λόγια δεν τρέχει τίποτα, ας μην ανησυχούμε [...]. Τώρα έχουμε ένα σιδηροδρομικό σύστημα στο οποίο έχουν τριπλασιαστεί οι καθυστερήσεις και διπλασιαστεί οι ματαιώσεις δρομολογίων [...]». («Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 24/9/2000)...
Ιωάννα Σωτήρχου
efsyn.gr